ปัญหาบางประการเกี่ยวกับการอุทธรณ์โต้แย้งคำวินิจฉัยไม่รับจดทะเบียนเครื่องหมายการค้าของคณะกรรมการเครื่องหมายการค้า

บทคัดย่อ

การจดทะเบียนเครื่องหมายการค้าเป็นกลไกสำคัญในการให้ความคุ้มครองตามกฎหมายอย่างเต็มรูปแบบแก่เครื่องหมายการค้า ซึ่งเป็นปัจจัยสำคัญประการหนึ่งในการประกอบธุรกิจ โดยทั่วไป หากเครื่องหมายการค้ามีลักษณะอันพึงรับจดทะเบียนได้ นายทะเบียนเครื่องหมายการค้าก็พึงมีคำสั่งรับจดทะเบียนเครื่องหมายการค้าดังกล่าว แต่หากนายทะเบียนมีคำสั่งปฏิเสธไม่รับจดทะเบียน พระราชบัญญัติเครื่องหมายการค้า พ.ศ. 2534 ก็บัญญัติให้สิทธิผู้ขอจดทะเบียนไว้อย่างชัดแจ้งว่าสามารถอุทธรณ์โต้แย้งคำสั่งดังกล่าวต่อคณะกรรมการเครื่องหมายการค้าได้ แต่ให้คำวินิจฉัยของคณะกรรมการเครื่องหมายการค้านั้นเป็นที่สุด กรณีจึงมีปัญหาว่าหากผู้ขอจดทะเบียนยังคงไม่พอใจในผลของคำวินิจฉัยของคณะกรรมการ ผู้ขอจดทะเบียนจะยังสามารถอุทธรณ์โต้แย้งคำวินิจฉัยดังกล่าวโดยการฟ้องคดีต่อศาลได้หรือไม่ และศาลใดจะเป็นศาลที่มีอำนาจในการพิจารณาพิพากษาคดีดังกล่าว เมื่อปัญหาเช่นว่านี้ขึ้นสู่การพิจารณาของศาลฎีกาและคณะกรรมการวินิจฉัยชี้ขาดอำนาจหน้าที่ระหว่างศาล จึงนำมาสู่ข้อยุติในทางปฏิบัติว่า ที่กฎหมายบัญญัติให้คำวินิจฉัยของคณะกรรมการเครื่องหมายการค้าเป็นที่สุดนั้นหมายถึงเฉพาะคำวินิจฉัยที่ชอบด้วยกฎหมายเท่านั้น ผู้ขอจดทะเบียนย่อมมีสิทธิฟ้องคดีต่อศาลเพื่อขอให้ศาลมีคำพิพากษาเพิกถอนคำวินิจฉัยที่ไม่ชอบด้วยกฎหมายได้ โดยศาลทรัพย์สินทางปัญญาและการค้าระหว่างประเทศเป็นศาลที่มีเขตอำนาจเหนือคดีลักษณะดังกล่าว แต่แนวการตีความเช่นว่านี้อาจไม่สอดคล้องกับตัวบทกฎหมายที่มีผลใช้บังคับอยู่ในปัจจุบันเท่าใดนัก ทั้งยังอาจก่อให้เกิดปัญหาตามมาอีกหลายประการ