The Image of Women, Female Angels, and Female Demons in Journey to the West through the Lens of Patriarchy
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
Journey to the West is a novel about a pilgrimage of Buddhist monk Xuanzang and his entourage to India (jambudvīpa). The novel has been popular in Chinese society for a long time. If literature is the reflection of society, it is no doubt that Journey to the West will also unveil the author's norms, perceptions, and beliefs. Thus, this article will use a patriarchal approach to analyze the image of three groups of female characters in Journey to the West which are women, female angels, and female demons.
After analyzing the image of those characters, we discover that the author does not show any favors to any specific groups, however, the novel has less narratives of female angels, compared to the characters of female demons and women. The image of women is repeatedly described as a religious person and loyal wife, while the freedom to love and marriage are essential to them.
Article Details
ผลงานทางวิชาการที่ลงตีพิมพ์ในวารสารจีนศึกษา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ เป็นลิขสิทธิ์ของผู้เขียนหรือผู้แปลผลงานนั้น หากนำลงในวารสารจีนศึกษาเป็นครั้งแรก เจ้าของผลงานสามารถนำไปตีพิมพ์ซ้ำในวารสารหรือหนังสืออื่นได้โดยมิต้องแจ้งให้ทราบล่วงหน้า แต่หากผลงานที่ได้รับพิจารณานำลงในวารสารจีนศึกษา เป็นผลงานที่เคยตีพิมพ์ที่อื่นมาก่อนเจ้าของผลงานต้องจัดการเรื่องปัญหาลิขสิทธิ์กับแหล่งพิมพ์แรกเอง หากเกิดปัญหาทางกฎหมาย ถือว่าไม่อยู่ในความรับผิดชอบของวารสารจีนศึกษา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ทั้งนี้ ความคิดเห็นต่างๆ ในบทความเป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียน ไม่เกี่ยวกับกองบรรณาธิการวารสารจีนศึกษา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์
References
คมกฤษณ์ วรเดชนัยนา. “พหุลักษณ์ของอำนาจในวรรณกรรมเรื่องสินไซ”. ในเอกสารการประชุมวิชาการระดับนานาชาติ มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ ครั้งที่ 10 (The 10th International Conference on Humanities and Social Science) ระหว่างวันที่ 20-21 พฤศจิกายน 2557, 47-59.
ถาวร สิกขโกศล. (2552). “ไซอิ๋ว ยอดนิยายมหัศจรรย์”. อู๋เฉิงเอิน. (พิมพ์ครั้งที่ 2). ไซอิ๋ว. กรุงเทพฯ: พิมพ์คำ.
นัยน์พัศ ประเสริฐเมฆากุล. (2555). “พรหมจรรย์: กรงเกียรติยศในสมัยราชวงศ์ชิง”. ปกรณ์ ลิมปนุสรณ์ บรรณาธิการ. เหตุเกิดในราชวงศ์ชิง. กรุงเทพฯ: ชวนอ่าน.
ปกรณ์ ลิมปนุสรณ์. (2558). คัมภีร์เมิ่งจื่อ. กรุงเทพฯ: โอเพ่น โซไซตี้.
ปวิณรัตน์ จันสดใส. (2554). บทบาททางสังคมของสตรีในบทเพลงลูกทุ่งไทย. รายงานวิจัย, เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยแม่โจ้.
พีรดา ภูมิสวัสดิ์. (2563). ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับความเสมอภาคระหว่างเพศ. กรุงเทพฯ: กรมกิจการสตรีและสถาบันครอบครัว กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์.
รติรัตน์ กุญแจทอง และ กนกพร นุ่มทอง. (2559). “เตือนหญิง: วรรณกรรมสอนสตรีที่ประพันธ์ขึ้นภายใต้วัฒนธรรมขงจื๊อ”. ในวารสารจีนศึกษา. 9(1), 50-72.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2556). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ.2554. กรุงเทพฯ: ราชบัณฑิตยสถาน.
ศิริวรรณ วรชัยยุทธ. (2559). “ ‘แม่’ และ ‘เมีย’ บทบาทของผู้หญิงในสังคมจีน”. พิพัฒน์ กระแจะจันทร์ บรรณาธิการ. พลังผู้หญิง แม่เมีย และเทพสตรี: ความจริง และภาพแทน. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน.
สรยา รอดเพชร, ทัศนีย์ ทานตวาณิช และ นัทธนัย ประสานนาม. (2561) “ผู้หญิงกับปิตาธิปไตยในนวนิยายของอุทิศ เหมะมูล”. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์. 14 (1), 53-79.
สุวรรณา สถาอานันท์. (2562). หลุนอี่ว์ : ขงจื่อสนทนา. กรุงเทพฯ: โอเพ่น โซไซตี้.
ภาษาจีน
白凯.(2003).中国的妇女与财产:960-1949年. 上海:上海书店出版社.
柏宏军、何金钟.(2007).图解西游记.香港:中华书局(香港)有限公司.
蔡铁鹰.(2001).西游记之谜.郑州:中州古籍出版社.
陈大康.(2000).明代小说史.上海:上海文艺出版社.
陈东原.(1984).中国妇女生活史.上海:上海书店.
陈立.(1994).白虎通疏证.北京:中华书局.
程颢、程颐.(2000).二程遗书.上海:上海古籍出版社.
董家遵.(1995).中国古代婚姻史研究.广州:广东人民出版社.
董晓瑞、李淑梅.(1991).“从《列女传》到《烈女传》看妇女地位的变迁” ， 载《邯郸师专学报(综合版)》,第1期, 29-31.
冯保善.(2017).“明清通俗小说江南传播及其经典化进程”,载《南京师大 学报(社会科学版)》,第4期, 152-160.
高洪兴.(1999).黄石民俗学论集. 上海:上海文艺出版社.
郭超.(2015).“《西游记》女性形象分析”,载《青春岁月》, 第23期, 40-41.
郭立诚.(1991). 中国艺文与民俗.台北:汉光文化事业公司.
郭秀兰.(2013).“评《西游记》中的女性妖魔形象”,载《群文天地》, 第2期, 65-66.
韩秉方.(2004).“观世音信仰与妙善的传说——兼及我国最早一部宝卷《香山宝卷》的诞生”,载《世界宗教研究》,第2期, 54.61.
黄丽玲.(2003).《四女书》研究.嘉义:南华大学文学研究所硕士学位论文.
黄铃雅.(2010).““嫦娥奔月”神话在演义小说中之衍变”,载《文学前瞻》,第10期, 25.37
黄寿祺、张善文.(2004). 周易译注.上海:上海古籍出版社.
纪德君.(2012).明清通俗小说编创方式研究.北京:社会科学文献出版社.
贾逸君.(1929).中华妇女缠足考.北平:文化学社.
江林.(2017).“冥婚考述”,载《湖南大学学报(社会科学版)》, 第1期, 38-43.
李春青.(2005).文学创作论.北京:北京师范大学出版社.
李如玉.(2017).“浅谈《西游记》中的女性形象”,载《丝绸之路》, 第10期, 45-46.
李行健.(2015).中国传统文化简明词典.北京:中国青年出版社.
梁中效.(2017).“褒姒形象浅析”,载戴承元、柯晓明主编.安康文存 (丙申卷).安康:陕南民间文化研究中心:安康市地方志办公室.
林辰.(1998).神怪小说史.杭州:浙江古籍出版社.
林耀华.(2000).义序的宗族研究(附:拜祖).北京:生活·读书·新知三联书店.
廖崇斐.(2005).“从《白虎通义》看汉代的儒学”,载《兴大人文学报》， 第6期, 65-94.
刘辰莹.(2001).“《西游记》中三教地位辨析”，载《华侨大学学报(人文 社科版)》，第3期, 83-90.
刘达临. (2003). 中国性史图鉴. 长春:时代文艺出版社.
刘田田. (2007).“慈爱的母亲，世俗的女性——《西游记》中的观音形象 分析”，载《四川文理学院学报(社会科学)》，第5期, 47-49.
鲁迅. (2001). 中国小说史略. 天津:百花文艺出版社.
罗廷荣. (2009). “仙人、妖人、女人——《西游记》中女性形象浅析”，载《思茅师范高等专科学校学报》，第4期, 83-89.
闵家胤. (1995). 阳刚与阴柔的变奏：两性关系和社会模式. 北京:中国社 会科学出版社.
聂民玉、段红智. (2010). “论孔子道德教育思想的逻辑结构”，载《保定 学院学报》，第6期, 30-34.
钱仲联等. (2000). 中国文学大辞典. 上海:上海辞书出版社.
盛杰玉. (1989). “中国妇女的传统地位与中国近代的女权运动”，载《国 立中兴大学共同学科期刊》，第1期, 63.84.
宋镇豪. (1994). 夏商社会生活史. 北京: 中国社会科学出版社.
童炜. (2005). 文学观念论. 北京:北京师范大学出版社.
王国良. (1999). 冥祥记研究. 台北:文史哲出版社.
王清原、牟仁隆、韩锡铎. (2002). 小说书坊录. 北京:北京图书馆出版社.
吴承恩. (2011). 西游记. 北京:人民文学出版社.
徐陵. (1999). 玉台新咏笺注(上册). 北京:中华书局.
徐朔方. (1997). 小说考信编. 上海:上海古籍出版社.
许慎. (2001). 说文解字. 北京:九州出版社.
杨林夕. (2010).“论《西游记 》的女性类型及其变化的意义”，载《湖南 科技大学学报(社会科学版)》,第3期, 127-130.
杨天宇. (2004). 仪礼译注. 上海:上海古籍出版社.(A)
杨天宇. (2004). 周礼译注. 上海:上海古籍出版社.(B)
姚彦琳. (2016).“中国冥婚习俗研究综述”，载《民俗研究》, 第1期, 60-70.
应一扬. (2014).“试析猪八戒的婚姻关系”，载《南方论刊》, 第6期, 103-104.
于君方. (2012). 观音:菩萨中国化的演变. 北京:商务印书馆.
余美其. (2014). 刘向《列女传》崇礼重义观研究. 台北: 国立政治大学中 国文学系硕士学位论文.
袁珂、周明. (1985). 中国神话资料萃编. 成都:四川省社会科学院出版社.
张涛. (2017). 列女传译注. 北京:人民出版社.
张振犁. (1991). 中原古典神话流变论考. 上海:上海文艺出版社.
章义和、陈春雷. (1999). 贞节史. 上海:上海文艺出版社.
赵沛霖. (2008).“褒姒的神话传说及其文化思想价值”，载《上海师范大 学学报(哲学社会科学版)》,第4期, 50-56.
郑飞洲. (2002).““妻”与“妾””，载《中国语文通讯》第2期.
郑明娳. (2003). 西游记探源（全一册）. 台北:里仁书局.
郑巧玉. (2017).“《西游记》中的儒释道三教关系”，载《长江丛刊》, 第3期, 63-64.
郑祥琥. (2020). “论中国古代白话小说创作中的比较法”，载《安徽广播 电视大学学报》，第1期, 77-81.
郑晓江、万建中. (1999. 中国生育文化大观. 南昌:百花洲文艺出版社.
周秋良. (2011). 观音故事与观音信仰研究:以俗文学为中心. 广州:广东高 等教育出版社.
周群. (2000). 儒释道与晚明文学思潮. 上海:上海书店出版社.
周振甫. (2002). 诗经译注. 北京:中华书局.
朱汉民. (2018).“《经典诠释与道统建构——朱熹《四书章句集注》序说 的道统论”，载《北京大学学报(哲学社会科学版)》，第4期, 33-40.