Criminal Dispute Resolution by Muslim Community in Three Southern Border Provinces of Thailand
Keywords:
คำสำคัญ : การระงับข้อพิพาททางอาญา, ชุมชนมุสลิม, จังหวัดชายแดนใต้Abstract
This research aimed to study the procedure of the criminal dispute resolution by Muslim Community in three southern border provinces of Thailand by using qualitative method research. The qualitative data were collected by the In-depth Interview of 18 community leaders, religious leaders, chairmans of community justice and university lecturers from three Southernmost Provinces; Pattani, Yala and Narathiwat. The key informants consisted of representatives of the Provincial Islamic Committee, Imam Kha-Thib and Bilal Society, Sub-District and Village Headman Society, Local Administrative Organization Leaders Association, President of the Community Justice Center and university professors.
The results found that most of the Criminal Disputes Resolution among Muslim communities in three southernmost provinces operate in form of mediation model through mediators, which were community leaders or respected religious leaders and application of Islamic principles, such as Istisharah or Nasihat (advise), the principle of brotherhood in Islam, principle of forgiveness. The criminal disputes resolution practice is different in the context and the nature of the dispute, including 1)mediation by participatory principles 2)mediation by Hukum Pakat 3)mediation by charismatic leader and 4)mediation by apply the principles of brotherhood in Islam. In addition, the success factor of criminal dispute Resolution among Muslim communities in three southernmost provinces often based on the individual characteristics of the mediator. Therefore it is suggested that the government should develop the potential of religious leaders and community leaders in negotiation skills to settle disputes, the religious and community leaders should be developed to have Thai and Islamic law knowledge and support the budget for mediation management.
References
จุฑารัตน์ เอื้ออำนวย. (2551). ระบบยุติธรรมและยุติธรรมทางเลือก: แนวการวิเคราะห์เชิงสังคมศาสตร์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
มะรอนิง สาแลมิง และคณะ (2554) การไกล่เกลี่ยข้อพิพาทครอบครัวและมรดก ตามบทบัญญัติแห่งศาสนาอิสลามในจังหวัดชายแดนภาคใต้, ส่วนนโยบายและยุทธศาสตร์ สำนักงาน ปลัดกระทรวงยุติธรรม.
มะรอนิง สาแลมิง และคณะ (2555). การพัฒนาระบบและศักยภาพการไกล่เกลี่ยข้อพิพาทว่าด้วยครอบครัว และมรดกตามบทบัญญัติฯ. รายงานวิจัย สำนักนโยบายและยุทธศาสตร์ สำนักงานปลัดกระทรวงยุติธรรม กระทรวงยุติธรรม.
ศศิมล ช่วยดำรง และสมเกียรติ แก้วเกาะสะบ้า (2558). สาเหตุความล่าช้าในการดำเนินคดีอาญาของศาลยุติธรรมภายในจังหวัดสงขลา. รายงานการวิจัย มหาวิทยาลัยหาดใหญ่.
อริศราวรรณ สมีดี. (2551). บทบาทของคณะกรรมการศูนย์ยุติธรรมชุมชนในการไกล่เกลี่ยข้อพิพาทโดย
สันติวิธี. วิทยานิพนธ์ ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
อรพินธ์ สุวัณณปุระ (2551). การจัดการความขัดแย้งและอาชญากรรมโดยชุมชนบ้านแม่ยางส้าน อำเภอแม่แจ่ม จังหวัดเชียงใหม่. วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาการพัฒนาภูมิสังคมอย่างยั่งยืน, มหาวิทยาลัยแม่โจ้.
Black, A. (2001). Alternative dispute resolution in Brunei Darussalam: The blending of imported and traditional processes. Bond Law Review, 13(2), 4.
Cesare Beccaria. (1872). An essay on crimes and punishments. By the Marquis Beccaria of Milan. With a Commentary by M. de Voltaire. A New Edition Corrected. (Albany: W.C. Little & Co., 1872). Retrieved 13/11/2560 from the World Wide Web: http://oll.libertyfund.org/titles/2193
Faizal Kamarudin. (2014). The development of an effective and efficient dispute resolution processes for strata scheme disputes in Peninsular Malaysia. Faculty of Law, Queensland University of Technology.
Nora A. H., Sa'odah A. & Umar A. O. (2013). Alternative Dispute Resolution (ADR) In Islam. 2nd edition,IIUM Press.
Syed Khalid Rashid. (2008). Peculiarities & Religious Underlining of ADR in Islamic Law. keynote address in conference on Mediation in Asia Pacific: Constraints and Challenges, Australia.
Umar A. O. (2015). Sharī‘ah court-annexed dispute resolution of three commonwealth countries – a literature review, International Journal of Conflict Management, 26(2), 214-238.