การบูรณาการไตรสิกขากับทฤษฎีการเรียนรู้และหลักการจัดการ
คำสำคัญ:
การบูรณาการ, ไตรสิกขา, ทฤษฎีการเรียนรู้บทคัดย่อ
บทคัดย่อ
การศึกษาคือการย่นระยะทางที่ถูกต้อง เพราะถ้าไม่ศึกษาใด ๆ ชีวิตก็อาจจะเสียเวลาในการแก้ปัญหาอยู่ร่ำไป ความหมายของการศึกษาใน พระพุทธศาสนามิได้มุ่งหมายเพียงแค่การศึกษาในระดับปริยัติ เพราะว่าหากพอใจเพียงแค่ปริยัติโดยไม่นำไปสู่การปฏิบัติก็ไม่สามารถบรรลุผลประโยชน์สูงสุดที่พึงได้พึงถึง แม้ว่าพระพุทธศาสนาจะส่งเสริมให้เล่าเรียนปริยัติเป็นเบื้องต้น แต่ก็ไม่สรรเสริญถ้า บุคคลพึงพอใจและหยุดอยู่เพียงแค่ขั้นเล่าเรียนปริยัติ ฉะนั้น จึงได้อุปมาบุคคลที่พอใจเล่าเรียนเพียงแค่ปริยัติว่าเหมือนกับคนตาบอด ถือคบเพลิงทว่าตนเองกลับไม่ได้เห็นแสงสว่างของคบเพลิงที่ตนเองถือ หรือกล่าวอีกนัยหนึ่งคือไม่อาจได้รับประโยชน์ที่สมบูรณ์แท้จริงจากสิ่งที่ได้เล่าเรียน หรือท่องจำมาดังสุภาษิตของพระอานันทเถรีคาถาว่า (ขุ.วิ. (ไทย) 26/397/249)
เอกสารอ้างอิง
ทิศนา แขมมณี. (2559). ศาสตร์การสอน. พิมพ์ครั้งที่ 14. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พรรณี ชูทัย เจนจิต. (2538). จิตวิทยาการเรียนการสอน. กรุงเทพฯ: ต้นอ้อ.
พระราชกิจจานุเบกษา. (เล่มที่ 116). (2542). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการกฤษฎีกา.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2557). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ. (2543). ปฏิรูปการเรียนรู้ผู้เรียนสำคัญที่สุด. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์การศาสนา.
สำนักมาตรฐานการศึกษาและการพัฒนาการเรียนรู้. (2550). การจัดการเรียนรู้แบบใช้ปัญหาเป็นฐาน. กรุงเทพฯ: ชุมนมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย จำกัด.
อินถา ศิริวรรณ, ดร. (2544). พื้นฐานการศึกษา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์สูตรไพศาล.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2024 ภาวนาสารปริทัศน์

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.