มาตรฐานการบริการ นโยบายของรัฐบาล นวัตกรรมการจัดการ คุณค่าที่มีการรับรู้ ความพึงพอใจที่มีผลต่อการเสริมสร้างความภักดีในการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนเมืองรองในกลุ่มจังหวัดภาคเหนือของประเทศไทย
คำสำคัญ:
มาตรฐานการบริการ, นโยบายของรัฐบาล, นวัตกรรมการจัดการ, คุณค่าที่มีการรับรู้, การเสริมสร้างความภักดีบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์การศึกษาเพื่อ 1) เพื่อศึกษาระดับมาตรฐานการบริการ นโยบายของภาครัฐ นวัตกรรมการจัดการ คุณค่าที่มีการรับรู้ และความพึงพอใจด้านการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของภาคเหนือ 2) เพื่อศึกษาอิทธิพลตัวแปรมาตรฐานการบริการ นโยบายของภาครัฐ นวัตกรรมการจัดการ คุณค่าที่มีการรับรู้ และความพึงพอใจด้านการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของภาคเหนือ และ 3) เพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนเพื่อความภักดีของการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนในกลุ่มจังหวัดภาคเหนือในประเทศไทย โดยการวิจัยเป็นแบบผสมผสาน ศึกษาจากกลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ 1) ผู้แทนกลุ่มนักธุรกิจ ผู้นำเที่ยว และมัคคุเทศก์ในการท่องเที่ยวใน 9 จังหวัดภาคเหนือ และ 2) นักท่องเที่ยวชาวไทยในเชิงทัศนาจรที่เดินทางมาท่องเที่ยวในภาคเหนือของประเทศไทย จำนวน 608 คน ใช้แบบสอบถาม วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสมการโครงสร้าง สำหรับกลุ่มเป้าหมายผู้ให้ข้อมูลเชิงคุณภาพ เก็บข้อมูลด้วยการสัมภาษณ์เชิงลึกโดยการสัมภาษณ์ ได้แก่ ผู้ประกอบการท่องเที่ยวเมืองรองในกลุ่มจังหวัดภาคเหนือของประเทศ และผู้บริหารหรือผู้เชี่ยวชาญ จำนวน 20 คน จากนั้นวิเคราะห์ข้อมูลเชิงเนื้อหา ผลการวิจัยพบว่า ตัวแปรแฝงที่ทำการศึกษามีค่าเฉลี่ยอยู่ระหว่าง 4.27– 4.66 อยู่ในระดับมากถึงมากที่สุด โดยปัจจัยมาตรฐานการให้บริการ มีค่าเฉลี่ยมากที่สุด เท่ากับ 4.51 คุณค่าที่มีการรับรู้
มีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 4.48 การเสริมสร้างความภักดีในการท่องเที่ยว มีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 4.46 นโยบายของรัฐมีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 4.45 นวัตกรรมการจัดการ มีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 4.44 และความพึงพอใจ มีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 4.36 ด้านมาตรฐานการบริการ มีค่าสัมประสิทธิ์อิทธิพล เท่ากับ .669 นวัตกรรมการจัดการ มีค่าสัมประสิทธิ์อิทธิพล เท่ากับ .810 มีอิทธิพลทางตรงต่อการเสริมสร้างความภักดีในการท่องเที่ยว อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ที่ระดับ .05 โดยผู้วิจัย ได้พัฒนาขึ้นมีชื่อว่า “S P I V Model” (S= Standard Service, P= Policy Government, I= Innovation Management, V= Value) ผลการวิจัยเชิงคุณภาพ พบว่า ในการเสริมสร้างความภักดีในการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนเมืองรองในกลุ่มจังหวัดภาคเหนือของประเทศไทย ควรมีการสร้างนวัตกรรมที่เป็นแนวทางในการเสริมสร้างและพัฒนาการท่องเที่ยวอนาคต
เอกสารอ้างอิง
กรมการปกครอง. (2561). ข้อมูลประกอบการทาสามะโนประชากรไทย. กรุงเทพฯ: กระทรวงมหาดไทย.
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2564). โครงการปีท่องเที่ยวไทย. กรุงเทพฯ: การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย.
จิรานุช โสภา และคณะ. (2554). ศักยภาพการจัดการแหล่งท่องเที่ยวเมืองมรดกโลกของประเทศไทย กรณีศึกษา: อุทยานประวัติศาสตร์สุโขทัย–ศรีสัชนาลัย–กำแพงเพชร และอุทยานประวัติศาสตร์พระนครศรีอยุธยาเพื่อการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมอย่างยั่งยืน (รายงานวิจัย). มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต.
ชุติมนฑน์ วงษ์คาหาร. (2559). ความสำเร็จในการนำนโยบายการยกระดับกองทุนหมู่บ้านเป็นสถาบันการเงินชุมชนไปปฏิบัติ: กรณีศึกษา สถาบันการเงินชุมชนปากเกร็ดร่วมใจ 2 (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
วนัสนันท์ โพธิ์ตี. (2561). ความเป็นนวัตกรทางการศึกษาขั้นพื้นฐานในภาครัฐ: การศึกษาทฤษฎีฐานราก. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยศิลปากร, 8(2), 281–300.
ศิวฤทธิ์ พงศกรรังศิลป์. (2562). การโฆษณาและการส่งเสริมการตลาด. กรุงเทพฯ: ท็อป.
ทิศนา แขมมณี. (2561). ศาสตร์การสอน: องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ (พิมพ์ครั้งที่ 22). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Akanle, O., & Omobowale, A. (2023). Tourism: Principles, practices and philosophies. New Jersey: John Wiley and Sons.
Birkland, E. (2011). The creative economy: How people make money. Ideas: Penguin Publishing.
Cooper, R. (2019). Elementary survey analysis. Englewood, NJ: Prentice-Hall.
De Vries, N. J., & Carlson, J. (2014). Examining the drivers and brand performance implications of customer engagement with brands in the social media environment. Journal of Brand Management, 21(6), 495–515.
Goffin, K. (2016). Customer value creation: A practical framework. Journal of Marketing Theory and Practice, 15, 7–23.
Hair, J. F., Black, W. C., Babin, B. J., & Anderson, R. E. (2010). Multivariate data analysis. New York: Pearson.
Keller, L. (2003). Strategic brand management: Building, measuring and managing brand equity. Upper Saddle River, NJ: Prentice Hall.
Poon, A. (1993). Tourism, technology, and competitive strategies. Wallingford: CAB International.
Schneider, A., & Ingram, H. (2007). Tourism: A gender analysis. Chichester and New York: Wiley.
Wang, S., Yamada, N., & Brothers, L. (2010). Factors and demands for the development of cultural tourism in urban areas South Korea. Seoul: Seoul University.
Zhao, Y. (2006). Entrepreneurship and innovation in commercial business electronics: An integrated perspective. New York: HarperCollins.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารการวิจัยการบริหารการพัฒนา
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของมหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา และคณาจารย์ท่านอื่นๆ ในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
