การบริหารจัดการวัดที่มีโบราณสถานเพื่อเป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์

ผู้แต่ง

  • พระครูสังฆกิจวิริยะ วิจิตรศักดิ์

คำสำคัญ:

การบริหารจัดการ, โบราณสถาน, แหล่งท่องเที่ยวเชิงอนุรักษณ์

บทคัดย่อ

การศึกษาครั้งนี้เพื่อทำให้เกิดความเข้าใจในเรื่องการบริหารการจัดการของวัดโดยมีรูปแบบการบริหารองค์กรและรูปแบบของการบริหารแบบอนุรักษ์โดยเจาะจงที่เจ้าอาวาสเป็นผู้ขับเคลื่อนในการบริหารจัดการวัดที่มีโบราณสถานเพื่อเป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ เป็นแหล่งเรียนรู้วัฒนธรรมชุมชน

          ดังนั้น การบริหารจัดการวัดที่มีโบราณสถานจึงต้องการการมีส่วนร่วมและมีการอนุรักษ์เชิงวัฒนธรรมอันเป็นเอกลักษณ์และอัตลักษณ์ของสถานที่นั้น ๆ จึงมีความสำคัญเป็นอย่างมากในการที่จะเข้าใจบริบทของถิ่นนั้น และการร่วมมือของเจ้าของท้องถิ่นอันมีประชาชนและองค์กรท้องถิ่นนั้นโดยมีเจ้าอาวาสเป็นผู้นำและสร้างความเข้าใจให้เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันในการบริหารจัดการเพื่อความเจริญรุ่งเรือง

เอกสารอ้างอิง

กรมการศาสนา กระทรวงศึกษาธิการ. (2538). คู่มือการบริหารศึกษาคณะสงฆ์. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์ กรมศาสนา.

กรมการศาสนา กระทรวงศึกษาธิการ. (2542). คู่มือการบริหารและการจัดการวัดฉบับย่อ. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์การศาสนา.

กรมศิลปากร. (2528). ระเบียบกรมศิลปากรว่าด้วยการอนุรักษ์โบราณสถาน พ.ศ. 2528. กรุงเทพฯ : กรมศิลปากร.

ไขแสง ศุขะวัฒนะ. (2528). การอนุรักษ์โบราณสถานและงานสถาปัตยกรรมที่มีคุณค่าทางวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยศิลปากร.

พระธรรมปิฏก (ป.อ. ปยุตโต). (2545). การศึกษาเครื่องมือพัฒนาที่ยังต้องพัฒนา. กรุงเทพฯ : สหธรรมิก.

พระเทพปริยัติสุธี (วรวิทย์ คงฺคปญฺโญ). (2545). การคณะสงฆ์และการศาสนา, กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระครูวิสุทธานันทคุณ (สุรศักดิ์ วิสุทฺธาจาโร). (2557). การบริหารจัดการวัดเพื่อความมั่นคงแห่งพระพุทธศาสนา. หลักสูตรปริญญาพุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต. สาขาวิชาการจัดการเชิงพุทธ. บัณฑิตวิทยาลัย. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระมหาบุญพิเชษฐ์ จันทร์เมืองเส. (2553). การจัดการการท่องเที่ยวในพระอารามหลวงชั้นเอกในเกาะรัตนโกสินทร์. บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ เพื่อเป็นส่วนหนึ่งของการศึกษาตามหลักสูตรปริญญาวิทยาศาสตรมหาบัณฑิต. สาขาวิชาการวางแผนและการจัดการการท่องเที่ยวเพื่ออนุรักษ์สิ่งแวดล้อม.

พระราชญาณวิสิฐ (เสริมชัย ชยมงฺคโล). (2548). การบริหารวัด. นครปฐม : เพชรเกษมการพิมพ์.

สำนักงานคณะกรรมการการประถมศึกษาแห่งชาติ. (2544). แกนหลักแนวคิดการปฏิรูปกระบวนการเรียนรู้ และเกณฑ์การประเมินโรงเรียนปฏิรูปกระบวนการเรียนรู้. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์การศาสนา.

พระมหาอนุศักดิ์ จันทราลักษณ์. (2546). ปัญหาและแนวทางแก้ปัญหาการบริหารจัดการวัดของเจ้าอาวาสใน

จังหวัดมหาสารคาม. รายงานการค้นคว้าอิสระ ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการศึกษานอกระบบ. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

พระมหาสุริยา หอมวัน. (2544). บุคลิกภาพของเจ้าอาวาสที่พึ่งประสงค์ : กรณีศึกษาพระภิกษุสามเณรวัดสระกำแพงใหญ่ อำเภออุทุมพรพิสัย จังหวัดศรีสะเกษ. สารนิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต. สาขาวิชาการบริหารองค์การ. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยเกริก.

สำนักงานคณะกรรมการการประถมศึกษาแห่งชาติ. (2544). แกนหลักแนวคิดการปฏิรูปกระบวนการเรียนรู้และเกณฑ์การประเมินโรงเรียนปฏิรูปกระบวนการเรียนรู้. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์การศาสนา.

สำนักโบราณคดี. กรมศิลปากร. กระทรวงวัฒนธรรม. (2550). แนวทางการอนุรักษ์โบราณสถานสำหรับพระสงฆ์. กรุงเทพฯ : อมรินทร์พริ้นติ้งแอนพับบลิซซิ่ง จำกัด มหาชน.

สมชาติ จึงสิริอารักษ์. (2548). แนวคิดในการอนุรักษ์โบราณสถานในศตวรรษที่ 19 ของอังกฤษ. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ราชบัณฑิตยสถาน. (2538). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2525. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ : ราชบัณฑิตยสถาน.

วีระ โรจน์พจรัตน์. (2528). การวางแผนอนุรักษ์โบราณสถาน. รายงานการสัมมนาเรื่อง การอนุรักษ์โบราณสถานสุโขทัย ณ อุทยานประวัติศาสตร์สุโขทัย. 17-21 มกราคม.

อนุวิทย์ เจริญศุภกุล. (2530). รายงานการสำรวจโบราณสถานเมืองสุโขทัยเก่า. เมืองโบราณ. เล่มที่ 4 ปีที่ 1, ตุลาคม-ธันวาคม.

บุญช่วย จันทร์เฮ้า. (2547). พฤติกรรมการบริหารของเจ้าอาวาสที่ส่งผลต่อการปฏิบัติงานวัดในเขตการปกครองคณะสงฆ์จังหวัดกรุงเทพมหานคร. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต. สาขาการบริหารการศึกษา. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ประเวศ วะสี. (2545). พระสงฆ์กับการรู้เท่าทันสังคม : หลักการบริหารจัดการวัดในยุคโลกาภิวัฒน์. กรุงเทพฯ : สำนักงานสภาสถาบันราชภัฏ.

ธีรวุฒิ ทองโอษฐ์. (2546). การศึกษาการปฏิบัติศาสนกิจของเจ้าอาวาสในจังหวัดร้อยเอ็ด. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต. สาขาการบริหารการศึกษา. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

Appledyard Donala. (1979). The Conservation of European Cities. Cambride :The M.I.T.Press.

Fayol. Henri. (1964). General and industrial management. London : Pittman & Sons.

ไฟล์ประกอบ

เผยแพร่แล้ว

2024-05-23

รูปแบบการอ้างอิง

วิจิตรศักดิ์ พ. (2024). การบริหารจัดการวัดที่มีโบราณสถานเพื่อเป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์. ภาวนาสารปริทัศน์, 4(01), AA 17–30. สืบค้น จาก https://so01.tci-thaijo.org/index.php/WJR/article/view/272640