ความสัมพันธ์ระหว่างความรู้การเท่าทันสื่อกับความต้องการเรียนรู้การเท่าทันสื่อ ด้านสุขภาพของผู้สูงอายุในจังหวัดเชียงใหม่
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อเปรียบเทียบความรู้เท่าทันสื่อสุขภาพของผู้สูงอายุ 2) เพื่อเปรียบเทียบความต้องการเรียนรู้การเท่าทันสื่อด้านสุขภาพของผู้สูงอายุ และ 3) เพื่อศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างความรู้การเท่าทันสื่อสุขภาพกับความต้องการเรียนรู้การเท่าทันสื่อด้านสุขภาพของผู้สูงอายุ ผู้วิจัยใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงปริมาณ โดยการวิจัยเชิงสำรวจ (Survey Research)
ด้วยการเก็บแบบสอบถาม สุ่มตัวอย่างแบบหลายขั้นตอน (Multi-Stage Random Sampling)
เพื่อเก็บข้อมูลกลุ่มผู้สูงอายุ 400 คน โดยใช้สถิติค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์เพียร์สัน (Pearson’s Correlation Coefficient)
ผลการวิจัย พบว่า 1) ลักษณะประชากรศาสตร์ของผู้สูงอายุแตกต่างกัน มีความรู้เท่าทันสื่อสุขภาพแตกต่างกัน 2) ลักษณะประชากรศาสตร์ของผู้สูงอายุแตกต่างกัน มีความต้องการการเรียนรู้เท่าทันสื่อสุขภาพแตกต่างกัน และ 3) ความรู้เท่าทันสื่อสุขภาพ มีความสัมพันธ์กับความต้องการเรียนรู้การเท่าทันสื่อด้านสุขภาพของผู้สูงอายุในเชิงบวก (r = .667, p≤ 0.05)
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กนกวรรณ อังกสิทธิ์, อัจฉรา จันทร์อ่อน และ สุภาภรณ์ ศรีจำรัส. (2566). การรู้เท่าทันสื่อด้านสุขภาพของผู้สูงอายุในจังหวัดเชียงใหม่. วารสารวิชาการสุขภาพ, 15(1), 45–58.
กนิษฐา เทพสุด และ มนต์ ขอเจริญ. (2562). พฤติกรรมการใช้สื่อสังคมออนไลน์ที่เกี่ยวกับสุขภาพกับการรู้เท่าทันสื่อของผู้สูงอายุที่เป็นเบาหวานในเขตกรุงเทพมหานคร. วารสารมหาวิทยาลัยพายัพ, 9(1), 67-78.
กรมกิจการผู้สูงอายุ. (2566). สถิติผู้สูงอายุ. สืบค้นจาก https://www.dop.go.th.
กิรณา สมวาทสรรค์ และ กุลทิพย์ ศาสตระรุจิ. (2559). การศึกษาพฤติกรรมการสื่อสารและการส่งต่อข้อมูล ผ่านแอพพลิเคชั่นไลน์ของผู้สูงอายุ . (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์. กรุงเทพฯ.
คณะกรรมการส่งเสริมและประสานงานผู้สูงอายุแห่งชาติ สำนักนายกรัฐมนตรี. (2545). แนวทางการพัฒนาคุณภาพชีวิตผู้สูงอายุในประเทศไทย. กรุงเทพฯ: สำนักนายกรัฐมนตรี.
เพ็ญแข ประจนปัจจนึก. (2545). การมีส่วนร่วมของผู้สูงอายุในการพัฒนาชุมชน. กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยระบบสาธารณสุข.
พันธ์ทิพย์ รามสูต. (2527). การวิจัยปฏิบัติการอย่างมีส่วนร่วม. นครปฐม: สถาบันพัฒนาการสาธารณสุขอาเซียน มหาวิทยาลัยมหิดล.
พินิจ อัศจรรย์. (2567). การรู้เท่าทันสื่อสุขภาพในผู้สูงอายุเขตเมือง จังหวัดเชียงใหม่. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยเชียงใหม่. เชียงใหม่.
วรรณศิริ นิลเนตร. (2557). ความฉลาดทางสุขภาพของผู้สูงอายุไทยในชมรมผู้สูงอายุในเขตกรุงเทพมหานคร. (วิทยานิพนธ์ วิทยาศาสตรดุษฎีบัณฑิต). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. กรุงเทพฯ.
วิทยาลัยประชากรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. (2567). การเพิ่มความหลากหลายของการเรียนรู้ผ่านช่องทางเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร (รายงานผลการวิจัย). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สิริลักษณ์ อุบลรัศมี. (2560). ประชากรศาสตร์: แนวคิด ทฤษฎี และการประยุกต์ใช้. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชัชชญา เรืองยศ และ แอนนา จุมพลเสถียร. (2565). การรู้เท่าทันสื่อสังคมออนไลน์ในกลุ่มผู้สูงวัย. Media and Communication Inquiry, 4(1), 144-169.
ศิโรช แท่นรัตนกุล. (2567). การพัฒนากิจกรรมการเรียนรู้และส่งเสริมการรู้เท่าทันสื่อด้านสุขภาพเพื่อสร้างภูมิคุ้มกันด้านสุขภาพและพัฒนาคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุ (รายงานผลการวิจัย). มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่.
อธิชา วุฒิรังษี. (2564). การรู้เท่าทันสื่อดิจิทัลของผู้สูงอายุ. วารสารสหศาสตร์, 21(1), 62-74.
อัญมณี ภักดีมวลชน. (2563). บุคลิกภาพรูปแบบการใช้ประโยชน์และการรู้เท่าทันสื่อเฟซบุ๊กของผู้สูงอายุ. (ดุษฎีนิพนธ์นิเทศศาสตรดุษฎีบัณฑิต). มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย. เชียงราย.
Bloom, B. S. (Ed.). (1959). Taxonomy of educational objectives: The classification of educational goals. Handbook I: Cognitive domain. Longmans: Green.
Center for Media Literacy. (2008). Media literacy: A definition and more. Retrieved from https://www.medialit.org/media-literacy-definition-and-more
Chesser, A., Burke, A., Reyes, J., & Rohrberg, T. (2016). Health literacy in older adults: A systematic review. Gerontology and Geriatric Medicine, 2, 1–13. https://doi.org/10.1177/2333721416630492
Diviani, N., van den Putte, B., Giani, S., & van Weert, J. C. (2015). Low health literacy and evaluation of online health information: A systematic review of the literature. Journal of Medical Internet Research, 17(5), 1-17. https://doi.org/10.2196/jmir.4018
McClusky, H. Y. (1975). Education for Aging: The Scope of the Field and Perspection for the Future. In SM Grabowski, &WD Mason (Eds), Learning for Aging. Washington DC: Syracuse ERIC for Adult Education.
Nunnally, J. C. (1978). Psychometric theory (2nd ed.). New York: McGraw-Hill.
Norman, C. D., & Skinner, H. A. (2006). eHealth literacy: Essential skills for consumer health in a networked world. Journal of Medical Internet Research, 8(2), 1-10. https://doi.org/10.2196/jmir.8.2.e9
Nutbeam, D. (2000). Health literacy as a public health goal: A challenge for contemporary health education and communication strategies into the 21st century. Health Promotion International, 15(3), 259–267. https://doi.org/10.1093/heapro/15.3.259
Narasri, P. (2024). The experiences of using telehealth in older adults in Thailand : a mixed-methods study. Retrieved from https://mospace.umsystem.edu/xmlui/handle/10355/106092
Rask, M., Uusiautti, S., & Määttä, K. (2013). Health: the first prerequisite of the joy of life. History of Education and Children's Literature, 8(2), 415-431.
Skinner, B. F. (1953). Science and human behavior. New York: Macmillan.
Sainimnuan, S., Preedachitkul, R., Petchthai, P., Paokantarakorn, Y., Siriussawakul, A., & Srinonprasert, V. (2025). Low prevalence of adequate eHealth literacy and willingness to use telemedicine among older adults: Cross-sectional study from a middle‑income country. Journal of Medical Internet Research, 27, 1-10. https://doi.org/10.2196/65380
Watson, J. B. (1913). Psychology as the behaviorist views it. Psychological Review, 20(2), 158–177. https://doi.org/10.1037/h0074428
World Health Organization. (2021). Digital health: Transforming and extending the delivery of health services. Retrieved from https://www.who.int/publications/i/item/9789240020924
