ศึกษาเปรียบเทียบมาตรฐานของความประมาทเลินเล่อในคดีทุรเวชปฏิบัติทางแพ่งในประเทศไทยและสหรัฐอเมริกา

บทคัดย่อ

ปัญหาการฟ้องร้องทางการแพทย์เป็นปัญหาที่มีความสำคัญมากขึ้นในประเทศไทยในปัจจุบัน โดยมีการฟ้องร้องทั้งทางแพ่งและอาญา และมีการเรียกค่าเสียหายเป็นวงเงินที่สูง ซึ่งในการฟ้องร้องคดีทางแพ่งนั้น ผู้ป่วยมักฟ้องร้องเรียกค่าสินไหมทดแทนความเสียหายจากการกระทำโดยประมาทเลินเล่อของแพทย์ อันก่อให้เกิดความรับผิดฐานละเมิดตามมาตรา 420 แห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ งานวิจัยเรื่องนี้ ศึกษาเปรียบเทียบหลักกฎหมายของประเทศไทย เรื่องความรับผิดที่เกิดจากละเมิดตามมาตรา 420 แห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ในบริบทของการทำการรักษาของแพทย์  เปรียบเทียบกับหลักกฎหมายที่เกี่ยวกับมาตรฐานความระมัดระวัง (standard of care) ในฐานละเมิด ในบริบทเดียวกันใน 50 มลรัฐของสหรัฐอเมริกา

เมื่อเปรียบเทียบระหว่างประเทศไทยและสหรัฐอเมริกาแล้วพบว่ามีความแตกต่างกันทั้งในด้านองค์ประกอบของความรับผิด หลักเกณฑ์ในการพิจารณาเรื่องความรับผิด และมาตรฐานของการกระทำอันถือได้ว่าเป็นการกระทำโดยประมาทเลินเล่อ ในบริบทของการให้การรักษาของแพทย์ และเมื่อวิเคราะห์แล้วพบว่าหากประเทศไทยจะปรับปรุงกฎหมายในเรื่องนี้ อาจทำได้โดยการปรับใช้แนวทางของมลรัฐส่วนใหญ่ของประเทศสหรัฐอเมริกาที่มีการแบ่งแยกระหว่างแพทย์ทั่วไปกับแพทย์เฉพาะทาง โดยถือว่าแพทย์เฉพาะทางนั้นต้องใช้ความระมัดระวังในมาตรฐานที่สูงกว่าแพทย์ทั่วไป แต่ในทางกลับกัน แพทย์ทั่วไปก็ไม่ควรจะถูกวัดด้วยมาตรฐานของแพทย์เฉพาะทาง ยกเว้นในกรณีที่ได้สมัครใจเข้าทำการรักษาแบบเฉพาะทาง นอกจากนี้ ในการพิจารณาว่าการกระทำใดของแพทย์เป็นการกระทำโดยประมาทเลินเล่อซึ่งก่อให้เกิดความเสียหายแก่ผู้ป่วย ประเทศไทยควรพิจารณาแนวทางของประเทศสหรัฐอเมริการในเรื่องการให้ความสำคัญต่อพฤติการณ์ที่เกี่ยวข้อง และในเรื่องการรับฟังพยานหลักฐานจากผู้ทรงคุณวุฒิ ซึ่งมีจุดเด่นที่สำคัญคือมีการคัดกรองคุณสมบัติของพยานผู้ทรงคุณวุฒิ เพื่อให้มีความเป็นกลางและเชื่อถือได้ เพื่อให้เป็นมาตรฐานในการพิจารณาความรับผิดของแพทย์