From the Cultural Landscape Values of Tha Nam Non District Towards Future Conservation and Development Approaches
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The objective of this paper is to study the cultural landscape elements not only in an aspect of physical, but also in living activities, and its connotation toward the community. Firstly, each element was evaluated and analyzed in order to provide recommendations on the directions for preservation and development of the cultural landscape of this unique urbanized area for decades until the present day. However, the rapid change in social and economic patterns has dramatically transformed the uniqueness of the riverside old-town community in both physical and cultural landscapes of the area. The effects also including the diminish of its uniqueness character, lifestyle, and living pattern in association with water, the changes in the physical appearance and cultural landscape of the old neighborhoods along the river. Land use changes from urbanization have caused disruptive construction, obscures and diminishes the aesthetics of important archaeological sites and architecture. Without a proper conservation and development plan, it would diminish its cultural heritage value in both physical and city-level activities. The methodology applied in this study is the principles of cultural landscape valuation of Tha Nam Non district, the major economic, commercial and administrative center of Nonthaburi. The study area covers Chao Phraya River, old Nonthaburi City Hall, Wat Bang Kwang, and Nonthaburi Municipal Market. The results of the study presents analytical results of an assessment of the cultural landscape value of the Tha Nam Non district in terms of physical landscape, living activities, and connotations. The results of this study can be applied as guidelines for shaping the conservation and development direction of Tha Nam Non district in various aspects including 1) Building and architectural elements 2) Landscape elements, 3) Perspectives and aesthetics, and 4) Living activities. In addition, this guideline can be applied and developed for the conservation and development plan to enhance sustainable cultural landscape value of other important archaeological sites and heritage architecture in the future.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
เกรียงไกร เกิดศิริ. (2551). ชุมชนกับภูมิทัศน์วัฒนธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพฯ: อุษาคเนย์.
เกรียงไกร เกิดศิริ, วิลาวัลย์ ภมรสุรรณ, และ ธนิก หมื่นคำวัง. (2563). เมืองเก่ากับการอนุรักษ์และพัฒนา. สืบค้นจาก https://en.calameo.com/read/0064494648f3702f70dc2
ฉัตรกมล ปิยจารุพร. (2562). การปกป้องมรดกทางวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ: ศูนย์แห่งความเป็นเลิศด้านการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (องค์การมหาชน).
ชาลิสา บุญมณี. (2563). การปรับปรุงคุณภาพเชิงทัศน์ศาลากลางจังหวัดนนทบุรี (หลังเก่า). สาระศาสตร์, 3(1), 120-132.
ตวงพร ปิตินานนท์, และ ดนัย ทายตะคุ. (2561). การเปลี่ยนแปลงของภูมิทัศน์และความเป็นเมืองในพื้นที่ดินดอนสามเหลี่ยมปากแม่น้ำเจ้าพระยา. สาระศาสตร์, 4, 636-654.
ไทยโรจน์ พวงมณี, คชสีห์ เจริญสุข, พงศ์พัฒน์ เหล่าคนค้า, และ นัยนา อรรจนาทร. (2564). แนวทางการอนุรักษ์และการพัฒนาต่อยอดศิลปวัฒนธรรม พื้นที่หมู่บ้านน้ำพร อำเภอเชียงคาน จังหวัดเลย. Journal of Fine and Applied Arts Khon Kaen University, 13(2), 175-201.
ปฏิพล ยอดสุรางค์. (2562). ภัยคุกคามต่อลักษณะทางกายภาพของชุมชนเก่าริมน้ำในเขตที่ราบลุ่มน้ำเจ้าพระยา. วารสารวิชาการคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ สจล., 28, 21-34.
พระญาณวโรดม (สนธิ์), และ วชิรญาณสังวร, สมเด็จพระสังฆราชเจ้า กรมหลวง, (2495). ประวัติวัดและเจ้าอาวาส วัดบางขวาง จังหวัดนนทบุรี พระธรรมเทศนาสีลาทิกถา. นครปฐม: โรงพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย.
พัชรี ทวีเชวง. (2553). โครงการออกแบบภายในศูนย์ศิลปวัฒนธรรมลุ่มแม่น้ำเจ้าพระยานนทบุรี. (วิทยานิพนธ์ปริญญาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยศิลปากร, กรุงเทพฯ.
ภควุฒิ ทวียศ. (2551). วิถีชีวิตชุมชนตลาดท่าน้ำนนทบุรี พ.ศ.2571-2526. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยศิลปากร, กรุงเทพฯ.
วนิดา พึ่งสุนทร และคณะ. (2549). แนวทางการจัดการภูมิทัศน์วัฒนธรรม, กรุงเทพฯ: คณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติกระทรวงวัฒนธรรมและคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์มหาวิทยาลัยศิลปากร, อัมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พลับลิชชิ่ง.
วชิรญา ตติยนันทกุล. (2557). การพัฒนาคู่มือการท่องเที่ยวเชิงมรดกวัฒนธรรมนามธรรมด้านหัตถกรรม จังหวัดอุบลราชธานี. (การศึกษาอิสระปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยขอนแก่น, ขอนแก่น.
แววรวี ลาภเกิน, และ รุ่งทิพย์ พุ่มดนตรี (2561). ภูมิทัศน์วัฒนธรรมของชาวสวนเมืองนนท์. วารสารบัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฏจันทรเกษม, 13(1), 21-31.
สดับ ลดาวัลย์, ม.ร.ว. (2517). ราชวิทยาลัย. ในหนังสือที่ระลึกครบ 7 รอบของพระยามานวราชเสวี. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์กรมสรรพสามิต.
สรรค์ เวสสุนทรเทพ. (2556). แนวโน้มการศึกษาภูมิทัศน์วัฒนธรรมในประเทศไทย. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยศิลปากร, กรุงเทพฯ.
สำนักงานนโยบายและแผนทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม. (2559). คู่มือการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมศิลปกรรมประเภทย่านชุมชนเก่า. กรุงเทพฯ: _____.
โสวัตรี ณ ถลาง. (2562). จากชุมชนชานเมืองสู่ความเป็นเมืองทุนนิยม กรณีศึกษาพื้นที่นนทบุรี. วารสารมานุษยวิทยา, 2(2), 149-190.
อลิษา สหวัชรินทร์. (2560). แผนวิสัยทัศน์ภูมิทัศน์พื้นที่ริมแม่น้ำเจ้าพระยาย่านบางยี่ขันฝั่งเหนือ: การพัฒนาพื้นที่ริมน้ำอย่างยั่งยืนในบริบทของไทย. วารสารการพัฒนาชุมชนและคุณภาพชีวิต, 5(1), 1-13.
อารักษ์ สังหิตกุล, (2544). กรมศิลปากรกับการบริหารจัดการทรัพย์สินทางศิลปวัฒนธรรม อดีต ปัจจุบัน และอนาคต. กรุงเทพฯ: กรมศิลปากร.
Feilden, B. M., & Jokilehto, J. (1998). Management guidelines for world cultural heritage sites. Retrieved from https://www.iccrom.org/publication/management-guidelines-world-cultural-heritage-sites
ICOMOS, A. (1999). Burra Chart: The Australia ICOMOS Charter for Places of Cultural Significance. Burwood: ICOMOS.
Lennon, J., & Mathews, S. (1996). Cultural Landscape Management: Guideline for Identifying Assessing and Managing Cultural Landscapes in the Australian Alps National Parks. Unpublished report, Cultural Heritage Working Group Australian Alps Liarson Committee.
Mason, R. (2002). Assessing Values in Conservation Planning: Methodological Issues and Choices. IN: DE LA TORRE, M. (ed.): Assessing the Values of Cultural Heritage (pp. 5-30). Los Angeles: The Getty Conservation Institute.
UNESCO. (2003). Convention for the safeguarding of the intangible cultural heritage. Paris: UNESCO.
UNESCO. (2017). Operational Guidelines for the Implementation of the World Heritage Convention. Paris: UNESCO.