สถานภาพองค์ความรู้เรื่องประวัติศาสตร์เมืองศรีสะเกษ
The Knowledge Status of Sisaket History
Keywords:
Status, Knowledge, Sisaket historyAbstract
The purpose of the research was to study the knowledge status of Sisaket history from past to present by examining the amount of work that has been remembered and how the researcher had direction in the study. The works which were studied were in the form of books and articles produced by local and non-local people, as well as research reports and theses of various departments and educational institutions using historical methods to present and were the works that were produced in Thailand.
The results showed that during 1940–2020, there were 215 studies that covered three areas: political history, economic history, and social, culture, fine arts, and archeology history. The most studied work was politics history, followed by social, cultural, fine arts, and archeology history, and finally, economic history which had few direct contributions but had a wide variety of related economic jobs. In terms of the study method, the researcher also focused on the use of historical research methods that aimed to analyze and interpret documents from various sources. The popular period of study was since the regime reform of King Chulalongkorn the Great (Rama V). However, it is interesting that from research since 1997, many works have begun to emerge with new issues with diverse perspectives and modifications to the interdisciplinary study methodology. This was the use of various data and analytical methods, thus advancing the knowledge of Sisaket history in terms of points, perspectives and methods of study respectively.
References
ชลิต ชัยครรชิต. (2541). สถานภาพการศึกษาประวัติศาสตร์และโบราณคดีอีสานในช่วงสองทศวรรษที่ผ่านมา. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 16(1), 83-89.
ชานนท์ ไชยทองดี. (2558). รายงานการวิจัยเรื่องสังเคราะห์งานวิจัยในจังหวัดศรีสะเกษ. มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ
ชุติมา เมฆวัน. (2556). โครงการศึกษาสถานภาพและสังเคราะห์องค์ความรู้ด้านการวิจัยที่เกี่ยวข้องกับพื้นที่จังหวัดศรีสะเกษ. มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ
ดนัย ไชยโยธา. (2531). ประวัติศาสตร์นิพนธ์ 1. สำนักพิมพ์โอเดียนสโตร์.
เติม วิภาคย์พจนกิจ. (2515). ประวัติศาสตร์อีสาน (พิมพ์ครั้งที่ 5). สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ธงชัย วินิจจะกูล. (2543). การเปลี่ยนแปลงภูมิทัศน์ของอดีต : ประวัติศาสตร์ใหม่ในประเทศไทยหลัง 14
ตุลาคม . ใน ฉัตรทิพย์ นาถสุภา (บ.ก.), สถานภาพไทยศึกษา : การสำรวจเชิงวิพากษ์ (น.65-90). สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).
ปรีดา ประพฤติชอบ และคณะ. (2551). รายงานการวิจัยเรื่องการศึกษาสถานภาพองค์ความรู้จังหวัดศรีสะเกษ. มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ
พวงเพชร สุรัตนกวีกุล และ พรภิรมณ์ เชียงกูล. (2555). วิวัฒนาการของประวัติศาสตร์ไทย. ใน ยุพร แสงทักษิณ และ ประอรรัตน์ ตั้งกิตติภาภรณ์ (บ.ก.), ไทยศึกษา (น.1-37). สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
พิชิต พิทักษ์. (2540). “ท้องถิ่น” ในการรับรู้ของชนชั้นนำไทยช่วงสมัยปฏิรูปการปกครอง พ.ศ.2435.(วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วิจิตร ระวิวงศ์ และประดิษฐ ศิลาบุตร. (2543). รายงานการวิจัยเรื่องการประเมินสถานภาพองค์ความรู้จังหวัดศรีสะเกษ. สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).
หม่อมอมรวงศ์วิจิตร (ม.ร.ว.ปฐม คเนจร). (2506). พงศาวดารหัวเมืองมณฑลอีสาน. ใน กรมศิลปากร(บ.ก.), ประชุมพงศาวดารเล่ม 3 (น.156-192). บรรณกิจ.
อดิศร ศักดิ์สูง. (2554). ความคิดทางประวัติศาสตร์และวิธีวิทยาวิจัย. มหาวิทยาลัยทักษิณ.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารศูนย์ดัชนีการอ้างอิงวารสารไทย ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรงซึ่งกองบรรณาธิการวารสาร ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใด ๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารศูนย์ดัชนีการอ้างอิงวารสารไทย ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารศูนย์ดัชนีการอ้างอิงวารสารไทย หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อกระทำการใด จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักอักษรจากวารสารศูนย์ดัชนีการอ้างอิงวารสารไทยก่อนเท่านั้น