The Causal Relationship Model of the Self-discipline theory
Keywords:
self-discipline, Theory-testing, Causal Relationship ModelAbstract
The purposes of this research were to examine the consistency of correlation of casual relationship model of self-discipline theory that influence student’s self-discipline. The quantitative data were collected from questionnaires given to 420 students in Bangkok. The statistical analysis included descriptive statistic, factor analysis and path analysis by use of LISREL program. Based on meta-analysis, it was found that it was shown that both external factors and biosocial factors directly influenced self-discipline and indirectly through individual factors; and individual factors directly influenced self-discipline at a statistical significance level of 0.05. It could be concluded that the three theories concerning self-discipline were highly related to the empirical evidence.
References
คงสิฐ อาจวิจัย. (2552). การดำเนินงานเสริมสร้างวินัยด้านความรับผิดชอบของนักเรียน โรงเรียนนวมินทราชูทิศอีสาน อำเภอเมือง จังหวัดมุกดาหาร. การศึกษาค้นคว้าอิสระ (กศ.ม. การบริหารการศึกษา), มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
จงกรณ์ ชมพูวงศ์. (2552). การดำเนินงานเสริมสร้างวินัยนักเรียนโรงเรียนบ้านกอกดอนพยอม จังหวัดบุรีรัมย์. การศึกษาค้นคว้าอิสระ กศ.ม. (การบริหารการศึกษา), มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
จเร แก้วช่วย. (2552). การพัฒนาการดำเนินงานเสริมสร้างวินัยในตนเองของนักเรียนโรงเรียนคูเมืองวิทยา อำเภอหนองบัวแดง จังหวัดชัยภูมิ. ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต (สาขาวิชาการบริหารการศึกษา), มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
จุฑาเทพย์ จิตคติ. (2552). การพัฒนาการดำเนินงานเสริมสร้างวินัยในตนเองของนักเรียนด้านการตรงต่อเวลาโรงเรียนวัดบ้านปะเคียบ อำเภอคูเมือง จังหวัดบุรีรัมย์. การศึกษาค้นคว้าอิสระ กศ.ม. (การบริหารการศึกษา), มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
ชาย โพสิตา. (2547). ศาสตร์และศิลป์แห่งการวิจัยเชิงคุณภาพ สถาบันประชากรและสังคม. กรุงเทพฯ: อัมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิซซิ่ง.
ไชยยงค์ วรนาม. (2549). พัฒนาการการควบคุมตนเองของนักเรียนช่วงชั้นที่สามที่มีมโนภาพแห่งคนต่างระดับกัน ในเขตพื้นที่การศึกษาสุรินทร์เขต 2. ปริญญานิพนธ์ กศ.ม. (การวัดผลทางการศึกษา), มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ธนาพร ศรีโสภณ. (2553). การศึกษาพฤติกรรมความมีวินัยของนักเรียนชั้นอนุบาล 2 ที่มีความบกพร่องทางสติปัญญาระดับปานกลางจากการฝึกของผู้ปกครองที่ได้รับการฝึกโดยชุดฝึกอบรมพัฒนาพฤติกรรมความมีวินัย. ปริญญานิพนธ์ กศ.ม. (การศึกษาพิเศษ), มหาวิทยาลัยศรีนคริน- ทรวิโรฒ.
นงลักษณ์ วิรัชชัย. (2551). “ความสัมพันธ์ระหว่างสถิติกับการวิจัย”. สักทอง: วารสารการวิจัย, 15(1/2552, มกราคม-มิถุนายน): 1-13.
ปอแก้ว ศิริจันทร์. (2546). ผลของการฝึกมุ่งอนาคตและควบคุมตนเองที่มีต่อลักษณะมุ่งอนาคตและควบคุมตนเองและทัศนคติในการเรียนของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4. ปริญญานิพนธ์ กศ.ม. (จิตวิทยาการพัฒนา), มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ปุณยนุช วรรณโกวิท. (2551). การพัฒนาการดำเนินงานเพื่อเสริมสร้างวินัยด้านการแต่งกายโรงเรียนเทศบาลพลประชานุกูล อำเภอพล จังหวัดขอนแก่น. การศึกษาค้นคว้าอิสระ กศ.ม. (การบริหารการศึกษา), มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
แสงทิพ อัศววิริยะกิจ. (2547). พฤติกรรมการคุกคามทางเพศผู้อื่นของนักเรียนชานที่ได้รับสื่อที่แฝงการแสดงออกทางเพศและมีจิตลักษณะควบคุมตนเองแตกต่างกัน: กรณีศึกษาของนักเรียนชายโรงเรียนในจังหวัดนนทบุรี. ปริญญานิพนธ์ กศ.ม. (จิตวิทยาพัฒนาการ), มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
อดิเรก เวียงสิงห์กอ. (2552). การพัฒนาการดำเนินงานเสริมสร้างวินัยในตนเองของนักเรียนโรงเรียนบ้านท่าเสียว อำเภอสร้างคอม จังหวัดอุดรธานี. ปริญญานิพนธ์การบริหารการศึกษา, มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
อรุณี อ่อนสวัสดิ์. (2551). ระเบียบวิธีวิจัย. พิษณุโลก: ภาควิชาการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร.
Ausubel, D. P. (1968). Educational psychology: A cognitive view. New York: Holt, Rinehart and Winston.
Conklin, John E. (1987). Sociology: An Introduction (2nd ed.). New York: Macmillan.
Hurlock, Elizabeth B. (1984). Child Development. New York: McGraw-Hill.
Mowrer, Orval H. (1960). Learning Theory and Behavior. New York: Wiley.
Mussen, P. H., John, J. Conger, & Jer Kagan. (1969). Child Development and Personality (3rd ed.). New York: Harper & Row.
Peak & Havighurst, R. J. (1972). Developmental Task and Education (3rd ed.). New York: Longman.
Turnbull. (2005). Home School Relations (2nd ed.). Boston: Allyn & Bacon.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของมหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา และคณาจารย์ท่านอื่นๆ ในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
