ผลการจัดการเรียนรู้ตามแนวคิดสะเต็มศึกษาบูรณาการอิสลามเพื่อเสริมสร้างความสุขในการเรียนรู้ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6
Keywords:
-Abstract
The objectives of this research were to (1) construct and determine the efficiency of Science Learning Unit on Food and Nutrition Based on the Concept of STEM Education Integrating Islam and (2) study the student happiness level before and after using the Science Learning Units on Food and Nutrition Based on the Concept of STEM Education Integrating Islam. The samples were thirteen students of grad 6 in Ban Lubo Deyae School, Ra-ngae District, Narathiwat Province, studying a science subject. The research was conducted in the second semester of the academic year 2021 through STEM learning management guidelines for 12 hours. The research instruments consisted of using the Science Learning Units on Food and Nutrition Based on the Concept of STEM Education Integrating Islam, a science achievement test, and a happiness assessment form. The research design was a single group pretest and posttest design. The data were analyzed by mean, standard deviation and dependent sample t-test. The study found that 1). Efficiency of the Science Learning Units on Food and Nutrition Based on the Concept of STEM Education Integrating Islam was 76.95/80.80, higher than the efficiency criterion determined at 75/75. 2) The students learning achievement in science after using the Science Learning Units on Food and Nutrition Based on the Concept of STEM Education Integrating Islam was significantly higher than before at the .05 level. 3). The students happiness level after the science instruction using the Science Learning Units on Food and Nutrition Based on the Concept of STEM Education Integrating Islam was at the “very happy" level.
References
กรกฎ ศรีปลั่ง. (2558). ปัจจัยทีมีอิทธิพลต่อความสุขของนักเรียนมัธยมศึกษาตอนปลายโรงเรียนแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต (การบริหารและพัฒนาสังคม) สาขาวิชาการบริหารและพัฒนาสังคม คณะสังคมศาสตร์, มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2560). ตัวชี้วัดและหลักสูตรแกนกลาง กลุ่มสาระการเรียนรู้วิทยาศาสตร์ (ฉบับปรับปรุง พ.ศ.2560) ตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐานพุทธศักราช 2551 สำนักคณะกรรมการศึกษาขั้นพื้นฐานกระทรวงศึกษาธิการ, กรุงเทพมหานคร:โรงพิมพ์ชุมนุม สหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย จำกัด.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2560). แผนพัฒนาการศึกษาของ สป. ฉบับที่ 12 (พ.ศ. 2560 – 2564)
กรมวิชาการ. (2544). การจัดกระบวนการเรียนรู้ที่ผู้เรียนสำคัญที่สุดตามพระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติพ.ศ.2542. กรุงเทพฯ: ศูนย์พัฒนาหลักสูตรกรมวิชาการ จารุวัจน์ สองเมือง. (2562). การจัดการเรียนการสอนในความแตกต่างของผู้เรียน: แบบอย่างจากศาสนทูต (ซ. ล.). วารสารศึกษาศาสตร์, 27 (2).
ทวีป แซ่ฉิน. (2556). การพัฒนากิจกรรมการเรียนรู้ตามแนวทฤษฎี Constructionism เพื่อพัฒนาทักษะการเขียนโปรแกรมด้วยโปรแกรม App Inventor สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยนเรศวร) ปานทิพย์ พอดี. (2564). รูปแบบการเรียนรู้อย่างมีความสุข (FART). วารสารวิชาการสังคมมนุษย์ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครศรีธรรมราช, 11(1), 78-90. ปิยะมาส ตัณฑะตะนัย, ต้องลักษณ์ บุญธรรม. (2562). ความสุขในการ เรียนรู้ของนักเรียนเตรียมทหาร สถาบันวิชาการป้องกันประเทศ. KASEM BUNDIT JOURNAL, 20(May), 100-110.
พลศักดิ์ แสงพรมศรี, ประสาท เนืองเฉลิม และปิยะเนตร จันทร์ถิระติกุล. (2558). “การศึกษาเปรียบ เทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนทักษะกระบวนการทางวิทยาศาสตร์ขั้นสูงและเจตคติต่อการเรียนเคมีของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 ที่ได้รับการจัดการเรียนรู้สะเต็มศึกษากับแบบปกติ.”ศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 9 (พิเศษ), 401-418.
ภาณุพงศ์ โคนชัยภูมิ. (2560). การพัฒนากิจกรรมการเรียนรู้สะเต็มศึกษา เรื่องการสังเคราะห์ด้วยแสงเพื่อ ส่งเสริมผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนและความสามารถด้านการคิดเชิงระบบ.รายงานสืบเนื่องการประชุม วิชาการและนำเสนอผลงานวิจัยระดับชาติ ครั้งที่ 1 นวัตกรรมสร้างสรรค์ ศาสตร์พระราชาสู่การพัฒนาที่ยั่งยืนไทยแลนด์ 4.0. 875-881. วัลลภา วาสนาสมปอง, ดุษฎี อินทรประเสริฐ, กมลมาลย์ วิรัฐเศรษฐสิน. (2563). ผลของรูปแบบการเรียนรู้แบบนำความสุขสู่ผู้เรียนด้วยเทคนิค C2G ที่มีต่อพฤติกรรมการเรียนรู้ด้านพุทธิพิสัยตามแนวคิดของบลูมในรายวิชากายวิภาคศาสตร์และสรีรวิทยา. Journal of Social Science and Buddhistic Anthropology, 5(12), 44-62.
สุดหทัย รุจิรัตน์. (2558). รูปแบบการเสริมพลังเพื่อพัฒนาสมรรถนะการจัดการเรียนรู้ของครูที่ส่งเสริมการ เรียนรู้อย่างมีความสุขของนักเรียนระดับประถมศึกษา วิทยานิพนธ์หลักสูตรปริญญาปรัชญาดุษฎี บัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน มหาวิทยาลัยศิลปากร
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ. (2540). โครงการพัฒนาคุณภาพการเรียนการสอน: ทฤษฎีการเรียนรู้อย่างมีความสุขต้นแบบการเรียนรู้ทางด้านหลักทฤษฎีและแนวทางปฏิบัติ. กรุงเทพฯ: ไอเดียส แควร์.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ. (2544). เรียนอย่างนี้มีความสุข. กรุงเทพฯ: พิมพ์ดี จำกัด.
--------- (2545). ทฤษฏีการเรียนรู้อย่างมีความสุข. กรุงเทพฯ: วัฒนาพานิช สาราญราษฎร์.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2560). แผนการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ.2560-2579. พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพฯ: พริกหวานกราฟฟิค.
สำนักงานปลัดกระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์. (2554). สถิติการออกกลางคันของนักเรียนปีการศึกษา 2552. กรุงเทพฯ : ศูนย์เทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร สำนักงานปลัดกระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์ Eades, J. M. F., Proctor, C., & Ashley, M. (2013). Happiness in the classroom. In Oxford Handbook of Happiness. Kurt, K., & Pehlivan, M. (2013). Integrated programs for science and mathematics: review ofrelated literature. International Journal of Education in Mathematics, Science and Technology, 1(2).
Downloads
Published
Issue
Section
License
Copyright (c) 2023 นายอับดุลรอฟุร สาแม
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
Proposed Creative Commons Copyright Notices