การพัฒนาหลักสูตรท้องถิ่น เรื่อง วัฒนธรรมไทยเบิ้ง กลุ่มรายวิชาเพิ่มเติม สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนวัดหนองตามิ่ง อำเภอพัฒนานิคม จังหวัดลพบุรี
คำสำคัญ:
การพัฒนาหลักสูตร, หลักสูตรท้องถิ่นบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ พัฒนาหลักสูตรท้องถิ่น เพื่อเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน เพื่อศึกษาพฤติกรรมทางการเรียน และเพื่อศึกษาเจตคติของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ที่มีต่อหลักสูตรท้องถิ่น เรื่อง วัฒนธรรมไทยเบิ้ง กลุ่มรายวิชาเพิ่มเติม กลุ่มเป้าหมาย ได้แก่ นักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนวัดหนองตามิ่ง อำเภอพัฒนานิคม จังหวัดลพบุรี ภาคเรียนที่ 2 ปีการศึกษา 2561 จำนวน 36 คน ได้มาโดยการคัดเลือกแบบเจาะจง เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ หลักสูตรท้องถิ่น เรื่อง วัฒนธรรมไทยเบิ้ง แผนการจัดการเรียนรู้ แบบทดสอบวัดผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน แบบสังเกตพฤติกรรมการเรียน และ แบบวัดเจตคติ สถิติที่ใช้ ได้แก่ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน การทดสอบค่าที ผลการวิจัย พบว่า หลักสูตรท้องถิ่น เรื่อง วัฒนธรรมไทยเบิ้ง กลุ่มรายวิชาเพิ่มเติม ประกอบด้วย 5 หน่วยการเรียนรู้ ได้แก่ หน่วยที่ 1 พื้นถิ่นไทยเบิ้ง หน่วยที่ 2 ภาษาไทยเบิ้งบ้านเรา หน่วยที่ 3 ภูมิปัญญาการจักสาน-ถักทอ หน่วยที่ 4 วัฒนธรรมแข็งขัน หน่วยที่ 5 ของกินถิ่นไทยเบิ้ง โดยมีค่าดัชนีประสิทธิภาพ E1/E2 = 85.06/88.43 การเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนหลังเรียนสูงขึ้นอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ.05 ผลการสังเกตพฤติกรรมการเรียนและผลการศึกษาเจตคติอยู่ในระดับมากที่สุด
เอกสารอ้างอิง
กรมวิชาการ. (2545). หลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2544. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์องค์การรับส่งสินค้าและพัสดุภัณฑ์.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2553). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ.2542 ที่แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 2) พ.ศ.2545 และที่แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 3) พ.ศ.2553. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์องค์การรับส่ง สินค้าและพัสดุภัณฑ์ (ร.ส.พ.).
คณะกรรมการส่งเสริมและรักษามรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรม. (2560). การกำหนดลักษณะของมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรม พ.ศ.2560. เข้าถึงจาก http://ich. culture.go.th/images/ich-pdf/160.pdf.
ชัยยงค์ พรหมวงศ์. (2556). การทดสอบประสิทธิภาพสื่อหรือชุดการสอน. วารสารศิลปากร ศึกษาศาสตร์วิจัย, 5(1).
ธํารง บัวศรี. (2542). ทฤษฎีหลักสูตร : การออกแบบหลักสูตรและพัฒนา. กรุงเทพฯ: ธนรัช
ประวัติมหาดไทยส่วนภูมิภาค จังหวัดลพบุรี. (2527). นนทบุรี: โรงพิมพ์สถานสงเคราะห์หญิงปากเกร็ด.
พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตโต). (2542). การศึกษากับการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: มูลนิธิพุทธธรรม.
รุ่ง แก้วแดง. (2541). การนำภูมิปัญญาไทยเข้าระบบสู่การศึกษา. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ.
วนิดา อารมณ์เพียร. (2552). การศึกษาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาคณิตศาสตร์ ความคงทนในการเรียนรู้เรื่อง การหารทศนิยม และพฤติกรรมการทํางานกลุ่มของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 จัดการจัดการเรียนรู้โดยใช้เทคนิค STAD และเทคนิค TGT. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต. (หลักสูตรและการสอน). มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา.
ศศิธร วิศพันธุ์. (2551). การพัฒนาสาระการเรียนรู้ท้องถิ่น กลุ่มสาระการเรียนรู้ศิลปะ เรื่อง หัตถกรรมกรงนกเขาชวา สำหรับชั้นประถมศึกษาปีที่ 6. ปริญญานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
สมถวิล วิจิตรวรรณา และคณะ. (2556). การวิจัยเพื่อพัฒนาการเรียนการสอน. กรุงเทพฯ: เจริญดีมั่นคงการพิมพ์.
สำนักวิชาการและมาตรฐานการศึกษา สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2552). ตัวชี้วัดและสาระการเรียนรู้สังคมศึกษา ศาสนา และวัฒนธรรม ตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
สำนักวิทยบริการและเทคโนโลยีสารสนเทศ มหาวิทยาลัยราชภัฏเทพสตรี. (ม.ป.ป.). การจัดการเรียนรู้บนฐานการประเมิน. เข้าถึงจาก https://library.tru.ac.th/inlop/44-illocal/sacul/548-sacul09.html.
อุไรวรรณ สัจจานนท์. (2552). การศึกษาพฤติกรรมการทํางานกลุ่มและผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนหน่วยการเรียนรู้เรื่องการปกครองส่วนท้องถิ่น จากการเรียนรู้แบบร่วมมือเทคนิค STAD ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5. วิทยานิพนธ์คุรุศาสตรมหาบัณฑิต. (หลักสูตรและการสอน). มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา.
Saylor. J.G., & Alexander, W.M. (1981). Curriculum planning for better teaching and learning (4th ed). New York: holt, Rinehart and Winston.
