ความลักลั่นของกฎหมาย: กรณีศึกษาพระราชบัญญัติว่าด้วยการใช้ กฎหมายอิสลามในเขตจังหวัดปัตตานี นราธิวาส ยะลาและสตูล พ.ศ. 2489

Abstract

บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความลักลั่นของกฎหมายโดยศึกษากรณีพระราชบัญญัติว่าด้วยการใช้กฎหมายอิสลามในเขตจังหวัดปัตตานี นราธิวาส ยะลา และสตูล พ.ศ. 2489 บทความนี้ได้ศึกษาถึงสาเหตุของความลักลั่นและพยายามเสนอทางออกและแนวทางแก้ไข ผลการศึกษาพบว่าความลักลั่นของกฎหมายเกิดขึ้นเนื่องจากข้อจำกัดในการบังคับใช้กฎหมาย กล่าวคือกฎหมายอิสลามสามารถใช้บังคับในศาลเท่านั้น ซึ่งความลักลั่นของกฎหมายดังกล่าวเกิดจากข้อกฎหมายในมาตรา 3 แห่งพระราชบัญญัติว่าด้วยการใช้กฎหมายอิสลามฯที่บัญญัติว่าให้ใช้กฎหมายอิสลามในศาลจังหวัดของสี่จังหวัดชายแดนภาคใต้เท่านั้น เกี่ยวกับเรื่องนี้คณะกรรมการกฤษฎีกาได้เคยตีความว่ากฎหมายอิสลามว่าด้วยครอบครัวและมรดกจะใช้บังคับในศาลเท่านั้น การตีความดังกล่าวเป็นผลทำให้เกิดความลักลั่นของกฎหมายขึ้นมาจนไม่สามารถหาแนวทางแก้ไขได้อีก ดังนั้นในบทความฉบับนี้ผู้เขียนได้เสนอแนวทางปัญหาดังกล่าวด้วยการให้มีการตีความมาตรา 3 ใหม่ หรืออาจแก้ไขพระราชบัญญัติว่าด้วยการใช้กฎหมายอิสลามให้มีผลขยายการบังคับใช้กฎหมายอิสลามไปสู่นอกศาลด้วย