A study of mistranslation in Thai-Chinese translation of Keaw the Naughty
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research paper is focused on the use of figures in the Chinese translation of children’s fiction Keaw the Naughty from the perspective of reproduction regret and retainment in translation criticism. The result shows out some of the translation fails to overcome otherness in the use of language, the cultural information and rhetorical beauty, which caused by the cultures difference between Chinese and Thai literacy while these two cultures penetrate and absorb each other. Also, the translator lacks of study for original author’s writing style before started translating which lead inability to find the exact expressions to match the author’s intention. And lastly, translation version of fiction did not go through editing by an editor who has expertise in the field of Chinese-Thai languages and cultures before publication. In another word, all the complication makes imperfection on the Thai-Chinese translation of Keaw the Naughty.
Article Details
ผลงานทางวิชาการที่ลงตีพิมพ์ในวารสารจีนศึกษา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ เป็นลิขสิทธิ์ของผู้เขียนหรือผู้แปลผลงานนั้น หากนำลงในวารสารจีนศึกษาเป็นครั้งแรก เจ้าของผลงานสามารถนำไปตีพิมพ์ซ้ำในวารสารหรือหนังสืออื่นได้โดยมิต้องแจ้งให้ทราบล่วงหน้า แต่หากผลงานที่ได้รับพิจารณานำลงในวารสารจีนศึกษา เป็นผลงานที่เคยตีพิมพ์ที่อื่นมาก่อนเจ้าของผลงานต้องจัดการเรื่องปัญหาลิขสิทธิ์กับแหล่งพิมพ์แรกเอง หากเกิดปัญหาทางกฎหมาย ถือว่าไม่อยู่ในความรับผิดชอบของวารสารจีนศึกษา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ทั้งนี้ ความคิดเห็นต่างๆ ในบทความเป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียน ไม่เกี่ยวกับกองบรรณาธิการวารสารจีนศึกษา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์
References
กรุงเทพฯ : จรัลสนิทวงศ์การพิมพ์.
กนกพร นุ่มทอง. (2554). ตำราการแปลภาษาไทยเป็นภาษาจีน. กรุงเทพฯ : สถาบันขงจื๊อ
มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
กุหลาบ มัลลิกะมาส. (2522).วรรณคดีวิจารณ์. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยรามคำแหง
เก๋ แดงสกุล . (2558). แก้วจอมแก่น แก้วจอมซน : วรรณกรรมคำสอนเด็กร่วมสมัย. วรรณวิทัศน์
ปีที่ 15 ฉบับพิเศษ 2558.
เชวง จันทรเขตต์. (2528). การแปลเพื่อการสื่อสาร. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์ไทยวัฒนาพานิชจำกัด.
ทวีศักดิ์ ปิ่นทอง . 2558. บทวิจารณ์หนังสือ จาก “แก้วจอมแก่น”ถึง “แก้วจอมซน” :
วรรณกรรมที่อ่านได้ทั้งเด็กและผู้ใหญ่.วารสารรามคำแหง ฉบับมนุษยศาสตร์ ปีที่ 34
ฉบับที่ 2 กรกฎาคม-ธันวาคม 2558.
ธเนศ เวศร์ภาดา. (2559). ลิลิตพระลอ กวีนิพนธ์แปลจีน : การก้าวข้าม“ความเป็นอื่น” ทาง
วัฒนธรรมวรรณศิลป์ไทย. หนังสือรวม บทความวิชาการ“ทีทรรศน์ลิลิตพระลอ” การ
ประงานประชุมทางวิชาการระดับชาติ เรื่อง“หยกใสร่ายคำในวงวรรณ” ลิลิตพระลอและ
พระราชนิพนธ์แปล ทีทรรศน์ภาษา วรรณกรรมและวัฒนธรรม เฉลิมพระเกียรติสมเด็จพระเทพ
รัตนราชสุดา สยามบรมราชกุมารี ในโอกาสฉลองพระชนมายุ 5 รอบ 2 เมษายน 2558.
กรุงเทพฯ : เซทโฟร์ พริ้นติ้ง.
ธเนศ เวศร์ภาดา. (2549). หอมโลกวรรณศิลป์ การสร้างรสสุนทรีย์แห่งวรรณคดีไทย.
กรุงเทพฯ : ปาเจรา.
นววรรณ พันธุเมธา. (2559). คลังคำ. (ฉบับปรับปรุง). กรุงเทพฯ : อมรินทร์ อมรินทร์พริ้นติ้ง
แอนด์ พับลิชชิ่ง.
บุรินทร์ ศรีสมถวิล. (2559). พินิจ“คำพิพากษา”ฉบับพากย์จีนสองสำนวน : การศึกษา
เปรียบเทียบ. วารสารจีนศึกษา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ปีที่ 9 ฉบับที่ 2 ตุลาคม-
ธันวาคม.
บุรินทร์ ศรีสมถวิล. (2559) .รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์เรื่อง “พินิจคำพิพากษาฉบับพากย์จีนสอง
สำนวน : การศึกษาเปรียบเทียบ” (ทุนส่งเสริมการวิจัย โครงการวิทยาลัยนานาชาติจีน
(CICP) คณะมนุษยศาสตร์และประยุกต์ศิลป์ มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2539). พจนานุกรมศัพท์วรรณกรรม : ภาพพจน์ โวหาร และกลการ
ประพันธ์. กรุงเทพฯ : ราชบัณฑิตยสถาน.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2545). พจนานุกรมศัพท์วรรณกรรม อังกฤษ-ไทย. กรุงเทพฯ :
ราชบัณฑิตยสถาน.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2552). พจนานุกรมศัพท์วรรณกรรม. กรุงเทพฯ : ราชบัณฑิตยสถาน.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2556). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ.2554. กรุงเทพฯ :
ราชบัณฑิตยสถาน.
วัลยา ช้างขวัญยืนและคณะ. (2553). บรรทัดฐานภาษาไทย เล่ม 2 : คำ การสร้างคำและการยืมคำ.
พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : สถาบันภาษาไทยสำนักวิชาการและมาตรฐานการศึกษา สำนักงาน
คณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน.
วัลยา วิวัฒน์ศร. (2557). การแปลวรรณกรรม. (ฉบับปรับปรุง) กรุงเทพฯ : โครงการเผยแพร่ผลงาน
วิชาการ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย.
วัลยา วิวัฒน์ศร. (2538). วรรณวินิจ. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
วิทย์ ศิวะศริยานนท์. (2551). วรรณคดีและวรรคดีวิจารณ์. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์ธรรมชาติ.
วิภา กงกะนันทน์. (2522). วรรณคดีศึกษา. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยศิลปากร.
แว่นแก้ว. (2521). แก้วจอมแก่น (พิมพ์ครั้งแรก). กรุงเทพฯ : ไทยวัฒนาพานิช.
แว่นแก้ว. (2526). แก้วจอมซน (พิมพ์ครั้งแรก). กรุงเทพฯ : สตรีสาร.
แว่นแก้ว. (2557). แก้วจอมซน (พิมพ์ครั้งที่ 40). กรุงเทพฯ : นานมีบุ๊คส์.
แว่นแก้ว. (2558). แก้วจอมแก่น (พิมพ์ครั้งที่ 44). กรุงเทพฯ : นานมีบุ๊คส์.
ส.ศิวรักษ์. (2545). ศิลปะแห่งการแปล. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์มูลนิธิเด็ก.
สมเกียรติ รักษ์มณี. (2558). การแต่งนวนิยาย. นนทบุรี : สัมปชัญญะ.
สัญฉวี สายบัว. (2550). หลักการแปล. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สำนักเลขาธิการนายกรัฐมนตรี. (2540). เกณฑ์การถ่ายทอดเสียงภาษาจีนแมนดาริน ด้วย
อักขรวิธีไทย. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สุพรรณี ปิ่นมณี. (2555). แปลผิด แปลถูก : คัมภีร์การแปลยุคใหม่. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่ง
จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุรเดช โชติอุดมพันธ์. (2562) . นววิถี วิธีวิทยาร่วมสมัยในการศึกษาวรรณกรรม.
กรุงเทพฯ : สยามปริทัศน์.
北京大学东语系.（1958）.《泰国现代短篇小说选》，北京：外国文学出版社。
[泰]菀盖珥、郭宣颖译.（1985）.《淘气过人的盖珥》，上海：少年儿童出版社。
[泰]菀盖珥、郭宣颖和张砚秋译.（1983）.《顽皮透顶的盖珥》，上海：少年
儿童出版社。
赫胥黎原著、严复译述.（1933）.《天演论》，上海，商务印书馆。
李国南.（2001）.《辞格与词汇》，上海：上海外语教育出版社。
刘俊彤.（2016）.《泰国文学在中国的译介》，《外国文学》，第23期。
刘军平.（2009）.《西方翻译理论通史》，武汉：武汉大学出版社。
温科学.（2010）.《当代西方修辞学导读》，台北：书林出版社有限公司。
谢天振.（1992）.《译介学》，上海：上海外语教育出版社。
张秀奇、郭鸿燕、刘菲露.（2014）.《实用修辞》，太原：山西教育出版社。
中国社会科学院语言研究所词典编辑室.（2017）.《现代汉语词典》
（第7版），北京：商务印书馆。
Miller, G.A. (1979). Images and models, Similes and Metaphors . In A. Ortony
(Ed.), Metaphor and thought (pp. 202—250). Cambridge, England: Cambridge
University Press.
Munday,Jeremy. (2009). Keyconcepts. In Jeremy Munday(ed.), Translation Studies,pp.
166-240. London and New York : Routledge
Newmark,Peter. (1981). Approaches to Translation. Oxford : Pergamon Press.
Nida, E.A. (1975). Componential Analysis of Meaning : An Introduction to
Semantic Structures. The Hague : Mouton.