วิกฤตชื่อเสียง: การจัดการภาวะวิกฤตเพื่อปกป้องชื่อเสียงองค์กรอย่างยั่งยืน
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับแนวคิด ทฤษฎี และงานวิจัยด้านวิกฤตชื่อเสียง และนำเสนอแนวทางการจัดการภาวะวิกฤตชื่อเสียงขององค์กรธุรกิจในปัจจุบัน โดยอภิปรายปรากฏการณ์จากผลลัพธ์ของงานวิจัยที่เกี่ยวข้องในประเด็นนิยามและผลกระทบจากวิกฤตด้านชื่อเสียง และ แนวทางในการจัดการภาวะวิกฤตชื่อเสียงองค์กรอย่างมีประสิทธิภาพ ทั้งนี้บทความวิชาการนี้ขอนำเสนอนิยามและผลกระทบจากวิกฤตที่ส่งผลต่อชื่อเสียงองค์กร และแนวทางการจัดการภาวะวิกฤตที่เชื่อมโยงกับชื่อเสียง 5 แนวทาง ได้แก่ 1) การคาดการณ์วิกฤตที่ส่งผลกระทบต่อชื่อเสียง 2) การบริหารความเสี่ยงด้านชื่อเสียง 3) การจัดการภาวะวิกฤติด้านชื่อเสียง 4) การสื่อสารความเสี่ยงและภาวะวิกฤตด้านชื่อเสียง และ 5) การสร้างชื่อเสียงที่แข็งแกร่ง โดยแนวทางจัดการวิกฤติชื่อเสียงดังกล่าวสามารถลดโอกาสการเกิดวิกฤตและจัดการกับวิกฤตชื่อเสียงได้อย่างมีประสิทธิภาพ รวมถึงสร้างชื่อเสียงที่แข็งแกร่งเพื่อความมั่นคงของชื่อเสียงองค์กรในระยะยาว
Article Details
เอกสารอ้างอิง
นงลักษณ์ โชติวิทยธานินทร์. (2559). กลยุทธ์การจัดการชื่อเสียงของมหาวิทยาลัยราชภัฏ. วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต, คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
รุ่งนภา พิตรปรีชา. (2552). ปัจจัยสะท้อนความมีชื่อเสียงของธุรกิจโทรคมนาคมในประเทศไทย. (งานวิจัย). คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
รุ่งนภา พิตรปรีชา. (2553). ตัวชี้วัดความมีชื่อเสียงของธุรกิจเอกชนในประเทศไทย. (งานวิจัย). คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Ayse Kucuk Yilmaz and Ferziye Kucuk. (2010). The Reputation Crisis: Risk Management Based Logical Framework to the Corporate Sustainability, Process Management, MariaPomffyova (Ed.), ISBN: 978-953-307-085-8, 223-244.
An-Sofie Claeys and Verolien Cauberghe. (2015). The role of a favorable pre-crisis reputation in protecting organizations during crises. Public Relations Review. 41(1), 64-71.
Barbara Reynolds. (2002). Crisis and Emergency Risk Communication. Centers for Disease Control and Prevention (CDC).
Caywood, Clark L. (1997). The Handbook of Strategic Public Relations & Integrated Communications. McGraw-Hill Companies, NY.
Coombs, W. T. (2006). The protective powers of crisis response strategies: Managing reputational assets during a crisis. Journal of Promotion Management, 12 (3/4), 241-260. doi:10.1300/J057v12n03_13
Coombs, W. T. (2007a). An occurrence of crisis communication: planning, managing, and responding (2nd ed.). Thousand Oaks, CA: Sage.
Coombs,W. T., & Holladay, S. J.(2006). Unpacking the halo effect: Reputation and crisis management. Journal of Communication Management, 10(2), 123–137.
Coombs, W. T. (2015). Ongoing crisis communication planning, managing, and responding (4 ed.). Thousand Oaks, California: SAGE Publications, Inc.
Deephouse, D. L. (2000). Media reputation as a strategic resource: An integration of mass communication and resource-based theories. Journal of management, 26(6), 1091-1112.
Dowling, G. R. (2001). Create Corporate Reputation: Identity, Image and Performance. Oxford University Press. New York.
Dutta, S., & Pullig, C. (2011). Effectiveness of corporate responses to brand crises: The role of crisis type and response strategies. Journal of Business Research, 64(12), 1281–1287.
Eisenegger, M., & Schranz, M. (2011). Reputation management and corporate social responsibility. In Ø. Ihlen, J.
Bartlett, & S. Mays (Eds.), Handbook of communication and corporate social responsibility. Oxford: Wiley Blackwell
E. L. Quarantelli. (1988). Disaster Crisis Management: A Summary Of Research Findings. Journal of Management Studies, 25(4), 373-385.
Fombrun, C. J. (1996). Reputation: Realizing Value from the Corporate Image. Boston, USA: Havard Business School Press.
Gaultier-Gaillard, S.; Louisot, J P. (2006). Risks to Reputation: A Global Approach. The Geneva Papers on Risk and Insurance. Palgrave Macmillan Journals, 31(3), 425–445.
Griffin, A. (2014). Crisis, issues and reputation management: A handbook for PR and communications professionals. London: Kogan Page.
Joosub, T.S. (2006). Risk Management Strategies to Maintain Corporate Reputation. Master Thesis. Master of Commerce. Business Management. University of South Africa.
Kasper Ulf Nielsen. (2015). Reputation Risk in a Social Media Culture: How well is the insurance market responding, New Generation Programme. Broking Faculty.
Larkin J. (2003). Strategic Reputation. Palgrave Macmillan, USA, 37-86.
Laurence Barton, L. (1993). Crisis in organizations: managing and communication in the heat of chaos. Cincinnati, Ohio: SOUTH-WESTREN Publishing.
Miglo’ Šontaito’-Petkeviþieno’. (2014). Crisis management to avoid damage for corporate reputation: The case of retail chain crisis in the Baltic countries. Procedia - Social and Behavioral Sciences. 156, 452 – 457.
Minor, D., & Morgan, J. (2011). CSR as reputation insurance: Primum non nocere. California Management Review, 53(3), 40–59.
Morley, M. (1998). How to Manage Your Global Reputation. MacMillan. UK: Basingstoke.
National Response Plan (2005). Emergency Planning: National Response Plan. Retrieved Auguse 16, 2005, from http://www.dhs.gov/dhspublic/interapp/editorial/ editorial_0566.xml.
Nicolas Georges Trad, Michele Tesoro-Tess, Zachey Kliger. (2017). Managing Reputation Risk. Key Insights from the Reputation Risk Study, info@reputationinstitute.com, https://www.reputationinstitute.com/research/ managing-reputation-risk.
Rayner, (2004). Managing Reputational Risk, APM/IRM, Manchester, 5th February 2004, Abbey Consulting. Retrieved 10/30/2009 from http://www.theirm.org/events/documents/managing_reputational_risk_jrayner. pdf.
Reynolds, B. & Seeger, M. W. (2005). Crisis and emergency risk communication as an integrativemodel. Journal of Health Communication, 10, 43-55. doi:10.1080/10810730590904571
Regan, L. (2008). A Framework for Integrating Reputation Risk into the Enterprise Risk Management Process. Journal of Financial Transformation, 22, 187-194.
Reynolds, B. (2002). Crisis and emergency risk communication. Atlanta, GA: Centers for Disease Control and Prevention.
Sergio Scandizzo. (2011). A framework for the analysis of reputation risk. The Journal of Operational Risk, 6(3), 41–63.
Sophie Gaultier-Gaillard, Jean-Paul Louisot, Jenny Rayner. (2009). Managing reputational risk – From theory to practice. Reputation Capital. Building and Maintaining Trust in the 21st Century.
Stefan Aerts. (2013). Applying the CERC model within the context of extreme weather: A study about the influence ofThe timing and efficacy beliefs on information seeking and self-protective behaviors. Master Thesis. University of Twente.
Stelios Zyglidopoulos, Nelson Phillips. (1999). Responding to Reputational Crises:
A Stakeholder Perspective. Corporate Reputation Review, 2(4), 322-350.
Taylor, K. E. (2001). Summarize multiple aspects of model performance in a single diagram. Journal Geophys Research, 106, (June 2001), 7183-7192.
Weiner, D. (2006). Crisis Communications: Managing Corporate Reputation in the Court of Public opinion. Ivey Business Journal, 3(4), 1-6.
Wilcox D. (1994). Community participation and empowerment: putting theory into practice.
Yoon, Y., Gürhan-Canli, Z., & Schwartz, N. (2006). The effect of corporate social responsibility activities on companies with bad reputations. Journal of Consumer Psychology, 16(4), 377–390.
