แนวทางการบูรณาการความร่วมมือในการป้องกันปัญหายาเสพติด ในเขตพื้นที่อำเภอเมือง จังหวัดกำแพงเพชร
คำสำคัญ:
การบูรณาการ, การร่วมมือ, ปัญหายาเสพติดบทคัดย่อ
การวิจัยในครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาแนวทางการบูรณาการความร่วมมือในการป้องกันปัญหา ยาเสพติดในเขตอำเภอเมือง จังหวัดกำแพงเพชร ระหว่างหน่วยงาน ภาครัฐ กลุ่มองค์กร และเครือข่ายภาคประชาชนในพื้นที่ กลุ่มเป้าหมาย ได้แก่ ผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการป้องกันปัญหายาเสพติด ระดับหัวหน้างานหรือกลุ่มงาน ระหว่างหน่วยงาน ภาครัฐ กลุ่มองค์กร และเครือข่ายภาคประชาชนในพื้นที่ รวม 117 คน ได้มาโดยการเลือกแบบเจาะจง เครื่องมือที่ใช้ ได้แก่ แบบสัมภาษณ์เชิงลึก เกี่ยวกับแนวทางการบูรณาการความร่วมมือในการป้องกันปัญหายาเสพติดในเขตพื้นที่อำเภอเมือง จังหวัดกำแพงเพชร วิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพ และการจำแนกประเภทข้อมูล แล้วสรุปผลการวิจัยในรูปแบบบรรยายเชิงพรรณนาผลการวิจัย พบว่า แนวทางการบูรณาการความร่วมมือในการป้องกันปัญหายาเสพติดในเขตอำเภอเมือง จังหวัดกำแพงเพชร พบว่า แนวทางการแก้ไขปัญหายาเสพติดตามนโยบายของรัฐบาลไม่สามารถแก้ไขปัญหาในพื้นที่ได้จริงในระยะยาว ดังเห็นได้จากการแพร่ระบาดของยาเสพติดในพื้นที่ยังคงเดิมและเปลี่ยนรูปแบบการส่งและการจำหน่ายทำให้สืบสวนยากขึ้น แนวทางการบูรณาการความร่วมมือการป้องกันปัญหายาเสพติด ต้องอาศัยความร่วมมือจากกลุ่มคนในพื้นที่ ได้แก่ ผู้ขับเคลื่อนกิจกรรม ผู้สนับสนุน/เครือข่ายในการป้องกันปัญหายาเสพติดในพื้นที่ และกลุ่มเป้าหมายในพื้นที่ ส่วนการดำเนินงานตามแนวทางการบูรณาการความร่วมมือในการป้องกันปัญหายาเสพติด พบว่า ยังการขาดแคลนงบประมาณในการดำเนินงาน มีการต่อต้านจากชุมชน การขาดจิตสำนึกสาธารณะของชุมชน และการขาดความร่วมมือจากตัวผู้เสพและครอบครัวของผู้เสพ
เอกสารอ้างอิง
กรมการพัฒนาชุมชน. (2555). แนวทางการดำเนินงาน “กองทุนแม่ของแผ่นดิน”. กรุงเทพมหานคร: กลุ่มงานนโยบายและยุทธศาสตร์ กองแผนงาน กรมการพัฒนาชุมชน.
จรัส สุวรรณมาลา (2548). สื่อการเรียนรู้ด้วยตนเองขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น เล่มที่ 9 ด้านการรักษา ความสงบเรียบร้อยและความปลอดภัยในชุมชน. สถาบันวิถีใหม่ท้องถิ่น คณะรัฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ณรงค์วิทย์ แสนทอง. (2553). การพัฒนาคนแนวทางใหม่ : Inside Out Development Approach. เข้าถึงจาก http://www.sema.go.th/files/Content/Non_formal/0013/83.pdf.
พิชาย รัตนดิลก ณ ภูเก็ต. (2552). องค์การและการบริหารจัดการ. กรุงเทพมหานคร: ธิงค์ บียอนด์ บุ๊คส์.
พีรพงศ์ รำพึงจิตต์. (2555). การพัฒนาองค์การภาครัฐยุคใหม่ของสำนักงานคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามยาเสพติด. วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์ วิทยาลัยบัณฑิตศึกษาด้านการจัดการ มหาวิทยาลัยศรีปทุม.
ไพฑูรย์ แสงพุ่ม. (2548). การวิจัยเรื่องปัจจัยที่ทำให้เยาวชนไปใช้ยาเสพติด และวิธีการ/รูปแบบการดำเนินงานป้องกัน และแก้ไขปัญหายาเสพติดในกลุ่มเยาวชน. สำนักงาน ป.ป.ส. กระทรวงยุติธรรม.
สถาบันพระปกเกล้า. (2552). การมีส่วนร่วมในฐานข้อมูลการเมืองการปกครองสถาบันพระปกเกล้า. เข้าถึงจาก http://www.thaipoliticsgovernment.org/wiki/การมีส่วนร่วม.
สมชาย ภคภาสน์วิวัฒน์. (2549). การบริหารเชิงกลยุทธ์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์อมรินทร์.
สมชาย สุเทศ. (2555). การบริหารการจัดการภาครัฐแนวใหม่ขององค์การบริหารส่วนตำบลในจังหวัดนครปฐม. ปทุมธานี: มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์.
สำนักงานคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามยาเสพติด. (2552). มาตรการป้องกันยาเสพติด. เข้าถึงจาก http://www.oncb.go.th.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาระบบราชการ. (2555). การพัฒนาคุณภาพการบริหารจัดการภาครัฐ เกณฑ์คุณภาพการบริหารจัดการภาครัฐ พ.ศ. 2555. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาระบบราชการ.
สำนักนายกรัฐมนตรี. (2554). คำแถลงนโยบายของคณะรัฐมนตรี (นางสาวยิ่งลักษณ์ ชินวัตร นายกรัฐมนตรี) แถลงต่อรัฐสภาในวันอังคารที่ 23 สิงหาคม 2554 เข้าถึงได้จาก http://www.cabinet.thaigov.go.th/bb_main31.html.
สุเทพ พงศ์ศรีวัฒน์. (2544). ภาวะผู้นำ : ทฤษฎีและปฏิบัติ. เชียงราย: สถาบันราชภัฏเชียงราย.
สุรีย์ บุญญานุพงศ์ และวิลาวัณย์ หงษ์นคร. (2552). องค์ความรู้จากความสำเร็จในการป้องกันและแก้ไขปัญหายาเสพติด ขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. สถาบันวิจัยสังคม มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
อาภาศิริ สุวรรณานนท์ และคณะ. (2552). รายงานโครงการการประเมินผลโครงการ D.A.R.E. ของตำรวจภูธรภาค 1. มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต.
อุทัย ยานสกุล. (2545). การทำงานเป็นทีม: ศึกษาเฉพาะกรณี บริษัท เอ็กเซล โลจิสติกส์ จำกัด สาขา เนสเล่ห์. รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต (สาขาวิชาการบริหารทั่วไป) มหาวิทยาลัยบูรพา.
