กระแสศึกษาในมิติภาวะผู้นำทางสาธารณสุข
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มุ่งเน้นศึกษาคุณลักษณะและบทบาทของ ศาสตราจารย์ ดร.นพ.กระแส ชนะวงศ์ ผู้นำในมิติสาธารณสุข ที่มีบทบาทสำคัญในการพัฒนาระบบสุขภาพของประเทศไทย โดยใช้แนวคิดภาวะผู้นำทาง สาธาณสุขซึ่งประกอบด้วย วิสัยทัศน์และกลยุทธ์ที่ชัดเจน ความสามารถในการสื่อสาร การตัดสินใจเชิงหลักฐาน การเป็นผู้นำการเปลี่ยนแปลง การสร้างเครือข่ายและความร่วมมือ ความสามารถในการจัดการภาวะฉุกเฉินด้านสาธารณสุข ความรับผิดชอบต่อสังคมและจริยธรรม การขับเคลื่อนนโยบายสาธารณสุข ศาสตราจารย์ ดร.นพ.กระแส ชนะวงศ์ มีบทบาทสำคัญในการผลักดันนโยบายและโครงการ ที่เน้นการลดความเหลื่อมล้ำในการเข้าถึงบริการสุขภาพ เช่น การจัดตั้งสถานีอนามัยในชนบท การส่งเสริมการป้องกันโรค และการพัฒนาสุขภาพจิตผ่านโครงการที่เข้าถึงชุมชน นอกจากนี้ ท่านยังเป็นผู้บุกเบิกการนำเทคโนโลยี Telemedicine มาใช้ในระบบสุขภาพไทยเพื่อเพิ่มความสะดวกและประสิทธิภาพในการเข้าถึงบริการ ผลการศึกษาสะท้อนให้เห็นว่า ภาวะผู้นำของ ศาสตราจารย์ ดร.นพ.กระแส ชนะวงศ์ สามารถสร้างการเปลี่ยนแปลงในระบบสุขภาพไทยทั้งในระดับประเทศและระดับนานาชาติ รวมถึงเป็นแบบอย่างของผู้นำที่สามารถนำไปประยุกต์ใช้ในบริบทอื่นได้เพื่อพัฒนาระบบสุขภาพให้ยั่งยืน
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
• บทความทุกเรื่องได้รับการตรวจสอบทางวิชาการโดยผู้ทรงคุณวุฒิ จำนวน 3 ท่าน ต่อ 1 เรื่อง จากภายในและภายนอกวิทยาลัยบัณฑิตเอเซีย
• การตีพิมพ์และเผยแพร่ของวารสารวิทยาลัยบัณฑิตเอเซียนี้ เนื้อหาบทความ ทรรศนะและข้อคิดเห็นใด ๆ ในวารสารถือว่าเป็นของผู้เขียน โดยเฉพาะทางกองบรรณาธิการวารสาร หรือวิทยาลัยบัณฑิตเอเซีย ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย
เอกสารอ้างอิง
กุหลาบ ปุริสาร. (2560). ภาวะผู้นำที่เป็นเลิศ: กรณีศึกษาคุณหมอแมกไซไซ ศาสตราจารย์ ดร.นายแพทย์กระแส ชนะวงศ์. วารสารวิทยาลัยบัณฑิตเอเซีย, 7(1), 19-23.
กุหลาบ ปุริสาร. (2562). ภาวะผู้นำที่มีประสิทธิผลในศตวรรษที่ 21 ของ "คุณหมอแมกไซไซ". วารสารวิทยาลัยณฑิตเอเซีย, 9(1), 1-5.
กุหลาบ ปุริสาร.(2567). เอกสารประกอบการบรรยายเรื่อง ยุทธศาสตร์การบริหารจัดการนวัตกรรมผู้นำด้านการศึกษา. บรรยายเมื่อ วันที่ 21 ธันวาคม 2567.
รัฐกร วงศ์นิวัตร.(2565). 85 ภาวะผู้นำแห่งอนาคต ศาสตราจารย์ ดร.นายแพทย์กระแส ชนะวงศ์. (พิมพ์ครั้งที่ 5). ขอนแก่น, เอส. อาร์. ปริ้นติ้ง แมสโปรดักชั่น จำกัด.
Asian Disaster Preparedness Center. (2015). พร้อมรับปรับตัวต่อภัยพิบัติอย่างสร้างสรรค์ เพิ่มพลังให้ชุมชน. [cited 2025 Feb 16]. Available from https://www.adpc.net/igo/category/ID938/doc/2015-vaq1Th-ADPC-empoweringcommthai.pdf.
Beauchamp, T. L., & Childress, J. F. (2013). Principles of biomedical ethics. Oxford University Press.
Brownson, R. C., Baker, E. A., Deshpande, A. D., & Gillespie, K. N. (2018). Evidence-based public health. Oxford University Press.
Dubrin, A. J. (2007). Leadership: Research Findings, Practice, and Skills. Houghton Mifflin Company.
Gebbie, K. M., Rosenstock, L., & Hernandez, L. M. (2013). Who will keep the public healthy? Educating public health professionals for the 21st century. National Academies Press.
Green, L. W., Kreuter, M. W., & Deeds, S. G. (2015). Health program planning: An educational and ecological approach. McGraw-Hill.
Heifetz, R., Grashow, A., & Linsky, M. (2009). The practice of adaptive leadership: Tools and tactics for changing your organization and the world. Harvard Business Review Press.
Kotter, J. P. (2012). Leading change. Harvard Business Press.
Mason, D. J., Gardner, D. B., Outlaw, F. H., & O'Grady, E. T. (2020). Policy and politics in nursing and health care. Elsevier Health Sciences.
Northouse, P. G. (2021). Leadership: Theory and practice (9th ed.). SAGE Publications.
Reynolds, B., & Seeger, M. W. (2016). Crisis and emergency risk communication as an integrative model. Journal of Health Communication, 10(1), 43-55.
Rowitz, L. (2014). Public health leadership: Putting principles into practice. Jones & Bartlett Learning.
World Health Organization. (2020). Health workforce leadership and management: Competencies, education and training. WHO Press.
