ปัญหาการตีความคำว่ากระทำอนาจารตามประมวลกฎหมายอาญาของประเทศไทย

บทคัดย่อ

กฎหมายอาญาต้องบัญญัติให้ชัดเจนแน่นอน รัฐจึงต้องบัญญัติกฎหมายอาญาให้ชัดเจนแน่นอนที่สุดเท่าที่สามารถจะทำได้ตามกล่าว คือ ในการบัญญัติกฎหมายอาญานั้นจะต้องหลีกเลี่ยงการใช้ถ้อยคำที่กำกวมไม่แน่นอน ปรากฏข้อเท็จจริงว่ามีคำพิพากษาศาลฎีกาหลาย ๆ ฉบับ เช่น คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 12983/2558 คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1201/2559 ได้วินิจฉัยว่าจำเลยกระทำผิดฐานกระทำอนาจารได้แม้มิได้มีการกระทำอันเป็นการแตะเนื้อต้องตัวร่างกายของผู้เสียหายซึ่งแตกต่างไปจากแนวบรรทัดฐานเดิมที่ศาลฎีกาเคยวินิจฉัยเอาไว้ว่าการกระทำความผิดฐานกระทำอนาจารนั้นจะต้องเป็นการกระทำที่ไม่สมควรในทางเพศโดยต้องมีการแตะเนื้อต้องตัวของผู้เสียหายทำให้เกิดความไม่ชัดเจนแน่นนอนถึงลักษณะและขอบเขตการกระทำอนาจาร 

จากการศึกษาประวัติความเป็นมาของความผิดฐานกระทำอนาจารในกฎหมายไทย ความหมายของคำว่าอนาจารตามแนวคำพิพากษาศาลฎีกาและความผิดฐานกระทำอนาจารในกฎหมายต่างประเทศ เช่น ประเทศฝรั่งเศส ประเทศอังกฤษ ประเทศญี่ปุ่น พบว่าการกระทำความผิดฐานอนาจารในประเทศดังกล่าวจะต้องเป็นการกระทำที่ไม่สมควรในทางเพศและต้องมีการสัมผัสผู้เสียหาย ซึ่งตรงกับแนวคำพิพากษาศาลฎีกาส่วนใหญ่ในประเทศไทย เพื่อแก้ไขปัญหาความไม่ชัดเจนดังกล่าว ผู้เขียนเห็นว่าควรจะต้องบัญญัติคำนิยามของคำว่าการกระทำอนาจารเพิ่มเติมโดยให้หมายความว่า การสัมผัสที่ไม่สมควรในทางเพศโดยต้องกระทำต่อเนื้อตัวร่างกายของผู้อื่น ไม่ว่าส่วนใดของร่างกายและไม่ว่าใช้สิ่งใดในการสัมผัสหรือไม่ว่าจะสัมผัสผ่านสิ่งใด 

การบัญญัติแบบนี้จะสอดคล้องกับการการทำอนาจารในกฎหมายต่างประเทศหลาย ๆ ประเทศตามตัวอย่างที่ยกมาข้างต้นซึ่งจะทำให้กฎหมายอาญาในความผิดฐานอนาจารนั้นมีความชัดเจนแน่นอนไม่กระทบต่อหลักประกันในกฎหมายอาญา