การพัฒนาศักยภาพอุตสาหกรรมท่องเที่ยวรูปแบบการท่องเที่ยวเชิงธุรกิจ ในประเทศไทย สำหรับนักเดินทางท่องเที่ยวเชิงธุรกิจจากสาธารณรัฐประชาชนจีน
คำสำคัญ:
ศักยภาพอุตสาหกรรมท่องเที่ยว, การท่องเที่ยวเชิงธุรกิจ, นักเดินทางท่องเที่ยวเชิงธุรกิจจากสาธารณรัฐประชาชนจีนบทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เพื่อศึกษาองค์ประกอบของอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว รูปแบบการท่องเที่ยวเชิงธุรกิจ ของนักเดินทางกลุ่มท่องเที่ยวเชิงธุรกิจจากสาธารณรัฐประชาชนจีน ที่เลือกเดินทางเข้ามาในประเทศไทย 2) เพื่อศึกษาคุณภาพในด้านต่างๆ ของการให้บริการ ต่อกระบวนการการตัดสินใจเลือกจัดงานท่องเที่ยวเชิงธุรกิจ หรือกิจกรรมท่องเที่ยวเชิงธุรกิจในประเทศไทย ของนักเดินทางกลุ่มท่องเที่ยวเชิงธุรกิจจากสาธารณรัฐประชาชนจีน 3) เพื่อศึกษาความต้องการ ความคาดหวัง และพฤติกรรมของนักเดินทางกลุ่มท่องเที่ยวเชิงธุรกิจจากสาธารณรัฐประชาชนจีนที่เลือกเดินทางเข้ามาในประเทศไทย 4) เพื่อศึกษาหาแนวการพัฒนาศักยภาพอุตสาหกรรมท่องเที่ยวรูปแบบการท่องเที่ยวเชิงธุรกิจในประเทศไทย สำหรับนักเดินทางท่องเที่ยวเชิงธุรกิจจากสาธารณรัฐประชาชนจีน โดยวิธีวิจัยเชิงคุณภาพผู้ให้ข้อมูลสำคัญในการวิจัย ได้แก่ บริษัททัวร์ในประเทศ (Inbound Travel Agent) ที่ประกอบธุรกิจท่องเที่ยวในประเทศไทย บริษัททัวร์ต่างประเทศ (Oversea Travel Agent) ที่ประกอบธุรกิจท่องเที่ยวในสาธารณรัฐประชาชนจีน บริษัท DMC (Destination Management Company) หน่วยงานราชการที่ปฏิบัติหน้าที่เกี่ยวข้องกับอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวของประเทศไทย ผู้มีประสบการณ์ในอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวของประเทศไทย และวิเคราะห์ข้อมูลเชิงเนื้อหา
ผลการวิจัย พบว่า 1. จุดมุ่งหมายหลักของการเดินทางในรูปแบบการท่องเที่ยวเชิงธุรกิจของนักเดินทางจากจีน ได้แก่ การประชุม การท่องเที่ยวเพื่อเป็นรางวัล การจัดประชุมวิชาการ และการจัดแสดงนิทรรศการ โดยมีปัจจัยด้านการประสานงานระหว่างบริษัททัวร์ในประเทศจีนและประเทศไทยเป็นองค์ประกอบสำคัญที่ช่วยตอบสนองต่อความต้องการเฉพาะของนักท่องเที่ยวกลุ่มนี้ได้อย่างมีประสิทธิภาพ 2. ด้านคุณภาพการให้บริการ พบว่า ปัจจัยที่มีผลต่อการตัดสินใจมากที่สุดคือ สถานที่จัดงาน ตามด้วยสิ่งอำนวยความสะดวก คุณภาพของบริการ และราคา สะท้อนถึงความต้องการประสบการณ์จริงและเอกลักษณ์ของพื้นที่ในการเลือกจุดหมายปลายทาง 3. ด้านความต้องการ ความคาดหวัง และพฤติกรรมของนักเดินทาง พบว่ามีแนวโน้มผสมผสานระหว่างธุรกิจและการพักผ่อน โดยได้รับอิทธิพลจาก KOL/KOC และแพลตฟอร์มโซเชียลมีเดีย ทำให้เกิดความต้องการรูปแบบกิจกรรมใหม่ๆ ที่มีความคิดสร้างสรรค์และสร้างประสบการณ์ส่วนตัว 4. แนวทางพัฒนาอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวเชิงธุรกิจผ่านโมเดล “MICE-UP” ประกอบด้วย 1) M: Marketing Strategy 2) I: International Standard 3) C: Connect the Path 4) E: E-commerce และ 5) UP: Development ซึ่งสามารถยกระดับความสามารถในการแข่งขันของประเทศไทยในอุตสาหกรรมท่องเที่ยวเชิงธุรกิจได้อย่างยั่งยืน
เอกสารอ้างอิง
กรมประชาสัมพันธ์. (2566). กรุงเทพมหานคร: ททท. นำทีมภาคเอกชนไทยบุกตลาดจีน กระตุ้นท่องเที่ยวไทย และฟื้นความเชื่อมั่นในการเดินทาง. ค้นเมื่อ 8 มีนาคม 2566, จาก https://www.prd.go.th/th/ content/category/detail/ id/39/iid/160675
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2567). สถิตินักท่องเที่ยวชาวต่างชาติรายปี. กองเศรษฐกิจการท่องเที่ยวและกีฬา. ค้นเมื่อ 8 มีนาคม 2566, จาก https://www.mots.go.th
กัญญารัตน์ หงส์วรนันท์. (2555). แนวคิดความรับผิดชอบต่อสังคมขององค์กร (CSR). วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยหอการค้าไทย, 32(1), 55–65.
ดุษฎี ช่วยสุข. (2558). ศักยภาพในการพัฒนาเมืองไมซ์ในประเทศไทย. วารสารวิจัยธุรกิจและเศรษฐศาสตร์, 6(2), 13–28.
ศิริพร พัฒนพงศ์. (2564). ปัจจัยที่ส่งผลต่อการตัดสินใจเดินทางของนักท่องเที่ยวเชิงธุรกิจชาวจีนในประเทศไทย. วารสารวิจัยธุรกิจและเศรษฐศาสตร์, 10(2), 45–60.
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2561). แผนยุทธศาสตร์ชาติ 20 ปี (พ.ศ. 2561–2580). กรุงเทพฯ: สำนักงานนายกรัฐมนตรี.
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2566). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 13 (พ.ศ. 2566–2570). กรุงเทพฯ: สำนักงานนายกรัฐมนตรี.
สำนักส่งเสริมการจัดประชุมและนิทรรศการ. (2557). รายงานประจำปี 2557. กรุงเทพฯ: ผู้จัดการ.
สุภางค์ จันทวานิช. (2557). วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Cassar, M., Crouch, G. I., & Ritchie, J. R. B. (1997). Tourism destination competitiveness: The stakeholders’ perspective. University of Calgary.
Chon, K. S. (2019). Tourism destination marketing and management. Springer.
Crouch, G. I., & Ritchie, J. R. B. (1998). Convention site selection research: A review, conceptual model, and propositional framework. Journal of Convention & Exhibition Management, 1(1), 49–69.
Dann, G. M. S. (1977). Anomie, ego-enhancement and tourism. Annals of Tourism Research, 4(4), 184–194.
Oppermann, M. (1996). Convention destination images: Analysis of association meeting planners’ perceptions. Tourism Management, 17(3), 175–182.
Organ, D. W. (1988). Organizational citizenship behavior: The good soldier syndrome. Lexington, MA: Lexington Books.
Parasuraman, A., Zeithaml, V. A., & Berry, L. L. (1985). A conceptual model of service quality and its implications for future research. Journal of Marketing, 49(4), 41–50.
Swarbrooke, J., & Horner, S. (2001). Business travel and tourism. Oxford: Butterworth-Heinemann.
TCEB. (2022). MICE Industry Development Strategy 2023–2027. Thailand Convention and Exhibition Bureau.
Thai PBS. (2567). เศรษฐกิจชายแดนไทย-มาเลเซียโต 2.9 แสนล้านในครึ่งปีแรก 2567. ค้นเมื่อ 8 พฤษภาคม 2567, จาก https://www.thaipbs.or.th
Zhang, C., & Wong, I. A. (2021). Exploring MICE tourists’ behavioral intention in emerging destinations: Evidence from China. Journal of Convention & Event Tourism, 22(4), 319–335.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารการวิจัยการบริหารการพัฒนา
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของมหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา และคณาจารย์ท่านอื่นๆ ในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
