ทฤษฎีและรูปแบบการเรียนรู้ในการสอนสังคมศึกษา
คำสำคัญ:
ทฤษฎี, รูปแบบการเรียนรู้, สังคมศึกษาบทคัดย่อ
ทฤษฎีและรูปแบบการเรียนรู้ในการสอนสังคมศึกษา หมายถึง กิจที่ครูต้องกระทำให้เสร็จสมบูรณ์ ซึ่งการกระทำของครูจะเป็นไปโดยอาศัยหลักคุณธรรม จริยธรรม กฎหมาย หรือด้วยจิตสำนึกในความถูกต้องเป็นมาตรฐานได้แต่อาจกำหนดภารกิจเป็นลักษณะงานได้ ๘ ด้าน คืองานสั่งสอนและฝึกฝนวิทยาการ งานอบรมคุณธรรมและจริยธรรม งานวิจัยและศึกษาค้นคว้า งานถ่ายทอดวัฒนธรรม งานมนุษยสัมพันธ์ งานหน้าที่พิเศษต่าง ๆ งานรายงานผลนักเรียนและการแนะแนว และงานกิจกรรมนักเรียนซึ่งหากว่าผู้ประกอบวิชาชีพครูสามารถปฏิบัติได้ครบถ้วน ให้เสร็จสมบูรณ์ได้ทุกงานดังกล่าวก็ได้ชื่อว่าเป็นครูผู้มีความรับผิดชอบ และหากว่าผู้ประกอบวิชาชีพครูปฏิบัติด้วยใจรัก มุ่งมั่น และมีสำนึกก็ย่อมได้ชื่อว่าเป็นผู้มีความเป็นครูที่ประสบผลสำเร็จในอาชีพ อย่างไรก็ตาม สำหรับครูในยุคโลกาภิวัตน์นี้ ได้มีกรอบหรือกฎเกณฑ์สำหรับกำหนดมาตรฐานวิชาชีพ เป็นวิธีการตรวจสอบที่เป็นรูปธรรมโดยคุรุสภาซึ่งเป็นองค์กรวิชาชีพครู เกณฑ์มาตรฐานวิชาชีพครูดังกล่าวมี ๑๑ มาตรฐานซึ่งส่วนใหญ่จะเน้นที่การจัดกระบวนการในการเรียนการสอนให้กับศิษย์เป็นสำคัญ ทั้งนี้เพราะหน้าที่หลักของครูนั้นย่อมอยู่ที่ศิษย์ความรับผิดชอบที่สำคัญที่สุดของครูก็เป็นความรับผิดชอบที่มีต่อศิษย์นั่นเอง (พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต), 2532 : 5)
เอกสารอ้างอิง
กรมการฝึกหัดครู. (2520). เรื่องลักษณะของครูที่ดี. รายงานผลการวิจัย. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์กรมตำรวจ.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2542). การพัฒนารูปแบบการจัดการศึกษาพระปริยัติธรรมแผนกบาลี. กรุงเทพฯ : กรมการศาสนา.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2546). การบริหารสถานศึกษาที่เป็นนิติบุคคล. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์องค์การรับส่งสินค้าและพัสดุภัณฑ์.
ไกรยุทธ ธีรตยาคีนันท์. (2528). มาเป็นนักวิชาการกันเถอะ. ในรายงานการสัมมนาแนวทางการพัฒนาอาจารย์ในมหาวิทยาลัยมหิดล. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยมหิดล.
คึกฤทธิ์ ปราโมท, ม.ร.ว. (2528). อาจารย์ที่ดี. ในรายงานการสัมมนาแนวทางการพัฒนาอาจารย์ใมหาวิทยาลัยมหิดล. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยมหิดล.
จินตนา ยูนิพันธ์. (2527). การเรียนการสอนทางพยาบาลศาสตร์. ภาควิชาพยาบาลศึกษา. กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชาญชัย อินทรประวัติ. (2523). วิธีสอนทั่วไปและการสอนแบบจุลภาพ. (พิมพ์ครั้งที่ 3). สงขลา: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ สงขลา.
ทิศนา แขมมณี. (2526). ศาสตร์การสอน. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นพพร พานิชสุข. (2527). เรามารู้จักและทำความเข้าใจกับจรรยาบรรณของครูกันอีกครั้ง. สารสภาอาจารย์ฉบับสุดท้าย. รุ่นที่ 10.
นัยนา อ้างสันติกุล. (2522). การวิเคราะห์องค์ประกอบสภาพแวดล้อมมหาวิทยาลัยไทย. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. สาขาวิชาครุศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปิ่น มุทุกันต์. (2539). พุทธศาสตร์กับการพัฒนามนุษย์. กรุงเทพฯ : สหธรรมมิก.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2539). จะพัฒนาจริยธรรมคนได้อย่างไร.พุทธศาสตร์กับการพัฒนามนุษย์. กรุงเทพฯ : สหธรรมมิก.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2532). รุ่งอรุณของการศึกษา. กรุงเทพฯ : กระทรวงศึกษาธิการ.
ลัดดา ศิริพันธุ์. (2558). การศึกษาสภาพการจัดการเตรียมการสอนกลุ่มสาระการงานอาชีพและเทคโนโลยี ช่วงชั้นที่ ๔ โรงเรียนในสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาสุราษฎร์ธานี. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยสุราษฎร์ธานี.
วิจิตร วรุตบางกูร. (2524). การวางแผนผังและพัฒนาการศึกษา. คณะศึกษาศาสตร์. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ประสานมิตร.
วิจิตร อาวะกุล. (2528). มหาวิทยาลัยจะดีต้องมีอาจารย์ดี. สารจากทบวงมหาวิทยาลัย.
สุปรีชา หิรัญโร. (2526). การวางแผนด้านอาคารและสภาพแวดล้อม. ในเอกสารการสอนชุดวิชาวางแผนพัฒนาโรงเรียน หน่วยที่ 1 – 7. นนทบุรี : มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
อินถา ศิริวรรณ, ดร. (2544). พื้นฐานการศึกษา. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์สูตรไพศาล.
เอกศักดิ์ บุตรลับ. (2537). ครูกับการสอน, (พิมพ์ครั้งที่ 2). เพชรบุรี: (ภาควิชาหลักสูตรและการสอน คณะวิชาครุศาสตร์ สถาบันราชภัฎเพชรบุรี.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2023 ภาวนาสารปริทัศน์

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.