ขบวนการเคลื่อนไหวทางการเมืองต่อต้านและสนับสนุน การใช้เทคโนโลยี GMOs ในเกษตรกรรมไทย
คำสำคัญ:
ขบวนการเคลื่อนไหวทางการเมือง, วิถีเกษตรทางเลือก, วิถีเกษตรวิทยาศาสตร์บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ในการวิจัย เพื่อศึกษา มูลเหตุและแรงจูงใจ ลักษณะและรูปแบบการเคลื่อนไหว ปัญหาอุปสรรค ความสำเร็จ และความล้มเหลวของการเคลื่อนไหวต่อต้านและสนับสนุน รวมถึงแนวทางการตัดสินใจของรัฐบาลเกี่ยวกับเทคโนโลยี GMOs ในเกษตรกรรมไทย การวิจัยนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยการรวบรวมข้อมูลจากเอกสาร และจากการสัมภาษณ์แบบเจาะลึก 3 กลุ่มคือ (1) กลุ่มขบวนการเคลื่อนไหวต่อต้าน (2) กลุ่มขบวนการเคลื่อนไหวสนับสนุน (3) กลุ่มตัวแทนองค์กรภาครัฐที่เกี่ยวข้อง วิเคราะห์และนำเสนอแบบเชิงพรรณา
ผลการวิจัยพบว่า 1) มูลเหตุและแรงจูงใจที่สำคัญของขบวนการต่อต้านคือ ความกังวลในผลกระทบที่อาจเกิดขึ้นจากการใช้เทคโนโลยี GMOs 2) ลักษณะและรูปแบบการเคลื่อนไหวของทั้งสองฝ่ายมีความคล้ายคลึงกันจำแนกได้เป็น 3 รูปแบบคือ (1) การเคลื่อนไหว (2) การเคลื่อนไหวเพื่อผลักดันกฎหมาย (3) การฟ้องร้องต่อศาล ในประเทศไทยมีเพียงฝ่ายต่อต้าน GMOs ฟ้องร้องเจ้าหน้าที่รัฐ 3) ปัญหาอุปสรรคซึ่งทั้งสองฝ่ายเห็นตรงกันคือ (1) สาธารณชนขาดความรู้ความเข้าใจในเทคโนโลยี GMOs (2) การยึดมั่นในวิถีเกษตรที่ขัดแย้งกัน (3) ความขัดแย้งกันในผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจเป็นสิ่งที่ยากจะยอมกันได้ ภาครัฐจึงควรตัดสินใจโดยยึดหลักผลประโยชน์ของประเทศชาติโดยรวมเป็นสำคัญ
References
ชูชัย ศุภวงศ์ และยุวดี คาดการณ์ไกล. (2541). ประชาสังคม: ทรรศนะนักคิดในสังคมไทย. กรุงเทพฯ: มติชน.
ไชยรัตน์ เจริญสินโอฬาร. (2554). รายงานวิจัยเรื่องสุนทรียศาสตร์กับการเมืองภาคประชาชน. กรุงเทพฯ:
โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ณรงค์ เพ็ชรประเสริฐ. (2544). บทสังเคราะห์ภาพรวม การพัฒนาระบบสวัสดิการสำหรับคนจนและคนด้อยโอกาสในสังคมไทย. กรุงเทพฯ: คณะเศรษฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย และสำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
ณรงค์ บุญสวยขวัญ. (2549). ขบวนการปฏิบัติการประชาสังคมกับการใช้อำนาจรัฐในพื้นที่ลุ่มน้ำปากพนัง จังหวัดนครศรีธรรมราช. วิทยานิพนธ์สาขาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต คณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง
ธีรยุทธ์ บุญมี. (2536). สังคมเข้มแข็ง. กรุงเทพฯ: มิ่งมิตร.
ไพฑูรย์ โพธิสว่าง. (2532). ผู้นำชุมชน. วิทยานิพนธ์รัฐศาสตร์ดุษฎีบัณฑิต คณะรัฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นวลน้อย ตรีรัตน์ และกนกศักดิ์ แก้วเพท. (2545). การต่อต้านทุจริตยาภาคประชาชน. กรุงเทพฯ: ศูนย์ศึกษาเศรษฐศาสตร์การเมือง คณะเศรษฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นิธิ นิธิวีรกุล. (2018). 'การเมืองภาคประชาสังคม' ถ้อยคำที่หายไปในรัฐธรรมนูญ 60. ค้นเมื่อ 5 ตุลาคม 2018, จาก https://waymagazine.org/words-no-longer-in-2560-constitution/
เสกสรรค์ ประเสริฐกุล. (2548). การเมืองภาคประชาชนในระบอบประชาธิปไตยไทย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์อมรินทร์.
เอนก เหล่าธรรมทัศน์. (2551). การเมืองภาคพลเมือง. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์คณะรัฐมนตรีและราชกิจจานุเบกษา.
Bajunid, F. O. (2001). Islam and Civil Society in Southeast Asia. In Nakamura, M., Siddique, S. & Bajunid, F. O. (Eds.). Institute of Southeast Asian Studies. Singapore: ISEAS.
Baker, G. (1998). Civil Society and Democracy: The Gap between Theory and Possibility. Politics, 18(2).
Baker, G. (1999). The Taming of the Idea of civil Society. Democratization, 6(3).
Mathews, D. (1999). Politics for People: Finding a Responsible Public Voice (2nd ed.). University of Illinois Press.
Melucci, A. (1985). The Symbolic Challenge of Contemporary Movements. Social Research, 52(4), 789-816.
Downloads
เผยแพร่แล้ว
How to Cite
ฉบับ
บท
License
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของมหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา และคณาจารย์ท่านอื่นๆ ในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
