รูปแบบการเสริมสร้างสมรรถนะความเป็นครูเชิงพุทธบูรณาการของนักศึกษา คณะครุศาสตร์มหาวิทยาลัยราชภัฏ

ผู้แต่ง

  • บุญฤดี อุดมผล มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย

คำสำคัญ:

รูปแบบ, สมรรถนะเป็นครู, พุทธบูรณาความการ, ครุศาสตร์, มหาวิทยาลัยราชภัฏ

บทคัดย่อ

          การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาองค์ประกอบสมรรถนะความเป็นครูของนักศึกษาคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏ 2) นำเสนอรูปแบบการเสริมสร้างสมรรถนะความเป็นครูเชิงพุทธบูรณาการ เป็นการวิจัยแบบผสานวิธี คือ 1) การวิจัยเชิงปริมาณ ใช้แบบสอบถามความคิดเห็นอาจารย์ผู้สอน คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏ จำนวน 400 คน โดยใช้กฎแห่งการปฏิบัติ (Rule of Thumb) และวิธีการสุ่มแบบหลายขั้นตอน วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงสำรวจ และ 2) การวิจัยเชิงคุณภาพ ประกอบด้วยการสัมภาษณ์ผู้ทรงคุณวุฒิ จำนวน 5 ท่าน และการสนทนากลุ่มผู้ทรงคุณวุฒิ จำนวน 12 ท่าน วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการวิเคราะห์เนื้อหา

          ผลการวิจัยพบว่า 1) องค์ประกอบสมรรถนะความเป็นครูของนักศึกษาคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏ มีจำนวน 5 องค์ปะกอบ 88 ตัวแปร ได้แก่องค์ประกอบที่ 1 ด้านครูต้องรอบรู้  มีจำนวนตัวแปร 17 ตัวแปร องค์ประกอบที่ 2 ด้านครูต้องจัดการเรียนรู้เชิงรุกเพื่อพัฒนาผู้เรียนมีจำนวนตัวแปร 14 ตัวแปร องค์ประกอบที่ 3 ด้านเป็นครูผู้ปฏิบัติตนเป็นแบบอย่างที่ดี มีจำนวนตัวแปร 18 ตัวแปร องค์ประกอบที่ 4 เป็นครูผู้พัฒนาตนและวิชาชีพมีจำนวนตัวแปร 17 ตัวแปร และองค์ประกอบที่ 5 เป็นครูผู้สร้างสัมพันธ์กับผู้ปกครองและชุมชน มีจำนวนตัวแปร 19 ตัวแปร ซึ่งมีค่าน้ำหนักองค์ประกอบตั้งแต่ 0.359 – 0.666 2) นำเสนอรูปแบบเสริมสร้างสมรรถนะความเป็นครูเชิงพุทธบูรณาการของนักศึกษาคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏ โดยรูปแบบประกอบด้วย 5 ส่วน คือ 1. หลักการ 2. วัตถุประสงค์ 3. กระบวนการเสริมสร้างสมรรถนะความเป็นครู 4. การนำรูปแบบไปใช้ และ 5. เงื่อนไขความสำเร็จ ดำเนินการตรวจสอบรูปแบบทั้ง 4 ด้าน โดยภาพรวมอยู่ในระดับมากเมื่อพิจารณาเป็นรายด้านด้านที่มีค่าเฉลี่ยสูงสุด ในระดับมากที่สุด ได้แก่ ด้านความเป็นประโยชน์ด้านความถูกต้องและในระดับมาก ได้แก่ ด้านความเหมาะสม และด้านความเป็นไปได้ ตามลำดับ

References

ข้อบังคับคุรุสภาว่าด้วยมาตรฐานวิชาชีพ พ.ศ. 2556. (2556). ราชกิจจานุเบกษา เล่ม 130 ตอนพิเศษ 130 ง,หน้า 65–71.
ข้อบังคับคุรุสภาว่าด้วยมาตรฐานวิชาชีพ (ฉบับที่ 4) พ.ศ. 2562, (2562). ราชกิจจานุเบกษา เล่ม 136 ตอน 68 ง, หน้า 2–3.
จุฑารัตน์ คชรัตน์ และคณะ. (2561). สมรรถนะความเป็นครูมืออาชีพของนักศึกษาหลักสูตรประกาศนียบัตรบัณฑิตวิชาชีพครู มหาวิทยาลัยหาดใหญ่. สงขลา: มหาวิทยาลัยหาดใหญ่.
ณัฐมน พันธุ์ชาตรี. (2559) การสร้างคุณลักษณะความเป็นครูของนักศึกษาคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏ วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์, มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ถนอมพร เลาหจรัสแสง. (2561). การเรียนรู้ในยุคสมัยหน้า: ตอนอนาคตครูไทย ครูพันธุ์ C. ค้นเมื่อ 5 มกราคม 2561, จาก https://sornorinno.blogspot.com/2010/09/c-c-teacher.html
ทัศนา ประสานตรี. (2555). การพัฒนารูปแบบความเป็นครูนักศึกษา มหาวิทยาลัยนครพนม. คณะศิลป ศาสตร์และวิทยาศสตร์, มหาวิทยาลัยนครพนม.
นิทัศน์ หามนตรี. (2557). การนำเสนอแนวทางการพัฒนาสมรรถนะครู สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาพระนครศรีอยุธยาเขต 1. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา, มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนครศรีอยุธยา.
บุญชม ศรีสะอาด. (2553). การวิจัยเบื้องต้น. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพมหานคร: สุวีริยาสาส์นการพิมพ์.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2541). พุทธธรรม ฉบับเพิ่มเติมและขยายความ. พิมพ์ครั้งที่ 11. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิพุทธธรรม.หน้า 603-604.
พระมหาเสกสรร จิรภาโส. (2552). การศึกษาวิเคราะห์หลักไตรสิกขาที่มีต่อการจัดการศึกษาไทย. วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา คณะครุศาสตร์, มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
วิจารณ์ พานิช. (2555). วิถีสร้างการเรียนรู้เพื่อศิษย์ในศตวรรษที่ 21. กรุงเทพฯ: มูลนิธิสดศรี-สฤษดิ์วงศ์.
วิภาวรรณ เอกวรรณัง. (2560). การพัฒนาแบบประเมินสมรรถนะวิชาชีพครูสาหรับนักศึกษาฝึกประสบการณ์ วิชาชีพครู มหาวิทยาลัยราชภัฏ, Research and Development Journal Suan Sunandha Rajabhat University, 9(2).
สิดารัศมิ์ สิงหเดชาสิทธิ์.(2559). การพัฒนาตัวบ่งชี้ความเป็นครูมืออาชีพ. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต คณะครุศาสตร์: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุกิจ โพธิ์ศิริกุล. (2554). การพัฒนาตัวบ่งชี้ความเป็นครูของนักศึกษาคณะครุศาสตร์. วิทยานิพนธ์ปรัชญา ดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์, มหาวิทยาลัยบูรพา
สุไม บิลไบ.(2558). สมรรถนะ ทักษะและบทบาทครูไทยศตวรรษที่ 21. กรุงเทพฯ: วิทยาลัยการฝึกหัดครู มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร.
สำนักงานราชบัณฑิตสภา. (2558). พจนานุกรมศัพท์ศึกษาศาสตร์ร่วมสมัย ฉบับราชบัณฑิตยสภา. กรุงเทพฯ: สำนักงานราชบัณฑิตสภา.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2561). แผนการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2560 – 2579.กระทรวงศึกษาธิการ. กรุงเทพฯ: พริกหวานกราฟฟิค จำกัด.
อภิภา ปรัชญพฤทธิ์. (2561). การพัฒนารูปแบบการผลิตครูเพื่อรองรับการศึกษายุค 4.0.กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Comrey, A. L. & Lee, H. B. (1992). A first course in factor analysis. (2nd Edition) New Jersey: Erlbaum.
McClelland, D. C. (1975) A Competency model for human resource management specialists to be used in the delivery of the human resource management cycle. p. 32. Boston: Mcber.
Yamane, T. (1973). Statistics: An Introductory Analysis. (3rd ed.). p. 727-728. New York: Harper and Row Publication.
Seels, B. B. & Richey, R. C. (1994). Instructional technology: The definitions and domains for the field. Washington. D.C.: Association for Educational Communications and Technology.

Downloads

เผยแพร่แล้ว

2020-06-30