การดำเนินชีวิตตามหลักแห่งไตรสิกขา

บทคัดย่อ

       ไตรสิกขาคือ ศีล สมาธิ ปัญญา ส่วนใหญ่นักปฏิบัติจะมีความเข้าใจกันเป็นอย่างดี แต่เป็นการรู้ในเชิงวิชาการเสียเป็นส่วนมาก อาจมีการนำมาใช้เป็นแนวทางการปฏิบัติได้ แต่ก็ปฏิบัติแบบนำมาคิดนำมาวิเคราะห์จดจำ เป็นการใช้ไตรสิกขาในเชิงโลกิยธรรมเท่านั้น ส่วนใหญ่จึงจำได้ว่าไตรสิขาคืออะไรมีอะไร จะรู้กันแค่นั้น ทั้ง ๆ ที่ความจริงแล้วไตรสิกขาคือหัวใจสำคัญที่นักปฏิบัติต้องปฏิบัติตนเองให้อยู่ในกรอบของไตรสิกขาโดยเคร่งครัด การออกนอกกรอบไตรสิกขาคือออกนอกแนวทางเลยทีเดียว ซึ่งพระพุทธเจ้าย่นย่อไว้ให้พวกเราแล้วคือ ผู้มีสัมมาวายามะ (ความเพียรชอบ) จึงมีสัมมาสติ (ระลึกชอบ) ผู้มีสัมมาสติ (ระลึกชอบ) จึงมีสัมมาสมาธิ (สมาธิชอบ) ผู้มีสัมมาสมาธิ (สมาธิชอบ) จึงมีสัมมาญาณะ (ปัญญาชอบ) ผู้มีสัมมาญาณะ (ปัญญาชอบ) จึงมีสัมมาวิมุตติ (หลุดพ้นชอบ) การรู้ไตรสิกขาไม่จำเป็นต้องรู้รายละเอียดทุกซอกทุกมุม แบบท่องจำเป็นนกแก้วนกขุนทองไม่ต้องรู้แบบนั้นก็ได้ แต่ให้รู้ที่หัวใจที่แก่นแท้ของไตรสิกขาก็พอ หัวใจไตรสิกขาแก่นแท้ไตรสิกขา (ที. ปา. (ไทย) 11/228/231; องฺ.ติก. (ไทย) 20/521/294) ไม่จำเป็นต้องลงรายละเอียดตามตำรา