การพัฒนากฎหมายคุ้มครองผู้รับงานไปทำที่บ้าน

บทคัดย่อ

การวิจัย เรื่อง การพัฒนากฎหมายคุ้มครองผู้รับงานไปทำที่บ้าน มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1.วิเคราะห์กฎหมายคุ้มครองผู้รับงานไปทำที่บ้านของไทย 2. วิเคราะห์และเปรียบเทียบอนุสัญญาและข้อแนะเกี่ยวกับการคุ้มครองผู้รับงานไปทำที่บ้านขององค์การแรงงานระหว่างประเทศกับกฎหมายไทยและกฎหมายต่างประเทศ 3. นำผลการวิเคราะห์มาสังเคราะห์เป็นข้อเสนอแนะในการพัฒนาพระราชบัญญัติคุ้มครองผู้รับงานไปทำที่บ้าน พ.ศ. 2553 ให้เหมาะสมต่อไป การวิจัยนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยการ 1. วิจัยเอกสารด้วยการศึกษาค้นคว้าและรวบรวมข้อมูลจากเอกสารต่างๆ รวมทั้งข้อมูลทางสื่ออิเล็กทรอนิกส์ ทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษ 2. สัมภาษณ์เชิงลึกหน่วยงานที่รับผิดชอบ ผู้จ้างงาน และผู้รับงานไปทำที่บ้าน 3. สัมมนากลุ่มย่อยเพื่อรับฟังความคิดเห็นจากผู้เกี่ยวข้องโดยตรง

การศึกษาพบว่า 1. กฎหมายคุ้มครองผู้รับงานไปทำที่บ้านของไทยมีบทบัญญัติบางเรื่องที่ยังขาดรายละเอียดในการบังคับใช้ 2. บทบัญญัติของกฎหมายยังมีข้อบกพร่องบางประการ ทั้งในส่วนการคุ้มครองผู้รับงานไปทำที่บ้าน การให้ความเป็นธรรมแก่ผู้จ้างงาน  และกระบวนการระงับข้อพิพาทระหว่างผู้รับงานไปทำที่บ้านกับผู้จ้างงาน 3. การบังคับใช้กฎหมายยังมีข้อขัดข้องทางปฏิบัติ และ 4. กฎหมายประกันสังคมยังมีข้อจำกัดทำให้ผู้รับงานไปทำที่บ้านบางคนไม่ได้รับสิทธิประโยชน์ที่เหมาะสม จึงมีข้อเสนอแนะดังนี้ 1. ควรเพิ่มบทบัญญัติในรายละเอียดที่ยังไม่สมบูรณ์ให้ครบถ้วนโดยการประกาศใช้กฎหมายลำดับรองตามที่กฎหมายบัญญัติให้อำนาจไว้ 2. ควรแก้ไขเพิ่มเติมบทบัญญัติให้ครอบคลุมการคุ้มครองผู้รับงานไปทำที่บ้าน ให้ผู้จ้างงานได้รับความเป็นธรรมตามสมควร และเพิ่มกลไกในการระงับข้อพิพาทโดยผู้ไกล่เกลี่ยข้อพิพาทระดับท้องถิ่นรวมทั้งเพิ่มเขตอำนาจศาลแรงงานให้มีอำนาจพิจารณาพิพากษาคดีเกี่ยวด้วยสิทธิและหน้าที่ระหว่างผู้รับงานไปทำที่บ้านกับผู้จ้างงานได้ 3. เพื่อแก้ปัญหาการบังคับใช้กฎหมาย ควรบัญญัติให้อาสาสมัครแรงงาน (อสร.) มีบทบาทในการช่วยเหลือพนักงานตรวจแรงงานในบางเรื่องเพิ่มขึ้น และให้มีการวางระบบข้อมูลเกี่ยวกับการคุ้มครองผู้รับงานไปทำที่บ้านของทุกหน่วยงานในกระทรวงแรงงานให้เชื่อมต่อกัน 4. ขยายหลักเกณฑ์การเป็นผู้ประกันตนในฐานะผู้ประกอบอาชีพอิสระให้เหมาะสมยิ่งขึ้น