ปัจจัยที่ส่งผลต่อความสนใจในการเป็นผู้ประกอบการธุรกิจ Start Up ของนักศึกษาในมหาวิทยาลัยเอกชน
คำสำคัญ:
การเป็นผู้ประกอบการ, ธุรกิจ Start Up, มหาวิทยาลัยเอกชนบทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาปัจจัยที่ส่งผลต่อความสนใจในการเป็นผู้ประกอบการธุรกิจ Start Up ของนักศึกษาในมหาวิทยาลัยเอกชน 2) เพื่อศึกษาความสนใจในการเป็นผู้ประกอบการธุรกิจ Start Up ของนักศึกษาในมหาวิทยาลัยเอกชน และ 3) เพื่อศึกษาอิทธิพลของปัจจัยที่ส่งผลต่อความสนใจในการเป็นผู้ประกอบการธุรกิจ Start Up ของนักศึกษาในมหาวิทยาลัยเอกชน เป็นการวิจัยเชิงปริมาณ กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ นักศึกษาระดับปริญญาตรีในสถาบันอุดมศึกษาเอกชน ในจังหวัดปทุมธานี จำนวน 400 คน เก็บรวบรวมข้อมูลโดยแบบสอบถาม สถิติที่ใช้ได้แก่ ความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน t-test F-test สัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์แบบเพียร์สัน และการวิเคราะห์การถดถอยพหุแบบขั้นตอน
ผลการวิจัยพบว่า 1) ปัจจัยที่ส่งผลต่อความสนใจในการเป็นผู้ประกอบการธุรกิจ Start Up ของนักศึกษาในมหาวิทยาลัยเอกชน รวมทุกด้าน โดยรวมอยู่ในระดับมาก 2) ความสนใจในการเป็นผู้ประกอบการธุรกิจ Start Up ของนักศึกษาในมหาวิทยาลัยเอกชน โดยรวมอยู่ในระดับมาก และ 3) เพศ รายได้ของผู้ปกครองต่างกัน ระดับความสนใจในการเป็นผู้ประกอบการธุรกิจ Start Up ของนักศึกษาในมหาวิทยาลัยเอกชนแตกต่างกัน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 ปัจจัยทั้ง 8 ปัจจัย มีความสัมพันธ์ต่อความสนใจในการเป็นผู้ประกอบการธุรกิจ Start Up อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 นอกจากนี้ ปัจจัยด้านเงินทุน (X2) ด้านทักษะการเป็นผู้ประกอบการธุรกิจ Startup (X1) ด้านเศรษฐกิจ (X5) ด้านประสบการณ์ (X3) และด้านเทคโนโลยี (X7) สามารถทำนายความสนใจในการเป็นผู้ประกอบการธุรกิจ Start Up ของนักศึกษาในมหาวิทยาลัยเอกชนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 (ร้อยละ 60.3)
เอกสารอ้างอิง
กฤติน โกยวิริยะกุล. (2562). ความตั้งใจในการผันตัวเป็นผู้ประกอบการธุรกิจสตาร์ทอัพของนักพัฒนาซอฟต์แวร์. วารสารระบบสารสนเทศด้านธุรกิจ (JISB), 5(1), 59-71.
กัลยา วานิชย์บัญชา. (2561). สถิติสำหรับงานวิจัย (พิมพ์ครั้งที่ 12). กรุงเทพฯ : ภาควิชาสถิติ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ขวัญกมล ดอนขวา, ปวงปณต สอบขุนทด, วาสนา ทองอยู่, สุไพรินทร์ แน่นอุดร และ แวววิไล เครื่องพาที. (2562). ทัศนคติที่มีผลต่อความตั้งใจในการประกอบธุรกิจ Startup ของนักศึกษาระดับอุดมศึกษาชั้นปีที่ 4 ในจังหวัดนครราชสีมา. วารสารวิชาการและวิจัย มหาวิทยาลัยภาคตะวันออกเฉียงเหนือ, 9(2), 81-96.
จริยา กอสุขทวีคูณ. (2561). แรงจูงใจและความตั้งใจในการเป็นผู้ประกอบการของนักศึกษาระดับอุดมศึกษาในประเทศไทย. หลักสูตรการจัดการมหาบัณฑิต สาขาวิชาความเป็นผู้ประกอบการ มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
ธนภัทร กันทาวงศ์. (2559). พฤติกรรมผู้บริโภคและกลยุทธ์การแข่งขันต่อการรับรู้ประโยชน์ของระบบสารสนเทศทางการบัญชีของกลุ่มอุตสาหกรรมผลิต อิเล็กทรอนิกส์ในประเทศไทย. วิทยานิพนธ์บัญชีมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบัญชี มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย.
ธานินทร์ ศิลป์จารุ. (2563). การวิจัยและวิเคราะห์ข้อมูลทางสถิติด้วย SPSS และ AMOS (พิมพ์ครั้งที่ 18). กรุงเทพฯ: ห้างหุ่นส่วนสามัญบิสซิเนสอาร์แอนด์ดี.
บุญชม ศรีสะอาด. (2556). การวิจัยเบื้องต้นฉบับปรับปรุงใหม่ (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ สุวีริยาสาส์น มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ประสานมิตร.
พิมพิกา พูลสวัสดิ์. (2563). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการเป็นผู้ประกอบการใหม่: กรณีศึกษานักศึกษาบริหารธุรกิจในภาคใต้ของประเทศไทย. หลักสูตรปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
ไพโรจน์ ปิยะวงศ์วัฒนา. (2561). การจัดการเชิงกลยุทธ์เทคโนโลยีและนวัตกรรม (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ภัทรานิษฐ์ สรเสริมสมบัติ. (2561). คุณลักษณะที่ส่งผลต่อความตั้งใจเป็นผู้ประกอบการของนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่. คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่.
ศุภิสรา โภชาดม. (2563). ปัจจัยที่ส่งผลต่อความตั้งใจเป็นผู้ประกอบการธุรกิจ Startup ของนักศึกษาปริญญาตรี ชั้นปีที่ 4 ในอำเภอหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา. หลักสูตรปริญญาบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยหาดใหญ่
อายุส ยุวรี. (2560). ปัจจัยที่ส่งผลต่อการตัดสินใจเริ่มต้นทำธุรกิจแบบ start-up. หลักสูตรบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต คณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชี มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
Altinay, L., Madanoglu, M., Daniele, R., &Lashley, C. (2012). The Influence of Family Tradition and Psychological Traits on Entrepreneurial Intention. International Journal of Hospitality Management, 31(2), 489-499.
Ball, S. (2005). The Importance of Entrepreneurship to Hospitality, Leisure, Sport and Tourism. Hospitality, Leisure, Sport and Tourism Network (May), 1-14.
Blank, S., & Dorf, B. (2012). The Startup Owner's Manual: The Step-by-Step Guide for Building a Great Company. USA: K & S Ranch.
Chen, S., Su, X., & Wu, S. (2012). Need for Achievement, Education, and Entrepreneurial Risk-Taking Behavior. Social Behavior and Personality, 41(8), 1311-1318.
Gurel, E., Altinay, L., & Daniele, R. (2010). Tourism Students' Entrepreneurial Intention. Annals of Tourism Research, 37(3), 646-669.
Karabuluta, A. T. (2016). Personality Traits on Entrepreneurial Intention. Procedia – Social and Behavioral Sciences, 229, 12 – 21.
Kaur, H., & Bains, A. (2013). Understanding the concept of entrepreneur competency. Journal of Business Management & Social Sciences Research, 2(11), 31-33.
Mueller, S. L., &Thomas, A. S. (2001). Culture and Entrepreneurial Potential: A Nine Country Study of Locus of Control and Innovativeness. Journal of Business Venturing, 16(1), 51-75.
Sasin Management Consulting. (2016). ธุรกิจ Startup: โมเดลธุรกิจยุคใหม่. ค้นเมื่อวันที่ 10 กันยายน 2567 จาก https://www.facebook.com/notes/sasin-management-consulting-smc-startup.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารการวิจัยการบริหารการพัฒนา
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของมหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา และคณาจารย์ท่านอื่นๆ ในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
