An Innovative Organization Model For Human Resource Developmentin Thai Commercial Banks
คำสำคัญ:
รูปแบบความเป็นองค์นวัตกรรม, ธนาคารพาณิชย์ไทยบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาสภาพความเป็นองค์กรนวัตกรรมเพื่อการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ของธนาคารพาณิชย์ไทย และ 2) วิเคราะห์องค์ประกอบตรวจสอบความสอดคล้องของรูปแบบปัจจัยเชิงสาเหตุที่ส่งผลต่อความเป็นองค์กรนวัตกรรมเพื่อการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ของธนาคารพาณิชย์ไทยซึ่งใช้วิธีการวิจัยแบบผสมระหว่างการวิจัยเชิงปริมาณ และการวิจัยเชิงคุณภาพ
ผลการวิจัยพบว่า 1) สภาพการณ์องค์กรนวัตกรรมเพื่อการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ของธนาคารพาณิชย์ไทย ได้ให้ความสำคัญกับการพัฒนาทรัพยากรบุคคลในฐานะทุนมนุษย์ ที่สำคัญขององค์กรธนาคารพาณิชย์จึงได้กำหนดแนวทางการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ไว้ในวิสัยทัศน์ขององค์กรโดยมีความเชื่อพื้นฐานขององค์กรว่าความสามารถในการบริหารจัดการทรัพยากรบุคคลภายในองค์กรให้มีประสิทธิภาพผ่านกระบวนการเสริมศักยภาพด้านต่างๆ และ 2) รูปแบบความเป็นองค์กรนวัตกรรมเพื่อการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ของธนาคารพาณิชย์ไทย มีชื่อว่า “KOCI Model ” โดยรูปแบบประกอบด้วย วิสัยทัศน์ (vision) พันธกิจ (mission) และ เป้าหมาย (goal) และองค์ประกอบขององค์กรนวัตกรรม โดยมีองค์ประกอบย่อย ดังนี้ 1) K = Knowledge Management (การจัดการความรู้) 2) O = Organizational Learning (องค์กรแห่งการเรียนรู้) 3) C = Cultural Learning (วัฒนธรรมการเรียนรู้) 4) I = Innovational Organization (องค์กรนวัตกรรม) ทุกองค์ประกอบมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 ค่าความน่าเชื่อถือได้ของการวัดอยู่ในระดับสูง ผลการตรวจสอบความสอดคล้องของโมเดล พบว่า โมเดลมีความเหมาะสมพอดีสอดคล้องกับข้อมูล (c2= 121.79, p =0.06844,GFI= 0.96, AGFI = 0.95, RMSEA = 0.02, CN = 437.38)
เอกสารอ้างอิง
กีรติ ยศยิ่งยง. (2552). องค์กรแห่งนวัตกรรม: แนวคิดและกระบวนการ. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธิดา จุลินทร. (2549). กระบวนการและปัจจัยความสำเร็จของการจัดการความรู้ในองค์กร: กรณีศึกษา ศูนย์สุขภาพจิตเขต กรมสุขภาพจิต. ภาคนิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิตสาขาวิชาพัฒนาสังคม คณะพัฒนาสังคม สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์
วันทนีย์ ซื่อสัตย์. (2549). แนวทางการพัฒนานวัตกรรมในองค์การ กรณีศึกษา บริษัทแอดวานซ์อินโฟร์เซอร์วิส จำกัด (มหาชน) และบริษัท ปตท. จำกัด (มหาชน). ภาคนิพนธ์โครงการ
บัณฑิตศึกษาการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
ศัชชญาส์ ดวงจันทร์. (2551). รูปแบบการจัดการความรู้เพื่อเพิ่มประสิทธิผลการทำงานในองค์กร. กรุงเทพฯ: หาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
Amabile, T. M. (2008). “Studying creativity, its processes, and itsantecedents: An exploration of the componential theory of creativity”. In Handbook of Organizational Creativity, 33-64.
Delahaye, B.L. (2005). Human Resource Development: Adult Learning and Knowledge Management. 2 nd ed. Milton, Qld: John Wiley Press.
Panayides, P. (2006). “Enhancing Innovation Capability through Relationship Management and Implications for Performance.” European Journal of Innovation Management, 9(48), 489- 518.
Prahalad, C. K., and G. Hamel. (1999). “Competing in the New Economy: Managing out of Bounds”. Strategic Management Journal 68, 237-344.
Senge, P.M. (1990). The Fifth Discipline: The Art and Practice of the LearningOrganization. New York: Doubleday.
Swanson, R.A. & E. F. Holton. (2001). Foundations of Human Resource Development. SanFrancisco: Berrett-Koehler.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
"บทความวิชาการในวารสารฉบับนี้ ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนเท่านั้น"
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์
