นโยบายของรัฐบาลในการส่งเสริมการท่องเที่ยวทางเลือกในพื้นที่ภาคตะวันออก พ.ศ. 2544-2566
คำสำคัญ:
นโยบายของรัฐ, การส่งเสริมการท่องเที่ยว, การท่องเที่ยวทางเลือกบทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา 1) รูปแบบตัวแสดงการท่องเที่ยวทางเลือกและศักยภาพของการท่องเที่ยวในพื้นที่ภาคตะวันออก พ.ศ. 2544- 2566 2) นโยบายของรัฐที่มีบทบาทในการผลักดันการท่องเที่ยวใน ภาคตะวันออกตั้งแต่ พ.ศ. 2544-2566 และ 3) ข้อจำกัดและแนวทางการยกระดับการท่องเที่ยวทางเลือกในภาคตะวันออก ใช้การวิจัยเชิงคุณภาพ ผลการวิจัยพบว่า
1) ตัวแสดงการท่องเที่ยวทางเลือกและศักยภาพในพื้นที่ภาคตะวันออก แบ่งออกเป็น 4 ส่วน ดังนี้ (1) รูปแบบการท่องเที่ยวทางเลือกมี 9 รูปแบบ (2) การท่องเที่ยวทางเลือกในภาคตะวันออก มี 8 จังหวัด (3) ตัวแสดงในการบริหารจัดการการท่องเที่ยว มีองค์กรรัฐที่เกี่ยวข้องกับการท่องเที่ยว 14 องค์กร และองค์กรเอกชนที่เกี่ยวข้อง 7 องค์กร (4) การบูรณาการตัวแสดงภาครัฐและเอกชนสู่การนำนโยบายไปปฏิบัติ ภาครัฐก็มีการบูรณาการกับเอกชนและภาคประชาชนร่วมกันบริหารจัดการสถานที่ท่องเที่ยวต่าง ๆ อย่างมีประสิทธิภาพผลักดันนโยบายให้ประสบความสำเร็จ ที่เกิดขึ้นในการร่วมมือหรือการบูรณาการ ระหว่าง 3 ภาคส่วนหน่วยงาน คือ ภาครัฐ ภาคประชาชน และภาคเอกชน 2) นโยบายของรัฐ แบ่งออกเป็น 2 ส่วน ดังนี้ (1) นโยบายของรัฐในมาตรการทางด้านกฎหมาย ซึ่ง พบว่ามีการนนำนโยบายมาปฏิบัติจากแผนพัฒนาเพื่อให้เกิดการผลักดันนโยบายได้ดีมากยิ่งขึ้น และ (2) นโยบายของรัฐในมาตรการสถาบัน 3) ข้อจำกัดและแนวทางการยกระดับ แบ่งออกเป็น 2 ส่วน ดังนี้ 1. ข้อจำกัดของการส่งเสริมการท่องเที่ยวทางเลือกในภาคตะวันออก ภาพรวมพบว่าข้อจำกัดต่างๆ เกิดจากความต้องการของตลาดแรงงาน แผนงานการสร้างความเชื่อมั่นของนักท่องเที่ยว มุ่งเน้นการเสริมสร้างภาพลักษณ์คุณภาพและความปลอดภัยให้กับการท่องเที่ยวทางเลือก 2. แนวทางการยกระดับ
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2559). ยุทธศาสตร์กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา พ.ศ. 2560-2564 ฉบับที่ 4 (2560 – 2564). กรุงเทพฯ: กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.
จินดา สวัสดิ์ทวี และนวลจันทร์ พู่พัฒนศิลป์. (2562). ประเมินผลกระทบทางสุขภาพเพื่อจัดทำยุทธศาสตร์การท่องเที่ยวโดยชุมชนบ้านสามช่องเหนือ ต กะไหล อ ตะกั่วทุ่ง จังหวัดพังงา. สถาบันนโยบายสาธารณะมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
จริยา ตันติวราชัย และพัทธนันท์ มั่งมี. (2561). ปัจจัยความพึงพอใจที่มีผลต่อการตัดสินใจของนักท่องเที่ยวชาวไทยที่เดินทางมาเที่ยวตลาดคลองสวน 100 ปี ตำบลคลองสวน อำเภอบางบ่อ จังหวัดสมุทรปราการ. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี.
ชิดชนก ศรีเมือง. (2561). พฤติกรรมและความคาดหวังของนักท่องเที่ยวในการท่องเที่ยวทางทะเลภาคตะวันออก (วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลกรุงเทพ.
ณัฏฐพัชร มณีโรจน์. (2560). การจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชน. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 13(2), 25-46.
ทิพาพร พิมพิสุทธิ์. (2558). การวิเคราะห์นโยบาย PS 6301. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
พัทธมน ภมรานนท์. (2563). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการตัดสินใจท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมของนักท่องเที่ยวชาวไทย ในจังหวัดพระนครศรีอยุธยา (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต), มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
พิพัฒน์ เหลืองนฤมิตชัย. (2561). การท่องเที่ยวกับเศรษฐกิจไทย. ค้นเมื่อ 27 พฤศจิกายน 2566, จาก https://www.the101.world/tourism-and-thai-economy/
มัสลิน วุฒิสินธ. (2560). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวทางเลือกแบบผสมผสานในชุมชน: กรณีศึกษาชุมชน ตำบลท่าข้าม จังหวัดฉะเชิงเทรา. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี, 11(2), 439-450.
วดี วรรณา และดวงกมล ยางงาม. (2563). การนำนโยบายการท่องเที่ยวเมืองรองไปปฏิบัติ กรณีศึกษา: การท่องเที่ยวชมวิถีชีวิตชนบท จังหวัดจันทบุรี. วารสารวิชาการมนุษย์และสังคมศาสตร์รำไพพรรณี, 1(1), 14-29.
วรเดช จันทรศร. (2565). ทฤษฎีการนำนโยบายสาธารณะไปปฏิบัติ. กรุงเทพฯ: สมาคมนักวิจัยแห่งประเทศไทย.
สุชาติ อินกล่ำ. (2560). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์โดยชุมชน กรณีศึกษาชุมชนหยงสตาร์ ตำบลท่าข้าม อำเภอปะเหลียน จังหวัดตรัง (รายงานการวิจัย). มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลศรีวิชัย.
สัญญา เคณาภูมิ. (2557). รายงานวิจัยเรื่อง ความสัมพันธ์ระหว่างปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงกับวิถีความเป็นประชาธิปไตยของชุมชนตำบลโคกพระ ตำบลมะค่า และตำบลกุดใส้จ่อ อำเภอกันทรวิชัย จังหวัดมหาสารคาม. มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
สัญญา เคณาภูมิ. (2559). การกำหนดนโยบายสาธารณะทฤษฎีและกระบวนการ. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี, 7(2), 101-126.
สำนักงานคณะกรรมการนโยบายเขตพัฒนาพิเศษภาคตะวันออก. (2561). แผนปฏิบัติการการพัฒนาและส่งเสริมการท่องเที่ยวในเขตพัฒนาพิเศษภาคตะวันออก. กรุงเทพฯ: EEC.
อิศรากร พัลวัลย์. (2564). พัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของกลุ่มชาติพันธุ์อย่างยั่งยืน. กรุงเทพมหานคร: กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมวิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม (สกสว.).
Kotler, P. (1997) Marketing Management: Analysis, Planning, Implementation, and Control. (9th ed.). Prentice Hall, Upper Saddle River.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารการวิจัยการบริหารการพัฒนา
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของมหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา และคณาจารย์ท่านอื่นๆ ในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
