การพัฒนาตัวแบบการเรียนรู้ เพื่อการพัฒนายุทธศาสตร์ และแผนการจัดการเมืองอย่างยั่งยืน

ผู้แต่ง

  • จันทนา อุดม นักศึกษาหลักสูตร วท.ม.การจัดการเมืองน่าอยู่และสิ่งแวดล้อมที่ยั่งยืน)คณะสิ่งแวดล้อมและทรัพยากรศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล
  • หะริน สัจเดย์ อาจารย์ประจำคณะสิ่งแวดล้อมและทรัพยากรศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล
  • รุ่งจรัส หุตะเจริญ อาจารย์ประจำคณะสิ่งแวดล้อมและทรัพยากรศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล

คำสำคัญ:

องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น, สังคมคาร์บอนต่ำ, ตัวแบบนวัตกรรมการบริหารจัดการ

บทคัดย่อ

การศึกษานี้นำเสนอ “ตัวแบบนวัตกรรมการบริหารจัดการ” ด้วยกระบวนวิธีการบูรณาการศาสตร์เพื่อการพัฒนายุทธศาสตร์ความยั่งยืน และแนวทางการยกระดับทักษะและศักยภาพการบริหารจัดการขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น กระบวนวิธีการศึกษาได้บูรณาการปรัชญา แนวคิดทางทฤษฎีและการบริหารจัดการเชิงประจักษ์ขององค์การ โดยตัวแบบที่นำเสนอดังกล่าวเพื่อองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นได้พัฒนากระบวนวิธีคิด และการมองภาพอนาคตอย่างเป็นระบบ ตลอดจนการพัฒนาสู่ชุดความความรู้และแนวทางปฏิบัติขององค์กร  ทั้งนี้ตัวแบบประกอบด้วยห้าองค์ประกอบย่อยที่เชื่อมโยงชุดกระบวนวิธีและเครื่องมือในการศึกษา เพื่อองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นได้ใช้เป็นแนวทางการวิเคราะห์ สำรวจทางเลือกยุทธศาสตร์และแผนดำเนินการขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในการการขับเคลื่อนสู่สังคมคาร์บอนต่ำ ผลการศึกษาชี้ให้เห็นว่าองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นสามารถพัฒนาความคิดและกรอบการดำเนินองค์กรกิจกรรมที่จำเป็นต่อการตอบสนองการพัฒนาอย่างยั่งยืนในบริบทสากลและท้องถิ่น ตลอดจนทางเลือกรูปแบบการบริหารจัดการองค์กรที่มีประสิทธิภาพ

เอกสารอ้างอิง

Borner, J. (2014). Wissenschaft trifft Praxis: Was müssen Wissenschaftsprojekte (Forschungs- und Implementierungsprojekte leisten,um notwendige Klimaanpassungen in Regionen

wissenschaftlich zu vermitteln. Ein Essay. In K. Beese et al., eds. Anpassung an regionale Klimafolgen kommunizieren München: oecom. Available at: https://de.scribd.com/doc/214887178/J-Borner-Wissenschaft-trifft-Praxis.

Cash, W. et al., (2006). Scale and Cross-Scale Dynamics: Governance and Information in a Multilevel World. Ecology and Society, 11(2), 8.

McCormick, K. et al., (2013). Advancing Sustainable Urban Transformation. Journal of Cleaner Production, 50, 1–11.

Schneidewind, U., (2014). Urbane Reallabore – ein Blick in die aktuelle Forschungswerkstatt. Pnd Online, 3, pp.1–7. Available at: www.planung-neu-denken.de.

Schäpke, N., M. Singer-Brodowski, F. Stelzer, M. Bergmann, D. J. Lang. (2015). Creating space for

change: Real-world laboratories for sustainability transformations. The case of Baden-Württemberg. GAIA 24/4: 281–283.

UN-Habitat. (2016). SDG Goal 11: Monitoring Framework, a guide to assist national and local governments, UNHabitat, Nairobi

Wijitbusaba Ann Marome. (2017). A Knowledge Assessment on Sustainable Cities in ThailandEco Industry Research and Training Center Faculty of Environment and Resource Studies, Mahidol University, Salaya Campus, Nakornpathom.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2019-10-30

รูปแบบการอ้างอิง

อุดม จ. . ., สัจเดย์ ห. ., & หุตะเจริญ ร. . . (2019). การพัฒนาตัวแบบการเรียนรู้ เพื่อการพัฒนายุทธศาสตร์ และแผนการจัดการเมืองอย่างยั่งยืน. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร, 11(1), 67–79. สืบค้น จาก https://so01.tci-thaijo.org/index.php/AJPU/article/view/207063

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย (Research Article)