การศึกษาการเรียนรู้ความหมายของอักษรประสมบอกความหมายและเสียงของนักศึกษาเอกวิชาภาษาจีน

Abstract

บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาลักษณะการเรียนรู้และพัฒนาการในการเรียนรู้ความหมายของอักษรประสมบอกความหมายและเสียงของนักศึกษาเอกวิชาภาษาจีน และเสนอแนะแนวทางในการเรียนการสอนตัวอักษรจีนเพื่อพัฒนาการเรียนรู้ตัวอักษรจีนของนักศึกษาเอกวิชาภาษาจีน กลุ่มตัวอย่างในการวิจัยครั้งนี้คือนักศึกษาชั้นปีที่ 1-3 เอกวิชาภาษาจีนจำนวน 123 คนจากมหาวิทยาลัย 5 แห่ง โดยใช้แบบทดสอบเป็นเครื่องมือในการเก็บข้อมูล และนำข้อมูลมาจัดระดับการเรียนรู้ พร้อมทั้งวิเคราะห์ข้อมูลในเชิงสถิติและเชิงพรรณนา 

        ผลการวิจัยพบว่า 1. ลักษณะการเรียนรู้ความหมายของอักษรประสมบอกความหมายและเสียงของนักศึกษาเอกวิชาภาษาจีนแบ่งออกเป็น 4 ระดับ โดยเรียงจากระดับการเรียนรู้ที่สูงสุดไปจนถึงต่ำสุด ดังนี้ การเดาความหมายจากส่วนบอกความหมายโดยตรง การเดาความหมายจากตัวอักษรหรือความหมายใกล้เคียง การเดาความหมายจากส่วนบอกเสียง และการเดาความหมายโดยไม่มีหลักการ 2. ระดับความรู้ภาษาจีนมีผลต่อการเรียนรู้ความหมายของอักษรประสมบอกความหมายและเสียง เมื่อระดับความรู้ภาษาจีนเพิ่มมากขึ้น การเรียนรู้ความหมายก็จะมีแนวโน้มที่มีระบบมากยิ่งขึ้น 3. การเรียนรู้ความหมายของอักษรประสมบอกความหมายและเสียงของนักศึกษามีพัฒนาการค่อนข้างช้า โดยในช่วงชั้นปีที่ 1 ยังขาดระบบและหลักการในการเรียนรู้ความหมาย ส่วนใหญ่ไม่สามารถใช้ส่วนบอกความหมายในการเดาความหมายของตัวอักษร ในช่วงชั้นปีที่ 2 เริ่มมีการจัดระบบการเรียนรู้ความหมาย และเริ่มสามารถแยกส่วนบอกความหมายออกจากอักษรประสมบอกความหมายและเสียงได้มากขึ้น ส่วนในช่วงชั้นปีที่ 3 มีลักษณะการเรียนรู้เหมือนกับช่วงชั้นปีที่ 2 และยังไม่สามารถพัฒนาถึงระดับที่ชำนาญ