The Study of Proverbs Translation in Chinese Novel “Red Sorghum” Thai Translated Version การศึกษาการแปลสำนวนสุภาษิต ในนวนิยายจีนเรื่อง “หงเกาเหลียงจยาจู๋” ฉบับแปลไทย
Main Article Content
Abstract
This research article aims to study the translation of idiomatic expressions in the Chinese novel “Red Sorghum” (《红高粱家族》) by Mo Yan (莫言), the Nobel laureate in Literature in 2012, through an analysis of the Thai translation version “Tamnanrak Thungsiphloeng” by Pratuangporn Wiratpokee. The study collects and analyzes idiomatic expressions based on the translation methods proposed by Peter Newmark and Sanchawi Saibua, and employs descriptive analysis to examine the results. The study finds that the translation of idiomatic expressions in “Tamnanrak Thungsiphloeng” follows four main methods. It is observed that the translation approach that maximizes the meaning is the semantic translation, followed by literal translation, translation by omitting, and translation using comparable Thai idioms as substitutes. The semantic translation method proves effective in conveying the intended meaning as it produces natural and idiomatic text while adhering to the writing style of both languages. Furthermore, it serves as a useful tool for studying the original language structure, allowing readers to gain insight into the original language form.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ผลงานทางวิชาการที่ลงตีพิมพ์ในวารสารจีนศึกษา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ เป็นลิขสิทธิ์ของผู้เขียนหรือผู้แปลผลงานนั้น หากนำลงในวารสารจีนศึกษาเป็นครั้งแรก เจ้าของผลงานสามารถนำไปตีพิมพ์ซ้ำในวารสารหรือหนังสืออื่นได้โดยมิต้องแจ้งให้ทราบล่วงหน้า แต่หากผลงานที่ได้รับพิจารณานำลงในวารสารจีนศึกษา เป็นผลงานที่เคยตีพิมพ์ที่อื่นมาก่อนเจ้าของผลงานต้องจัดการเรื่องปัญหาลิขสิทธิ์กับแหล่งพิมพ์แรกเอง หากเกิดปัญหาทางกฎหมาย ถือว่าไม่อยู่ในความรับผิดชอบของวารสารจีนศึกษา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ทั้งนี้ ความคิดเห็นต่างๆ ในบทความเป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียน ไม่เกี่ยวกับกองบรรณาธิการวารสารจีนศึกษา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์
References
กนกพร นุ่มทอง. (2554). ตำราการแปลภาษาไทยเป็นภาษาจีน. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: สถาบันขงจื๊อ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
กนกพร นุ่มทอง และศิริวรรณ ลิขิตเจริญธรรม. (2562). หลักและข้อควรระวังในการแปลจีน-ไทย ไทย-จีน. วารสารจีนศึกษา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, 12(2), 105-151.
ดวงตา สุพล. (2545). ทฤษฎีและกลวิธีการแปล. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธัญญารัตน์ มะลาศรี. (2019) .เปรียบเทียบทัศนคติที่เกี่ยวกับความรักและการแต่งงาน กรณีศึกษาสำนวนสุภาษิตไทย-จีน. วารสารวิจัย มหาวิทยาลัยขอนแก่น (ฉบับบัณฑิตศึกษา) สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 7(2), 135-144.
เธียรชัย เอี่ยมวรเมธ. (2557). พจนานุกรมจีน-ไทย ฉบับใหม่. กรุงเทพมหานคร: บริษัท รวมสาส์น (1977) จำกัด.
บุรินทร์ ศรีสมถวิล. (2556). การศึกษาเปรียบเทียบการแปลสํานวนในเฟงเสินเหยี่ยนอี้กับหองสินฉบับพากย์ไทยสมัยรัชกาลที่สองและสํานวนแปลของวิวัฒน ประชาเรืองวิทย. วารสารจีนศึกษา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, 6(6), 182-216.
ประเทืองพร วิรัชโภคี. (แปล). (2557). ตำนานรักทุ่งสีเพลิง. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์เอโนเวล.
ลลิดา วิษณุวงศ์. (2566). การศึกษารากเหง้าแห่งชีวิตสัญลักษณ์ที่ปรากฏในนวนิยายจีนเรื่อง “ตำนานรักทุ่งสีเพลิง”. Lawarath Social E-Journal, 5(1), 68-92.
วัลยา วิวัฒน์ศร. (2557). การแปลวรรณกรรม. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร: โครงการเผยแพร่ผลงานวิชาการ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศุภชัย แจ้งใจ. (2011). ลักษณะสำคัญของสำนวนจีน. วารสารวิเทศศึกษา มหาวิทยลัยสงขลานครินทร์, 1(2), 47-60.
สัญฉวี สายบัว. (2550). หลักการแปล. พิมพ์ครั้งที่ 8. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สุพรรณี ปิ่นมณี. (2555). แปลผิด แปลถูก: คัมภีร์การแปลยุคใหม่. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุริยา รัตนกุล. (2540). รวมบทความเกี่ยวกับภาษาไทย. กรุงเทพมหานคร: สหธรรมิก.
สมพร มันตะสูตร แพ่งพิพัฒน์. (2540). การเขียนเพื่อนการสื่อสาร. กรุงเทพมหานคร: โอเดียนสโตร์.
เสาวภาคย์ วรลัคนากุล. (2551). สุภาษิตจีน. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
หยังปี้ลี่ว์(杨碧绿)และวิรัช วงศ์ภินันท์วัฒนา. (2561). การศึกษากลวิธีการแปลสำนวนจากภาษาจีนเป็นภาษาไทยจากหนังสือชุดความรู้ทั่วไปเกี่ยวกับประเทศจีน. เอกสารการประชุมวิชาการนานาชาติด้านมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น ครั้งที่ 14 วันที่ 22-23 พฤศจิกายน 2561, 144-156.
อาริสา หาวรดิษ. (2564). ลักษณะสุภาษิตที่ปรากฏคำาว่า “เรียน” ในสุภาษิตจีน. วารสารจีนศึกษา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, 14(1), 23-42.
Catford, J.C. (1965). A Linguistic Theory of Translation: An Essay in Applied Linguistics.Oxford: Oxford University Press.
Munday, Jeremy. (2009). Translation Studies. London and New York: Routledge.
Newmark, Peter. (1981). Approaches to Translation. Oxford: Pergamon Press.
Newmark, Peter. (1988). A Textbook of Translation. New York: Prentice Hall.
He Wenqin 何文琴. (n.d.). 《浅谈〈红高粱〉的叙事魅力》. 读•闻•观: 西安.
Moyan莫言. (2003).《红高粱家族》. 北京:当代世界出版社.
Shangwu Yinshuguan商务印书官 (The Commercial Press). (2009). 《成语大词典》. 北京:商务印书馆国际有限公司.
Shi Youwei史有为. (1997).《成语用法大词典》. 大连:大连出版社.
Wang Xiaoman王小曼 . (2015).《中国现当代文学》. 北京:北京大学出版社.
Zhongguo Shehuikexueyuan Yuyanyanjiusuo Cidinabian中国社会科学院语言研究所词典 编. (2005).《现代汉语词典》第五版. 北京:商务印书馆.