กระบวนการภายในระบบกฎหมายไทยในการเข้าร่วมเป็นภาคีและการอนุวัติการพันธกรณีภายใต้อนุสัญญาระหว่างประเทศ

Main Article Content

ชุมพร ปัจจุสานนท์
วรพล มาลสุขุม

บทคัดย่อ

รัฐต่าง ๆ ล้วนแล้วแต่มีการกำหนดกระบวนการภายในระบบกฎหมายของตน เพื่อใช้เป็นหลักเกณฑ์และขั้นตอนในการพิจารณาว่าจะเข้าผูกพันตนตามพันธกรณีในทางกฎหมายระหว่างประเทศหนึ่ง ๆ หรือไม่ ซึ่งหลักเกณฑ์และขั้นตอนเหล่านี้อาจมีความแตกต่างกันในแต่ละรัฐ และมักมีรายละเอียดที่ซับซ้อน ต้องดำเนินการหลายขั้นตอน ทั้งกระบวนการที่เกี่ยวข้องกับฝ่ายบริหาร อาทิ การเริ่มเจรจา การลงนาม การให้สัตยาบันอนุสัญญาระหว่างประเทศ หรือข้อตกลงระหว่างประเทศ รวมถึงการเสนอร่างกฎหมายต่อคณะรัฐมนตรี เพื่ออนุวัติการพันธกรณีภายใต้อนุสัญญาระหว่างประเทศนั้น ๆ ตลอดจนกระบวนการที่เกี่ยวข้องกับฝ่ายนิติบัญญัติ เพราะความผูกพันในทางกฎหมายระหว่างประเทศนั้น ๆ จะก่อให้เกิดผลเป็นการจำกัดการใช้อำนาจอธิปไตยของรัฐ ทั้งนี้ ภายใต้ฐานทางกฎหมายรัฐธรรมนูญ กฎหมายระดับพระราชบัญญัติ และกฎหมายลำดับรอง ตลอดจนแนวปฏิบัติของฝ่ายบริหารต่าง ๆ บทความนี้ทำการศึกษารายละเอียดกระบวนการภายในระบบกฎหมายไทยในการเข้าร่วมเป็นภาคีและการอนุวัติการพันธกรณีภายใต้อนุสัญญาระหว่างประเทศเหล่านี้ทั้งหมด โดยไล่เรียงเนื้อหาจากการอภิปรายทฤษฎีและหลักการทั่วไปที่เกี่ยวข้อง โครงสร้างการดำเนินการในภาพรวม ฐานทางกฎหมายที่เกี่ยวข้อง กระบวนการในส่วนที่เกี่ยวข้องกับฝ่ายบริหาร และกระบวนการในส่วนที่เกี่ยวข้องกับฝ่ายนิติบัญญัติ ตามลำดับ


 

Article Details

ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

1. James R. Crawford, Brownlie’s Principles of Public International Law, p.447.; Matthew Craven, “Statehood, Self-Determination, and Recognition,” in International Law, Malcolm D Evans (Oxford: Oxford University Press, 2010), pp.203–251.; จุมพต สายสุนทร, กฎหมายระหว่างประเทศ เล่ม 1, หน้า 182 – 209.; จันตรี สินศุภฤกษ์, กฎหมายระหว่างประเทศ, หน้า 66–79.
2. จันตรี สินศุภฤกษ์, กฎหมายระหว่างประเทศ, หน้า 80–82.
3. จันตรี สินศุภฤกษ์, กฎหมายระหว่างประเทศ, หน้า 82–84.
4. จาตุรนต์ ถิระวัฒน์, กฎหมายระหว่างประเทศ, หน้า 36–38.