แอร์บีแอนด์บี: กฎหมายสำหรับการแบ่งปันห้องพักในประเทศไทย
Main Article Content
บทคัดย่อ
แอร์บีแอนด์บี ธุรกิจในยุคดิจิทัลที่ให้บริการแบบเศรษฐกิจแบ่งปัน โดยใช้แพลตฟอร์มเพื่อการจองที่พักในประเทศต่าง ๆ ทั่วโลก เป็นธุรกิจที่เริ่มต้นเพียง 10 ปีเศษ แต่สร้างความพอใจและทางเลือกให้แก่ผู้เข้าพัก และตอบสนองต่อเจ้าของห้องพักที่นำห้องว่างมาให้เช่าเพื่อสร้างรายได้ ตลอดจนเจ้าของธุรกิจแอร์บีแอนด์บีที่ประสบผลสำเร็จในโลกธุรกิจออนไลน์ที่ทำลายล้างธุรกิจในรูปแบบเดิม ก่อให้เกิดประเด็นปัญหาขึ้นหลายประการ จึงเป็นส่วนหนึ่งของที่มาว่าธุรกิจแอร์บีแอนด์บีเป็นธุรกิจที่ถูกมองว่าผิดกฎหมาย หลายประเทศมีกฎหมายที่ใช้ในการควบคุมธุรกิจแอร์บีแอนด์บีหรืออยู่ระหว่างการยกร่างกฎหมาย แต่หลายประเทศยังไม่มีกฎหมายหรือการยกร่างกฎหมายดังกล่าว ประเทศไทยเป็นอีกประเทศหนึ่งที่ยังไม่มีกฎหมายเพื่อกำกับดูแลธุรกิจนี้โดยตรง ดังนั้น ในบทความนี้จะกล่าวถึงสภาพปัญหาและกฎหมายไทยที่ใช้บังคับแอร์บีแอนด์บี ตลอดจนกฎหมายต่างประเทศที่ใช้กำกับดูแลธุรกิจนี้
จากการศึกษาผู้เขียนเห็นว่าประเทศไทยควรมีกฎหมายที่นำมาใช้กับธุรกิจแอร์บีแอนด์บีโดยตรง
องค์กรที่รับผิดชอบอาจประกอบไปด้วยกระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์ กระทรวงท่องเที่ยวและกีฬาและกระทรวงมหาดไทยโดยกรมส่งเสริมการปกครองส่วนท้องถิ่น และควรกำหนดคำนิยามของ “ห้องพัก” ที่อยู่ในบังคับของกฎหมาย กำหนดมาตรการเกี่ยวกับสิ่งแวดล้อม การอนุรักษ์โบราณสถาน โบราณวัตถุ มาตรการด้านความปลอดภัย มีข้อกำหนดเกี่ยวกับการเข้าพักและวันพักขั้นต่ำ กรณีห้องชุดในอาคารชุดต้องคำนึงถึงมติและนโยบายของแต่ละอาคารชุด และควรจัดเก็บภาษีเพื่อบำรุงท้องถิ่นหรือรัฐ
Article Details
ลิขสิทธิ์และเนื้อหาในเว็บไซต์ของวารสารกฎหมาย (รวมถึง โดยไม่จำกัดเฉพาะ เนื้อหา รหัสคอมพิวเตอร์ งานศิลป์ ภาพถ่าย รูปภาพ ดนตรีกรรม โสตทัศนวัสดุ) เป็นกรรมสิทธิ์ของวารสารกฎหมาย และผู้ได้รับการโอนสิทธิทุกราย
1. วารสารกฎหมาย ให้อนุญาตให้คุณใช้สิทธิอันไม่เฉพาะเจาะจงที่สามารถถูกถอนเมื่อใดก็ได้ โดยไม่มีค่าใช้จ่าย ในการ
- เยี่ยมชมเว็บไซต์และเอกสารในเว็บไซต์นี้ จากคอมพิวเตอร์หรือเครื่องมือสื่อสารผ่านเว็บบราวเซอร์
- คัดลอกและจัดเก็บเว็บไซต์และเอกสารในเว็บไซต์นี้บนลงคอมพิวเตอร์ของคุณผ่านระบบความจำ cache
- สั่งพิมพ์เอกสารจากเว็บไซต์นี้สำหรับการใช้ส่วนตัวของคุณ
- ผลงานที่ได้รับการตีพิมพ์โดยวารสารกฎหมาย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ถูกคุ้มครองภายใต้ Creative Commons Attribution 4.0 International License ซึ่งอนุญาตให้ทุกคนสามารถคัดลอก แจกจ่าย ดัดแปลง ส่งต่อ ผลงานได้ ก็ต่อเมื่อผลงานและแหล่งข้อมูลได้รับการอ้างอิงอย่างเหมาะสม
2. วารสารกฎหมาย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย สงวนสิทธิ์ไม่อนุญาตให้คุณใช้สิทธิอื่นใดที่เกี่ยวข้องกับเว็บไซต์และเอกสารบนเว็บไซต์นี้ เช่น การคัดลอก ดัดแปลง เปลี่ยนแปลง ส่งต่อ ตีพิมพ์ แจกจ่าย เผยแพร่ จัดแสดงในที่สาธารณะ ไม่ว่าจะในรูปแบบใดก็ตาม ซึ่งเว็บไซต์หรือเอกสารบนเว็บไซต์ โดยไม่อ้างอิงถึงแหล่งข้อมูลหรือโดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากวารสารกฎหมาย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
3. คุณอาจขออนุญาตที่จะใช้เอกสารอันมีลิขสิทธิ์บนเว็บไซต์นี้โดยการเขียนอีเมลล์มายัง journal@law.chula.ac.th
4. วารสารกฎหมาย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย เข้มงวดกับการคุ้มครองลิขสิทธิ์อย่างมาก หากวารสารกฎหมาย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยพบว่าคุณได้ใช้เอกสารอันมีลิขสิทธิ์บนเว็บไซต์นี้โดยไม่ถูกต้องตามการอนุญาตให้ใช้สิทธิ ดังที่กล่าวไปข้างต้น วารสารกฎหมาย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยอาจดำเนินคดีตามกฎหมายต่อคุณได้ เพื่อเรียกร้องค่าเสียหายที่เป็นตัวเงินและคำขอชั่วคราวให้คุณหยุดการใช้เอกสารดังกล่าว ทั้งนี้ คุณอาจถูกสั่งให้ชดใช้ค่าใช้จ่ายใดๆ ที่เกี่ยวข้องกับการดำเนินการตามกฎหมายนี้
หากคุณพบเห็นการใช้เอกสารอันมีลิขสิทธิ์ของวารสารกฎหมาย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ที่ขัดหรืออาจขัดต่อการอนุญาตให้ใช้สิทธิดังที่ได้กล่าวไปข้างต้น โดยเชื่อว่าได้ละเมิดลิขสิทธิ์ของคุณหรือของผู้อื่น สามารถร้องเรียนมาได้ที่ journal@law.chula.ac.th
เอกสารอ้างอิง
กฎกระทรวง ฉบับที่ 55 (พ.ศ. 2543) ออกตามความตามพระราชบัญญัติควบคุมอาคาร พ.ศ. 2522
ประกาศกรมการท่องเที่ยว เรื่อง กำหนดมาตรฐานบริการท่องเที่ยวมาตรฐานโฮมสเตย์ไทย พ.ศ. 2554
พระราชบัญญัติคนเข้าเมือง พ.ศ. 2522
พระราชบัญญัติควบคุมอาคาร พ.ศ. 2522
พระราชบัญญัติโรงแรม พ.ศ. 2547
พระราชบัญญัติอาคารชุด พ.ศ. 2522