สถานภาพองค์ความรู้เรื่องประวัติศาสตร์เมืองศรีสะเกษ The Knowledge Status of Sisaket History

Main Article Content

Thanyapong Sararat

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาสถานภาพองค์ความรู้เรื่องประวัติศาสตร์เมืองศรีสะเกษตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบัน โดยการสำรวจปริมาณงานว่ามีจำนวนเท่าใด ผู้วิจัยมีทิศทางในการศึกษาอย่างไร ซึ่งผลงานที่นำมาศึกษานั้นจะอยู่ในรูปของหนังสือ บทความ ที่ถูกผลิตขึ้นโดยคนในและนอกท้องถิ่น รวมถึงรายงานการวิจัยและวิทยานิพนธ์ของหน่วยงานและสถาบันการศึกษาต่างๆ ที่ใช้ระเบียบวิธีการทางประวัติศาสตร์ในการนำเสนอ และเป็นผลงานที่ผลิตขึ้นที่ประเทศไทยเป็นสำคัญ


              ผลการศึกษาพบว่าในช่วง พ.ศ.2483 – 2563 มีงานศึกษาที่สำรวจพบทั้งหมด 215 เรื่อง โดยมีความครอบคลุม 3 ประเด็น คือ ด้านประวัติศาสตร์การเมืองการปกครอง ประวัติศาสตร์เศรษฐกิจ และประวัติศาสตร์สังคม วัฒนธรรม ศิลปกรรม และโบราณคดี แต่งานที่มีผู้ศึกษามากที่สุดคือด้านประวัติศาสตร์การเมืองการปกครอง รองลงมาเป็นด้านสังคม วัฒนธรรม ศิลปกรรม และโบราณคดี และสุดท้ายคือด้านประวัติศาสตร์เศรษฐกิจ ซึ่งมีผลงานโดยตรงน้อย แต่มีงานทางด้านเศรษฐกิจที่เกี่ยวข้องอย่างหลากหลายสาขา ซึ่งในแง่วิธีการศึกษา ผู้วิจัยยังเน้นการใช้ระเบียบวิธีวิจัยทางประวัติศาสตร์ที่มุ่งวิเคราะห์ตีความผ่านเอกสารจากแหล่งข้อมูลต่างๆ โดยช่วงสมัยที่ได้รับความนิยมในการศึกษา คือ สมัยปฏิรูปการปกครองของพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 5 เป็นต้นมา อย่างไรก็ดี เป็นที่น่าสังเกตว่าการวิจัยตั้งแต่ พ.ศ. 2540 เป็นต้นมา ผลงานหลายเล่มเริ่มมีประเด็นใหม่ๆ ทั้งมีมุมมองหลากหลาย มีการปรับระเบียบวิธีการศึกษาในเชิงสหวิทยาการ คือ ใช้ข้อมูลและวิธีการวิเคราะห์ที่หลากหลาย ซึ่งก็ทำให้องค์ความรู้เรื่องประวัติศาสตร์เมืองศรีสะเกษมีความก้าวหน้าขึ้นทั้งในแง่ประเด็นมุมมอง และระเบียบวิธีในการศึกษาตามลำดับ

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
Sararat, T. (2021). สถานภาพองค์ความรู้เรื่องประวัติศาสตร์เมืองศรีสะเกษ: The Knowledge Status of Sisaket History. วารสารวิจัยและพัฒนามหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ, 8(2), 1–17. สืบค้น จาก https://so01.tci-thaijo.org/index.php/sskru-resarch/article/view/246348
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

คายส์, ชาร์ลส์ เอฟ. (2547). Isan : regionalism in Northeastern Thailand (อีสานนิยม : ท้องถิ่นนิยมในสยามประเทศไทย) (พิมพ์ครั้งที่ 2). มูลนิธิโครงการตำราสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์.
ชลิต ชัยครรชิต. (2541). สถานภาพการศึกษาประวัติศาสตร์และโบราณคดีอีสานในช่วงสองทศวรรษที่ผ่านมา. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 16(1), 83-89.
ชานนท์ ไชยทองดี. (2558). รายงานการวิจัยเรื่องสังเคราะห์งานวิจัยในจังหวัดศรีสะเกษ. มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ
ชุติมา เมฆวัน. (2556). โครงการศึกษาสถานภาพและสังเคราะห์องค์ความรู้ด้านการวิจัยที่เกี่ยวข้องกับพื้นที่จังหวัดศรีสะเกษ. มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ
ดนัย ไชยโยธา. (2531). ประวัติศาสตร์นิพนธ์ 1. สำนักพิมพ์โอเดียนสโตร์.
เติม วิภาคย์พจนกิจ. (2515). ประวัติศาสตร์อีสาน (พิมพ์ครั้งที่ 5). สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ธงชัย วินิจจะกูล. (2543). การเปลี่ยนแปลงภูมิทัศน์ของอดีต : ประวัติศาสตร์ใหม่ในประเทศไทยหลัง 14
ตุลาคม . ใน ฉัตรทิพย์ นาถสุภา (บ.ก.), สถานภาพไทยศึกษา : การสำรวจเชิงวิพากษ์ (น.65-90). สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).
ปรีดา ประพฤติชอบ และคณะ. (2551). รายงานการวิจัยเรื่องการศึกษาสถานภาพองค์ความรู้จังหวัดศรีสะเกษ. มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ
พวงเพชร สุรัตนกวีกุล และ พรภิรมณ์ เชียงกูล. (2555). วิวัฒนาการของประวัติศาสตร์ไทย. ใน ยุพร แสงทักษิณ และ ประอรรัตน์ ตั้งกิตติภาภรณ์ (บ.ก.), ไทยศึกษา (น.1-37). สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
พิชิต พิทักษ์. (2540). “ท้องถิ่น” ในการรับรู้ของชนชั้นนำไทยช่วงสมัยปฏิรูปการปกครอง พ.ศ.2435.(วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วิจิตร ระวิวงศ์ และประดิษฐ ศิลาบุตร. (2543). รายงานการวิจัยเรื่องการประเมินสถานภาพองค์ความรู้จังหวัดศรีสะเกษ. สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).
หม่อมอมรวงศ์วิจิตร (ม.ร.ว.ปฐม คเนจร). (2506). พงศาวดารหัวเมืองมณฑลอีสาน. ใน กรมศิลปากร(บ.ก.), ประชุมพงศาวดารเล่ม 3 (น.156-192). บรรณกิจ.
อดิศร ศักดิ์สูง. (2554). ความคิดทางประวัติศาสตร์และวิธีวิทยาวิจัย. มหาวิทยาลัยทักษิณ.