การประยุกต์ใช้แนวความคิดเรื่องเครือข่ายทางสังคมในงานพัฒนาชุมชนในประเทศไทย : ทบทวนวรรณกรรมและข้อเสนอแนะ

ผู้แต่ง

  • ดร.ภูมิ เพชรกาญจนาพงศ์ สาขาวิชาพัฒนาชุมชน ภาควิชาสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลียราชภัฏเลย

คำสำคัญ:

เครือข่ายทางสังคม, ชุมชน, การวิจัยเชิงพื้นที่

บทคัดย่อ

เครือข่ายทางสังคมเป็นแนวความคิดที่มีการพัฒนามาโดยตลอดและสามารถพบวิธีการศึกษาดังกล่าวในหลายสาขาของสังคมศาสตร์รวมถึงการศึกษาชุมชน โดยจุดแข็งการศึกษาเชิงเครือข่ายคือช่วยแสดงให้เห็นภาพการเคลื่อนตัวของทรัพยากรต่างๆ ทั้งในเรื่องของความรู้ ความช่วยเหลือ ทรัพยากรทางเศรษฐกิจ รวมถึงอำนาจการเจรจาต่อรองอย่างไรก็ตามในกรณีของประเทศไทยนั้นยังไม่มีการใช้เรื่องเครือข่ายทางสังคมในการศึกษางานพัฒนาชุมชนอย่างเป็นระบบถึงแม้ว่าจะมีการใช้เครือข่ายทางสังคมเป็นเครื่องมือในการดำเนินกิจกรรมต่างๆของชุมชน ตั้งแต่ ปี พ.ศ. 2550 เป็นต้นมาแนวความคิดเครือข่ายทางสังคมถูกใช้ในการศึกษาชุมชนมากขึ้น เช่น การแลกเปลี่ยนเรียนรู้ระหว่างสมาชิกในชุมชนหรือข้ามชุมชน หรือการรวมกลุ่มเพื่อเรียกร้องต่อภาครัฐในประเด็นต่างๆ แต่ก็ยังคงเป็นการใช้เครือข่ายทางสังคมอย่างไม่เต็มประสิทธิภาพโดยปัญหาในเรื่องดังกล่าวส่วนหนึ่งนั้นมาจากแขนงความรู้ด้านงานศึกษาชุมชนยังคงเป็นมรดกจากยุคล่าอาณานิคมและสงครามเย็นซึ่งมุ่งเน้นการพัฒนาโดยภาครัฐและมองชุมชนดั้งเดิมว่าอยูในสถานะที่ไม่พึงประสงค์และควรพัฒนาดังนั้นเครือข่ายทางสังคมจึงถูกเอามาใช้เพียงบางส่วนเพื่อตอบสนองต่อนโยบายการพัฒนาของรัฐเท่านั้น นักวิจัยควรช่วยกันพัฒนาการใช้เครือข่ายทางสังคมในการศึกษาชุมชนโดยลดอคติดังกล่าวลง เพื่อให้แนวความคิดเรื่องเครือข่ายทางสังคมมีประสิทธิภาพในฐานะเครื่องมือการศึกษาชุมชนมากขึ้น

เอกสารอ้างอิง

เก่งกิจ กิติเรียงลาภ และคณะ. (2561). เครือข่ายและทุนทางสังคมของแรงงานข้ามชาติ: บทบาทองค์กรชุมชนและการสร้างกลไกพัฒนาภาคีเครือข่ายการจัดสวัสดิการชายแดนแม่สอด ชายแดนไทย-เมียร์มาร์ (รายงานผลการวิจัย). กรุงเทพมหานคร: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย
เมทินา อุทารส. (2552). พัฒนาการและการดำรงอยู่ของอัตลักษณ์ชุมชนวัดโรมันคาทอลิก จังหวัดจันทบุรี (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยบูรพา. ชลบุรี.
เสริมสุข บัวเจริญ และคณะ. (2552). การพัฒนาเครือข่ายความร่วมมือด้านการอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติ และพลังงานทางเลือกเพื่อเสริมสร้างความมั่นคงในพื้นที่ตามแนวชายแดน อำเภอแม่สะเรียง จังหวัดแม่ฮ่องสอน (รายงานผลการวิจัย). กรุงเทพมหานคร: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

เอี่ยม ปัญญา และคณะ. (2560) การบูรณาการสายสัมพันธ์และมรดกวัฒนธรรมชุมชนไทยชนะศึกสู่การพัฒนาการจัดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมโดยการมีส่วนร่วมของชุมชนและองค์การบริหารส่วนตำบลไทยชนะศึก อำเภอทุ่งเสลี่ยม จังหวัดสุโขทัย (รายงานผลการวิจัย). กรุงเทพมหานคร: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

แก้ว สังข์ชู. (2556) การวิจัยเพื่อการพัฒนาการบริหารจัดการน้ำ ตามวิถีวัฒนธรรมชุมชนแบบมีส่วนร่วมสู่การ แก้ปัญหาภัยพิบัติสังคม เศรษฐกิจและการจัดการทรัพยากร จังหวัดพัทลุง (รายงานผลการวิจัย). กรุงเทพมหานคร: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

กนกพร รัตนสุธีระกุล. (2554). ด่านประเพณี: ระบบ กลไก และเครือข่ายความสัมพันธ์ของท้องถิ่นในการจัดการแรงงานข้ามชาติ (รายงานผลการวิจัย). กรุงเทพมหานคร : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

กิตติ สัจจาวัฒนา และ ณัฐ โฆษิวากาญจน์. (2553). การพัฒนาและขยายผลระบบการผลิตเมล็ดพันธุ์ข้าวโพดพันธุ์ผสมเปิดเพื่อการพึ่งพาตนเองอย่างยั่งยืนของเครือข่ายเกษตรกรภาคเหนือตอนบน (รายงานผลการวิจัย). กรุงเทพมหานคร : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

ขวัญหญิง ศรีประเสริฐภาพ (2556) การพัฒนาชุมชนออนไลน์เครือข่ายครูไทยหัวใจไอซีที (รายงานผลการวิจัย). กรุงเทพมหานคร : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

ชัยณรงค์ เครือนวน. (2559) การเคลื่อนไหวสังคมของเครือข่ายขบวนที่ดินและที่อยู่อาศัยตำบลคลองหินปูน อำเภอวังน้ำเย็น จังหวัดสระแก้ว. วารสารร่มพฤกษ์, 34(1), 165-187

ชัยยนต์ ประดิษฐ์ศิลป์ และคณะ. (2556). เครือข่ายชนชั้นนาทางเศรษฐกิจการเมืองและผลกระทบของบ่อนคาสิโน ตามชายแดนไทย-กัมพูชา ในเขตจังหวัดภาคตะวันออก (รายงานผลการวิจัย). กรุงเทพมหานคร: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการเสริมสร้างสุขภาพ (สสส.)

ทิพย์พธู กฤษสุนทร. (2560). บทบาทหน้าที่ การธำรงรักษา และการขยายผลการทำงานของเครือข่ายสุขภาพเพื่อสร้างสุขภาวะผู้สูงอายุ ศึกษากรณีชุมชนบ้านสันทรายหลวง อำเภอสันทราย จังหวัดเชียงใหม่ (รายงานผลการวิจัย). กรุงเทพมหานคร : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย

ธีรวุฒิ ก่ายแก้ว. (2556). การสร้างเครือข่ายทางสังคม: กรณีศึกษา นักฟุตบอลสมัครเล่น ในกลุ่มกรุงเทพเหนือ (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์. กรุงเทพมหานคร

นพรัตน์ พาทีทิน. (2561) บทเรียนการจัดการตนเองของเครือข่ายองค์กรชุมชน จังหวัดอำนาจเจริญในการสร้างเสริมการปกครองตนเองของท้องถิ่น (รายงานผลการวิจัย). กรุงเทพมหานคร : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

นารถพงศ์ สุนทรนนท์ และคณะ. (2552). โครงการวิจัยเครือข่ายท่องเที่ยวชุมชนเชิงอนุรักษ์จังหวัดพังงา (รายงานผลการวิจัย). กรุงเทพมหานคร : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย

บรรเจต นะแส. (2556). โครงการประสานภาคีความร่วมมือในการสร้างความรู้ที่เหมาะสมระดับท้องถิ่น ในการจัดการภัยพิบัติจังหวัดสงขลา (รายงานผลการวิจัย). กรุงเทพมหานคร : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

ปิยะพงษ์ บุษบงก์ และ พบสุข ช่ำ ชอง. (2561). การให้ความสำคัญกับเครือข่ายในทางนโยบายสาธารณะและการบริหารจัดการ: มุมมองเชิงวิพากษ์และกรอบการวิเคราะห์สำหรับข้ามพ้นสัญญะที่กลวงเปล่า. วารสารสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 14(2), 113-136.

พรพันธุ์ เขมคุณาศัย. (2552). ความสัมพันธ์ของคนชายแดนผ่านเครือข่ายการค้าข้าวข้ามรัฐ: ชุมชนนูโร๊ะ อำเภอแว้ง จังหวัดนราธิวาส (รายงานผลการวิจัย). กรุงเทพมหานคร : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

พัทยา เรือนแก้ว. (2556). ศึกษาวิจัยเพื่อรวบรวมข้อมูลเบื้องต้นเกี่ยวกับคนไทยและการก่อตัวเป็นชุมชนไทยในประเทศสิงคโปร์ มาเลเซีย เวียดนาม ไต้หวัน และญี่ปุ่น และสร้างเครือข่ายทางวิชาการ (รายงานผลการวิจัย). กรุงเทพมหานคร : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

พิตรพิบูล ไชยเมือง และคณะ (2558). รูปแบบการเสริมสร้างเครือข่ายทางสังคมที่มีอิทธิพลต่อคุณภาพการบริหารจัดการ ในองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น จังหวัดหนองบัวลำภู (รายงานผลการวิจัย). วารสารมหาวิทยาลัยนครพนม, 5(1), 44-52.

วรสิทธิ์ เจริญศิลป์ และ ธันยวัฒน์ รัตนสัค. (2561). กระบวนการดำเนินงานของเครือข่ายชุมชนในพื้นที่ตำบลสะเอียบ อำเภอสอง จังหวัดแพร่. วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา, 26(51), 145-169.

ศุภางค์ นันตา . (2548). การสื่อสารทางเลือกใหม่กับการพัฒนาเครือข่ายกลุ่มออมทรัพย์ จ.สุรินทร์ (รายงานผลการวิจัย). กรุงเทพมหานคร : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

สมเกียรติ ฉายโซ้น . (2548). แนวทางการพัฒนาเครือข่ายกลุ่ม/องค์กรประชาชนในพื้นที่จังหวัดตรัง (รายงานผลการวิจัย). กรุงเทพมหานคร : สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ.

สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาระบบราชการ (ก.พ.ร.). (2552). การบริหารงานภาครัฐในรูปแบบเครือข่าย (รายงานผลการวิจัย). กรุงเทพฯ : สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาระบบราชการ (ก.พ.ร.).

สุทธิพร บุญมาก. (2554). การบริหารจัดการเงินส่งกลับบ้านของครอบครัวในจังหวัดชายแดนภาคใต้ที่มีสมาชิกครอบครัวไปทำงานในประเทศมาเลเซีย (รายงานผลการวิจัย). กรุงเทพมหานคร : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย






สุมิตร สุวรรณและคณะ. (2558). รายงานโครงการสรางเครือข่ายความร่วมมือพหุภาคีเพื่อการพัฒนาคุณภาพการศึกษาของโรงเรียนขนาดเล็กจังหวัดนครปฐม (รายงานผลการวิจัย). กรุงเทพมหานคร : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

Burt, Ronald S. (1995). Structural Holes: The Social Structure of Competition. Cambridge: Harvard University Press. ISBN 978-0-674-84372-1.

Casey, C. (2015). Public values in governance networks: Management approaches and social policy tools in local community and economic development. The American Review of Public Administration, 45(1), 106-127. doi:10.1177/0275074014531072.

Clark, L. (2011;2010;). Seeing the social capital in agricultural innovation systems: Using SNA to visualise bonding and bridging ties in rural communities. Knowledge Management for Development Journal, 6(3), 206-218. doi:10.1080/19474199.2011.554324.

Croucher, S. M. (2011). Social networking and cultural adaptation: A theoretical model. Journal of International and Intercultural Communication, 4(4), 259-264. doi:10.1080/17513057.2011.598046.

Jarman, D. (2018). Social network analysis and the hunt for homophily: Diversity and equality within festival communities. Journal of Policy Research in Tourism, Leisure and Events, 10(2), 117-133. doi:10.1080/19407963.2018.1414987.

Lee, Y., Burnette, C. E., Liddell, J., & Roh, S. (2018). Understanding the social and community support networks of american indian women cancer survivors. Journal of Evidence-Informed Social Work, 15(5), 481.

Pena-López, J. A., & Sánchez-Santos, J. M. (2017). Individual social capital: Accessibility and mobilization of resources embedded in social networks. Social Networks, 49, 1-11. doi:10.1016/j.socnet.2016.11.003

Petkanjanapong, P. (2014). Decentralization, social capital, and capability in environmental management : Case study of tambon maeta, chiang mai, Thailand.

Rockenbauch, T., & Sakdapolrak, P. (2017). Social networks and the resilience of rural communities in the global south: A critical review and conceptual reflections. Ecology and Society, 22(1), 10. doi:10.5751/ES-09009-220110.

Scott, J. (1996). Wasserman, S. and galarkiewicz, J. (eds) "advances in social network analysis in the social and behavioural sciences" (book review). London: Routledge and Kegan Paul.

Sundaram, H., Lin, Y., De Choudhury, M., & Kelliher, A. (2012). Understanding community dynamics in online social networks: A multidisciplinary review. IEEE Signal Processing Magazine, 29(2), 33-40. doi:10.1109/MSP.2011.943583.

Taha, N., & Cox, A. (2016). International students' networks: A case study in a UK university. Studies in Higher Education, 41(1), 182-198. doi:10.1080/03075079.2014.927851.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2019-04-30

รูปแบบการอ้างอิง

เพชรกาญจนาพงศ์ ภ. (2019). การประยุกต์ใช้แนวความคิดเรื่องเครือข่ายทางสังคมในงานพัฒนาชุมชนในประเทศไทย : ทบทวนวรรณกรรมและข้อเสนอแนะ. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย, 1(3), 54–67. สืบค้น จาก https://so01.tci-thaijo.org/index.php/husolru/article/view/245636