มาตรการในการกันผู้ต้องหาไว้เป็นพยาน

บทคัดย่อ

มาตรการในการกันผู้ต้องหาไว้เป็นพยานในคดีทั่วไปของประเทศไทย เป็นเรื่องดุลพินิจในการแสวงหาพยานหลักฐานของพนักงานสอบสวนและดุลพินิจในการสั่งคดีของพนักงานอัยการ จึงปรากฏเป็นรูปแบบระเบียบภายในของพนักงานสอบสวนและพนักงานอัยการโดยไม่มีกฎหมายบัญญัติไว้ ซึ่งหลักเกณฑ์ในระเบียบดังกล่าวมีแนวปฏิบัติที่ไม่ชัดเจนและไม่เป็นไปในแนวทางเดียวกัน ทำให้เกิดกรณีพนักงานสอบสวนไม่ดำเนินคดีกับผู้ร่วมกระทำความผิดที่เห็นควรกันไว้เป็นพยาน ส่งผลให้พนักงานอัยการไม่อาจตรวจสอบการใช้ดุลพินิจดังกล่าวได้ ส่วนการให้หลักประกันไม่ฟ้องผู้ต้องหาที่ถูกกันไว้เป็นพยานซึ่งเป็นผู้กระทำความผิดไม่สอดคล้องกับหลักความรับผิด ประกอบกับการจะกันผู้ต้องหารายใดไว้เป็นพยานจะต้องมีคำสั่งเด็ดขาดไม่ฟ้องคดีผู้ต้องหารายนั้นเสียก่อน ซึ่งผู้มีอำนาจสั่งคดีควรเป็นพนักงานอัยการหรืออัยการสูงสุด บทความนี้จึงได้ศึกษาและวิเคราะห์แนวคิดและทฤษฎีที่เกี่ยวข้องกับมาตรการในการกันผู้ต้องหาไว้เป็นพยาน ประกอบกับมาตรการในการกันผู้ต้องหาไว้เป็นพยานของต่างประเทศ เพื่อกำหนดรูปแบบและกระบวนการในการกันผู้ต้องหาไว้เป็นพยาน รวมทั้งหลักประกันทดแทนสิทธิของผู้ต้องหาที่ถูกกันไว้เป็นพยาน ที่เหมาะสมและสอดคล้องกับบริบทของประเทศไทย