พฤติกรรมความต้องการของนักท่องเที่ยวต่อการเดินทางท่องเที่ยวในบริบทพื้นที่จังหวัดยะลา
คำสำคัญ:
บริบทพื้นที่ขัดแย้ง, พฤติกรรมนักท่องเที่ยวบทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาพฤติกรรมและความต้องการของนักท่องเที่ยวต่อการเดินทางท่องเที่ยวในบริบทพื้นที่ขัดแย้ง หรือภายใต้สถานการณ์เหตุการณ์ความไม่สงบในพื้นที่จังหวัดยะลา ซึ่งมีกลุ่มนักท่องเที่ยวชาวไทยและชาวต่างชาติที่เดินทางท่องเที่ยว เคยมีประสบการณ์การเดินทางท่องเที่ยว และมีการพักค้างคืนในพื้นที่จังหวัดยะลาไม่น้อยกว่า 1 คืน เป็นประชากรกลุ่มตัวอย่างการวิจัย ทั้งนี้ผู้วิจัยได้กำหนดจำนวนขนาดประชากรกลุ่มตัวอย่างที่ 400 คน และกำหนดใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงปริมาณ (Quantitative Research) โดยมีแบบสอบถามเป็นเครื่องมือการวิจัย และกำหนดใช้สถิติเชิงพรรณนา (Descriptive) ในการวิเคราะห์ข้อมูลประกอบการศึกษาวิจัย
ผลการศึกษาวิจัยพบว่า นักท่องเที่ยวส่วนใหญ่มีประสบการณ์การเดินทางเข้ามาท่องเที่ยวในจังหวัดยะลา 2 ครั้ง จำนวน 180 คน คิดเป็นร้อยละ 45.0 ท่องเที่ยวด้วยตนเอง (อิสระ) จำนวน 312 คน คิดเป็นร้อยละ 78.0 เดินทางท่องเที่ยวคนเดียว จำนวน 106 คน คิดเป็นร้อยละ 26.5 เดินทางมาท่องเที่ยวจังหวัดยะลาโดยรถยนต์ส่วนตัว จำนวน 282 คน คิดเป็นร้อยละ 70.5 ตัดสินใจเดินทางท่องเที่ยวมาจังหวัดยะลาเพราะสื่อออนไลน์ (Travel Blogger) จำนวน 231 คน และใช้ระยะเวลาในการวางแผนการเดินทางท่องเที่ยวในจังหวัดยะลาล่วงหน้าน้อยกว่า 7 วัน จำนวน 159 คน คิดเป็นร้อยละ 39.8 ค้นหาข้อมูลเพื่อการวางแผนและการเดินทางท่องเที่ยวในจังหวัดยะลา ผ่านเครือข่ายสังคมออนไลน์ จำนวน 270 คน คิดเป็นร้อยละ 33.7
ส่วนใหญ่ใช้ระยะเวลาในการท่องเที่ยวภายในจังหวัดยะลา 3 วัน 2 คืน จำนวน 261 คน คิดเป็นร้อยละ 65.2 พักค้างคืนที่โรงแรม / รีสอร์ท / โฮสเทล จำนวน 311 คน คิดเป็นร้อยละ 77.8 สนใจแหล่งท่องเที่ยวบ่อน้ำพุร้อน จำนวน 319 คน คิดเป็นร้อยละ 14.0 เหตุผลในการเลือกเดินทางมาท่องเที่ยวในจังหวัดยะลา เนื่องจากแหล่งท่องเที่ยวหลากหลาย จำนวน 229 คน คิดเป็นร้อยละ 25.0 ถ้ามีโอกาสนักท่องเที่ยวส่วนใหญ่จะกลับมาอีกอย่างแน่นอน จำนวน 272 คน คิดเป็นร้อยละ 68.0 และจะบอกต่อประสบการณ์หรือเชิญชวนด้วยวิธีการสื่อสารผ่านสื่อสังคมออนไลน์ จำนวน 213 คน คิดเป็นร้อยละ 53.3 ซึ่งผลการศึกษาวิจัยนี้จะนำไปสู่การวางแผนพัฒนาการท่องเที่ยวในพื้นที่จังหวัดยะลาต่อไป
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2560). สถานการณ์การท่องเที่ยวในประเทศรายจังหวัด. Retrieved 13 มิถุนายน 2561 https://www.mots.go.th/more_news.php?cid=414&filename=index
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2560 ). ยุทธศาสตร์กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา ฉบับที่ 4 (พ.ศ.2560-2564). กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.
กิติพัฒน์ นนท์ปัทมะ. (2554). การวิจัยเชิงคุณภาพในสวัสดิการสังคม: แนวคิดและวิธีการวิจัย. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ฉลองศรี พิมลสมพงศ์. (2550). การวางแผนและพัฒนาตลาดการท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษาตรศาสตร์.
ชูชัย สมิทธิไกร. (2557). พฤติกรรมผู้บริโภค. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชูสิทธิ์ ชูชาติ. (2543). อุตสาหกรรมท่องเที่ยว. เชียงใหม่: คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ สถาบันราชภัฎเชียงใหม่.
ณัฏฐพัชร มณีโรจน์. (2558). ยุทธศาสตร์การท่องเที่ยวเชิงการแพทย์ประเทศไทย. (วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต), วิทยาลัยการจัดการ มหาวิทยาลัยพะเยา.
เทิดชาย ช่วยบำรุง. (2552). บทบาทขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นกับการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนบนฐานแนวคิดเศรษฐกิจพอเพียง. กรุงเทพฯ: วิทยาลัยพัฒนาการปกครองท้องถิ่น สถาบันพระปกเกล้า.
ธวัชชัย มานิตย์. (2550). ผลกระทบจากการพัฒนาการท่องเที่ยวต่อชุมชนท้องถิ่น : กรณีศึกษาตำบลเวียงใต้ อำเภอปาย จังหวัดแม่ฮ่องสอน. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.