การใช้สมุนไพรกับพระสาวกในพระพุทธศาสนา
คำสำคัญ:
การใช้สมุนไพร, สาวก, พุทธศาสนาบทคัดย่อ
“อโรคยา ปรมา ลาภา ความไม่มีโรค เป็นลาภอันประเสริฐ”นับแต่โบราณกาลมานั้นมนุษย์ได้ดำรงชีวิตและดำเนินชีวิตอยู่ร่วมกับธรรมชาติแวดล้อม ทำให้รู้จักพืชพรรณไม้ต่าง ๆ มากมายหลากหลายชนิดที่สามารถใช้เป็นอาหาร เชื้อเพลิง ที่พักอาศัย เครื่องนุ่งห่ม เครื่องมือในการดำรงชีพและยังนำมาใช้เป็นยา เพื่อบำบัดรักษาโรคได้ด้วย โดยมีพืชบางชนิดที่ถูกค้นพบว่ามีฤทธิ์หรือสรรพคุณสามารถนำมาใช้เพื่อรักษาโรคภัยไข้เจ็บได้ เรียกว่า สมุนไพร เพื่อให้เกิดความเข้าใจ จึงขอยกบางประเด็นถึงลักษณะต่าง ๆ ของสมุนไพรและประโยชน์ในการรักษาโรคต่าง ๆ รวมถึงแนวทางการใช้สมุนไพรในการรักษาโรคให้กับคิลานภิกษุหรือ ภิกษุอาพาธในพระพุทธศาสนา ในครั้งพุทธกาลมาให้ทราบพอสังเขปตามลำดับต่อไป (พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต), 2542)
เอกสารอ้างอิง
ทิพยา ปาณะโตษะ. (2519). การควบคุมอาหารและยาเพื่อสวัสดิภาพของประชาชน. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ฝ่ายวิชาการ สูตรไพศาล, (2544). กฎหมายสาธารณสุข พระราชบัญญัติยา พระราชบัญญัติวิชาชีพเภสัช กรรม. กรุงเทพมหานคร: ธรรมสารการพิมพ์.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2542). การแพทย์ยุคใหม่ในพุทธทัศน์. กรุงเทพมหานคร: บริษัทธรรมสาร จำกัด.
ภัทรพร สิริกาญจน. (2557). “ความสำคัญทางพุทธปรัชญาและลัทธิหลังนวยุค”. วารสารราชบัณฑิตยสถาน. ปีที่ 39. ฉบับที่ 1 (มกราคม-มีนาคม)
มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกฉบับภาษาไทย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2023 ภาวนาสารปริทัศน์

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.