ช่องทางการเผยแพร่ปรัชญาและวัฒนธรรมจีนในประเทศไทย : ศึกษาจากงานแปลและผลงานเขียน
##plugins.themes.bootstrap3.article.sidebar##
##plugins.themes.bootstrap3.article.main##
摘要
การเผยแพร่ปรัชญาและวัฒนธรรมจีนในประเทศไทย มีปัจจัยสาคัญมาจากคนจีนที่อพยพเข้ามาในประเทศไทยและงานเขียนที่เกิดในสมัยต่อมา โดยเฉพาะอย่างยิ่งงานแปลจีน-ไทยที่ปรากฏขึ้นครั้งแรกในสมัยรัชกาลที่ 1 แห่งกรุงรัตนโกสินทร์ ซึ่งแรกเริ่มหาผู้ที่เชี่ยวชาญทั้งภาษาจีนและภาษาไทยในคนๆ เดียวกันได้ยากมาก จึงจาต้องใช้วิธีการให้ชาวจีนที่รู้ภาษาไทยแปลจากภาษาจีนเป็นภาษาไทยอย่างง่ายๆ ก่อน จากนั้นให้กวีปรับเป็นภาษาไทยที่สละสลวยอีกครั้งหนึ่ง ซึ่งถือเป็นเอกลักษณ์การแปลจีน-ไทยในยุครัตนโกสินทร์ตอนต้น ต่อมาเมื่อวัฒนธรรมทางตะวันตกเริ่มเข้ามามีอิทธิพลในไทย ส่งผลให้ความนิยมที่มีต่องานวรรณกรรมจีนลดน้อยลง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อความสัมพันธ์ไทย-จีนอยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อก็ส่งผลกระทบต่องานเขียนที่เกี่ยวกับจีนโดยภาพรวมในประเทศไทย ทว่าในยุคปัจจุบันที่ความสัมพันธ์ไทย-จีนกลับสู่ภาวะปกติ ทาให้สิ่งต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับประเทศจีน ทั้งด้านภาษา วัฒนธรรม ตลอดจนงานเขียนต่างๆ ที่เกี่ยวกับจีนกลับมาได้รับความนิยมอีกครั้ง ซึ่งสิ่งเหล่านั้นเป็นปัจจัยสาคัญในการเผยแพร่ปรัชญาและวัฒนธรรมจีนในประเทศไทย
##plugins.themes.bootstrap3.article.details##
ผลงานทางวิชาการที่ลงตีพิมพ์ในวารสารจีนศึกษา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ เป็นลิขสิทธิ์ของผู้เขียนหรือผู้แปลผลงานนั้น หากนำลงในวารสารจีนศึกษาเป็นครั้งแรก เจ้าของผลงานสามารถนำไปตีพิมพ์ซ้ำในวารสารหรือหนังสืออื่นได้โดยมิต้องแจ้งให้ทราบล่วงหน้า แต่หากผลงานที่ได้รับพิจารณานำลงในวารสารจีนศึกษา เป็นผลงานที่เคยตีพิมพ์ที่อื่นมาก่อนเจ้าของผลงานต้องจัดการเรื่องปัญหาลิขสิทธิ์กับแหล่งพิมพ์แรกเอง หากเกิดปัญหาทางกฎหมาย ถือว่าไม่อยู่ในความรับผิดชอบของวารสารจีนศึกษา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ทั้งนี้ ความคิดเห็นต่างๆ ในบทความเป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียน ไม่เกี่ยวกับกองบรรณาธิการวารสารจีนศึกษา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์
