การศึกษาการแปลสำนวนสุภาษิต ในนวนิยายจีนเรื่อง “หงเกาเหลียงจยาจู๋” ฉบับแปลไทย The Study of Proverbs Translation in Chinese Novel “Red Sorghum” Thai Translated Version
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยฉบับนี้มุ่งศึกษาการแปลสำนวนสุภาษิตในนวนิยายจีนเรื่อง “หงเกาเหลียงจยาจู๋” （《红高粱家族》）ของมั่วเหยียน （莫言）นักเขียนรางวัลโนเบล สาขาวรรณกรรมปี ค.ศ. 2012 ฉบับแปลไทยเรื่อง “ตำนานรักทุ่งสีเพลิง” ของประเทืองพร วิรัชโภคี จากการศึกษารวบรวมสำนวนสุภาษิต และนำข้อมูลที่ได้มาวิเคราะห์ตามกรอบแนวคิดกลวิธีการแปลของปีเตอร์ นิวมาร์คและสัญฉวี สายบัว และเขียนบรรยายเชิงพรรณนาวิเคราะห์ ผลการศึกษาพบว่าการแปลสำนวนสุภาษิตในเรื่อง “ตำนานรักทุ่งสีเพลิง” พบการแปลแบบวิธีการแปลเอาความมากที่สุด รองลงมา ได้แก่ วิธีการแปลตรง วิธีการแปลโดยการละ และ วิธีการแปลโดยใช้สำนวนไทยเทียบเคียงสำนวนจีน ตามลำดับ ซึ่งเห็นได้ว่าการแปลแบบเอาความเป็นลักษณะการแปลที่ช่วยในการสื่อความหมายเนื่องจากเป็นข้อความที่แปลแล้วเป็นธรรมชาติ และถูกต้องตามสำนวนการเขียนภาษาที่สอง ทั้งยังเป็นลักษณะการแปลที่เป็นประโยชน์ต่อการศึกษารูปแบบภาษาต้นฉบับ สามารถทำให้ผู้อ่านเรียนรู้รูปภาษาของต้นฉบับได้
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ผลงานทางวิชาการที่ลงตีพิมพ์ในวารสารจีนศึกษา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ เป็นลิขสิทธิ์ของผู้เขียนหรือผู้แปลผลงานนั้น หากนำลงในวารสารจีนศึกษาเป็นครั้งแรก เจ้าของผลงานสามารถนำไปตีพิมพ์ซ้ำในวารสารหรือหนังสืออื่นได้โดยมิต้องแจ้งให้ทราบล่วงหน้า แต่หากผลงานที่ได้รับพิจารณานำลงในวารสารจีนศึกษา เป็นผลงานที่เคยตีพิมพ์ที่อื่นมาก่อนเจ้าของผลงานต้องจัดการเรื่องปัญหาลิขสิทธิ์กับแหล่งพิมพ์แรกเอง หากเกิดปัญหาทางกฎหมาย ถือว่าไม่อยู่ในความรับผิดชอบของวารสารจีนศึกษา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ทั้งนี้ ความคิดเห็นต่างๆ ในบทความเป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียน ไม่เกี่ยวกับกองบรรณาธิการวารสารจีนศึกษา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์
เอกสารอ้างอิง
กนกพร นุ่มทอง. (2554). ตำราการแปลภาษาไทยเป็นภาษาจีน. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: สถาบันขงจื๊อ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
กนกพร นุ่มทอง และศิริวรรณ ลิขิตเจริญธรรม. (2562). หลักและข้อควรระวังในการแปลจีน-ไทย ไทย-จีน. วารสารจีนศึกษา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, 12(2), 105-151.
ดวงตา สุพล. (2545). ทฤษฎีและกลวิธีการแปล. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธัญญารัตน์ มะลาศรี. (2019) .เปรียบเทียบทัศนคติที่เกี่ยวกับความรักและการแต่งงาน กรณีศึกษาสำนวนสุภาษิตไทย-จีน. วารสารวิจัย มหาวิทยาลัยขอนแก่น (ฉบับบัณฑิตศึกษา) สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 7(2), 135-144.
เธียรชัย เอี่ยมวรเมธ. (2557). พจนานุกรมจีน-ไทย ฉบับใหม่. กรุงเทพมหานคร: บริษัท รวมสาส์น (1977) จำกัด.
บุรินทร์ ศรีสมถวิล. (2556). การศึกษาเปรียบเทียบการแปลสํานวนในเฟงเสินเหยี่ยนอี้กับหองสินฉบับพากย์ไทยสมัยรัชกาลที่สองและสํานวนแปลของวิวัฒน ประชาเรืองวิทย. วารสารจีนศึกษา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, 6(6), 182-216.
ประเทืองพร วิรัชโภคี. (แปล). (2557). ตำนานรักทุ่งสีเพลิง. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์เอโนเวล.
ลลิดา วิษณุวงศ์. (2566). การศึกษารากเหง้าแห่งชีวิตสัญลักษณ์ที่ปรากฏในนวนิยายจีนเรื่อง “ตำนานรักทุ่งสีเพลิง”. Lawarath Social E-Journal, 5(1), 68-92.
วัลยา วิวัฒน์ศร. (2557). การแปลวรรณกรรม. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร: โครงการเผยแพร่ผลงานวิชาการ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศุภชัย แจ้งใจ. (2011). ลักษณะสำคัญของสำนวนจีน. วารสารวิเทศศึกษา มหาวิทยลัยสงขลานครินทร์, 1(2), 47-60.
สัญฉวี สายบัว. (2550). หลักการแปล. พิมพ์ครั้งที่ 8. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สุพรรณี ปิ่นมณี. (2555). แปลผิด แปลถูก: คัมภีร์การแปลยุคใหม่. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุริยา รัตนกุล. (2540). รวมบทความเกี่ยวกับภาษาไทย. กรุงเทพมหานคร: สหธรรมิก.
สมพร มันตะสูตร แพ่งพิพัฒน์. (2540). การเขียนเพื่อนการสื่อสาร. กรุงเทพมหานคร: โอเดียนสโตร์.
เสาวภาคย์ วรลัคนากุล. (2551). สุภาษิตจีน. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
หยังปี้ลี่ว์（杨碧绿）และวิรัช วงศ์ภินันท์วัฒนา. (2561). การศึกษากลวิธีการแปลสำนวนจากภาษาจีนเป็นภาษาไทยจากหนังสือชุดความรู้ทั่วไปเกี่ยวกับประเทศจีน. เอกสารการประชุมวิชาการนานาชาติด้านมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น ครั้งที่ 14 วันที่ 22-23 พฤศจิกายน 2561, 144-156.
อาริสา หาวรดิษ. (2564). ลักษณะสุภาษิตที่ปรากฏคำาว่า “เรียน” ในสุภาษิตจีน. วารสารจีนศึกษา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, 14(1), 23-42.
Catford, J.C. (1965). A Linguistic Theory of Translation: An Essay in Applied Linguistics.Oxford: Oxford University Press.
Munday, Jeremy. (2009). Translation Studies. London and New York: Routledge.
Newmark, Peter. (1981). Approaches to Translation. Oxford: Pergamon Press.
Newmark, Peter. (1988). A Textbook of Translation. New York: Prentice Hall.
He Wenqin 何文琴. (n.d.). 《浅谈〈红高粱〉的叙事魅力》. 读•闻•观: 西安.
Moyan莫言. (2003).《红高粱家族》. 北京：当代世界出版社.
Shangwu Yinshuguan商务印书官 (The Commercial Press). (2009). 《成语大词典》. 北京：商务印书馆国际有限公司.
Shi Youwei史有为. (1997).《成语用法大词典》. 大连：大连出版社.
Wang Xiaoman王小曼 . (2015).《中国现当代文学》. 北京：北京大学出版社.
Zhongguo Shehuikexueyuan Yuyanyanjiusuo Cidinabian中国社会科学院语言研究所词典 编. (2005).《现代汉语词典》第五版. 北京：商务印书馆.
