การใช้สมุนไพรกับพระสาวกในพระพุทธศาสนา

ผู้แต่ง

  • อิสรีย์ วัฒนเศวตน์ -

คำสำคัญ:

การใช้สมุนไพร, สาวก, พุทธศาสนา

บทคัดย่อ

       “อโรคยา ปรมา ลาภา ความไม่มีโรค เป็นลาภอันประเสริฐ”นับแต่โบราณกาลมานั้นมนุษย์ได้ดำรงชีวิตและดำเนินชีวิตอยู่ร่วมกับธรรมชาติแวดล้อม ทำให้รู้จักพืชพรรณไม้ต่าง ๆ มากมายหลากหลายชนิดที่สามารถใช้เป็นอาหาร เชื้อเพลิง ที่พักอาศัย เครื่องนุ่งห่ม เครื่องมือในการดำรงชีพและยังนำมาใช้เป็นยา   เพื่อบำบัดรักษาโรคได้ด้วย โดยมีพืชบางชนิดที่ถูกค้นพบว่ามีฤทธิ์หรือสรรพคุณสามารถนำมาใช้เพื่อรักษาโรคภัยไข้เจ็บได้ เรียกว่า สมุนไพร เพื่อให้เกิดความเข้าใจ จึงขอยกบางประเด็นถึงลักษณะต่าง ๆ ของสมุนไพรและประโยชน์ในการรักษาโรคต่าง ๆ รวมถึงแนวทางการใช้สมุนไพรในการรักษาโรคให้กับคิลานภิกษุหรือ  ภิกษุอาพาธในพระพุทธศาสนา ในครั้งพุทธกาลมาให้ทราบพอสังเขปตามลำดับต่อไป (พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต), 2542)

เอกสารอ้างอิง

ทิพยา ปาณะโตษะ. (2519). การควบคุมอาหารและยาเพื่อสวัสดิภาพของประชาชน. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

ฝ่ายวิชาการ สูตรไพศาล, (2544). กฎหมายสาธารณสุข พระราชบัญญัติยา พระราชบัญญัติวิชาชีพเภสัช กรรม. กรุงเทพมหานคร: ธรรมสารการพิมพ์.

พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2542). การแพทย์ยุคใหม่ในพุทธทัศน์. กรุงเทพมหานคร: บริษัทธรรมสาร จำกัด.

ภัทรพร สิริกาญจน. (2557). “ความสำคัญทางพุทธปรัชญาและลัทธิหลังนวยุค”. วารสารราชบัณฑิตยสถาน. ปีที่ 39. ฉบับที่ 1 (มกราคม-มีนาคม)

มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกฉบับภาษาไทย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2023-03-01

รูปแบบการอ้างอิง

วัฒนเศวตน์ อ. (2023). การใช้สมุนไพรกับพระสาวกในพระพุทธศาสนา. ภาวนาสารปริทัศน์, 2(02), AA 45–53. สืบค้น จาก https://so01.tci-thaijo.org/index.php/WJR/article/view/265699