Study the Buddhist Sculpture in The Central Temple

Authors

  • Phrakhru Witoonsuntronkij Faculty of Education, Mahachulalongkornrajavidyalaya University
  • Sin Ngamprakhon Faculty of Education, Mahachulalongkornrajavidyalaya University
  • Somsak Boonpoo Faculty of Education, Mahachulalongkornrajavidyalaya University

Keywords:

sculpture, Buddhism, Buddha statue, Central region temple

Abstract

The Objectives of this research article were to study: 1) the state of Buddhism sculpture in the central region temple and 2) the Buddhist sculpture in the central region temple. It was a quality research, with qualitative research methods consisting of 1) document study 2) in-depth interviews. Demographic data group consisting of 15 persons. Data was analyzed by content analysis. The results of the research showed that 1) The state of Buddhism sculpture in the central region temple found that sculpture is a type of art that expresses culture. The work was created for the purpose of worshiping, especially in Buddhism. Which most sculptures in Thailand focus on religious content often appeared in temples and palaces There are sizes from the smallest, divided into 3 types: 1. Round-Relief sculpture 2. High-Relief sculpture 3. Bas-Relief sculpture. There are7 periods of the Buddha image.(1) Buddha images in the Dvaravati period (2) Buddha images in the Srivijaya period in the south (3) Buddha images in the Khmer or Lopburi period (4) Buddha images in the Sukhothai period (5) Buddha images in Lanna or Chiang Saen period (6) Buddha images in the Ayutthaya period. 7) Buddha images during the Rattanakosin period, and 2) Studying Buddhist sculptures in temples in the central region found that in the cognitive domain, affective domain and psychomotor domain and related principles. There are components in managing the learning of Theravada Buddhism sculpture, consisting of 1. Knowledge 2. Skill, 3. Attitude.

References

กรมศิลปากร. (2530). ตำนานวัตถุสถานต่าง ๆ ซึ่งพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงสถาปนาและสมเด็จพระศรีสุลาลัย พระบรมราชชนนีพันปีหลวง. กรุงเทพมหานคร: กรมศิลปากร.

กำจร สุนพงษ์ศรี. (มปพ.). ข้อคิดบางประการเกี่ยวกับประติมากรรม. กรุงเทพมหานคร: เจริญวิทย์การพิมพ์.

กุลชาดา โตโภชนพันธุ์. มยุรี ขวบสันเทียะ และสุทธิยา ปิ่นมณี. (2551). การสร้างแหล่งเรียนรู้บนเครือข่ายอินเทอร์เน็ต: การหล่อพระ จังหวัดพิษณุโลก. การศึกษาค้นคว้าด้วยตนเอง. ศึกษาศาสตร์มหาบัณฑิต: มหาวิทยาลัยนเรศวร.

ไขศรี ศรีอรุณ. (2552). พระพุทธรูปปางต่าง ๆ ในสยามประเทศ. พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพมหานคร: มติชน.

จิรัฐกาล พงศ์ภคเธียร. (2553). จิตตปัญญาศึกษา. กรุงเทพมหานคร: สวนเงินมีมา.

เชนชาคริต ยุรชิตภมรชัย. (2547). ปรัชญาศิลปะ พุทธศิลป์ในประเทศไทย. กรุงเทพมหานคร: หจก.

ป.สัมพันธ์พาณิชย์.

โชติ กัลยาณมิตร. (2539). สถาปัตยกรรมแบบไทยเดิม. สมาคมสถาปนิกสยามในพระบรมราชูประถัมภ์. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ท่าพระจันทร์.

โชติ กัลยาณมิตร. (2542). ช่างไทยต่อการสืบทอด. สารานุกรมวัฒนธรรมไทย ภาคกลาง เล่ม 4. กรุงเทพมหานคร: ม.ป.ท.

ปฏิพัทธ์ ทองพันธ์. (2547). การศึกษาปัญหาและอุปสรรค ของช่างหล่อพระพุทธรูป : กรณีศึกษา โรงงานหล่อพระบูรณะไทย ในจังหวัดพิษณุโลก. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาเทคโนโลยีอุตสาหกรรม. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร.

พระยาอนุมานราชธน (เสถียร โกเศศ). (ม.ป.พ.). ชีวิตชาวไทยสมัยก่อนและการศึกษาเรื่องประเพณีไทย. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์คลังวิทยา.

พัทยา สายหู. การศึกษาในวิถีชีวิตไทย. (2542). สารานุกรมวัฒนธรรมไทย. (ภาคกลาง เล่ม 1). พิมพ์เนื่องในโอกาสพระราชพิธีเฉลิมพระชนม์พรรษา 6 รอบ. กรุงเทพฯ: มูลนิธิสารานุกรมวัฒนธรรมไทย ธนาคารไทยพาณิชย์.

พิริยะ ไกรฤกษ์. (2544). อารยธรรมไทย: พื้นฐานทางประวัติสาสตร์ศิลปะ เล่มที่ 1 ศิลปะก่อนพุทธศตวรรษที่ 14. กรุงเทพมหานคร: อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.

ราชบัณฑิตสถาน. (2556). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตสถาน พ.ศ. 2554. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์

ศิริวัฒนาอินเตอร์พริ้นท์.

วิบูลย์ ลี่สุวรรณ.(2542). ศิลปะสมัยใหม่และศิลปะร่วมสมัยในเมืองไทย. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยศิลปากร.

วุฒิชัย มูลศิลป์. (2529). เมื่อเริ่มการปฏิรูปการศึกษา สมัยรัชกาลที่ 5-7. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์วัฒนาพานิช.

ศันสนีย์ ฉัตรคุปต์. (2552). สิ่งแวดล้อมและการเรียนรู้ สร้างสมองเด็กให้ฉลาดได้อย่างไร. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ.

สงวน รอดบุญ. (ม.ป.พ.). ประติมากรรมตะวันตก. นครราชสีมา: วิทยาลัยครูนครราชสีมา.

สมพร ไชยภูมิธรรม. (2550). ปางพระพุทธรูป. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพมหานคร: ต้นธรรม.

สิริวัฒน์ คำวันสาร. (2523). พุทธศาสนาในอินเดีย. กรุงเทพมหานคร: กรุงสยามการพิมพ์.

อารี สุทธิพันธุ์. (2549). ศิลปะนิยม. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ไทยวัฒนาพานิช.

เอกวิทย์ ณ ถลาง. (2546). ภูมิปัญญาท้องถิ่นกับการจัดการความรู้. กรุงเทพฯ: อมรินทร์.

Downloads

Published

2020-11-30

How to Cite

Witoonsuntronkij, P., Ngamprakhon, S. ., & Boonpoo, S. . (2020). Study the Buddhist Sculpture in The Central Temple. The Journal of Development Administration Research, 10(4), 1–14. retrieved from https://so01.tci-thaijo.org/index.php/JDAR/article/view/244321

Issue

Section

Research Articles