การประเมินความต้องการจำเป็นในการบริหารวิชาการโรงเรียนสตรีวัดอัปสรสวรรค์ตามแนวคิดความฉลาดรู้เรื่องดิจิทัล
DOI:
https://doi.org/10.14456/ojed.2020.16คำสำคัญ:
การบริหารวิชาการ, ความฉลาดรู้เรื่องดิจิทัล, ความต้องการจำเป็นบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงบรรยาย มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความต้องการจำเป็นในการบริหารวิชาการโรงเรียนสตรีวัดอัปสรสวรรค์ตามแนวคิดความฉลาดรู้เรื่องดิจิทัล โดยใช้กรอบแนวคิดการบริหารวิชาการและความฉลาดรู้เรื่องดิจิทัล เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบสอบถาม สถิติที่ใช้คือวิเคราะห์ข้อมูล คือ ความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ยเลขคณิต (M) ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน (SD) และค่าดัชนีความต้องการจำเป็น (PNImodified) การศึกษาครั้งนี้เป็นการศึกษาในกรณีของโรงเรียนสตรีวัดอัปสรสวรรค์ โดยผู้ให้ข้อมูลในการวิจัย คือ ผู้บริหารและครูโรงเรียนสตรีวัดอัปสรสวรรค์ จำนวน 90 คน
ผลการวิจัยพบว่า สภาพปัจจุบันและสภาพที่พึงประสงค์ของการบริหารวิชาการโรงเรียนสตรีวัดอัปสรสวรรค์ตามแนวคิดความฉลาดรู้เรื่องดิจิทัลในภาพรวมอยู่ในระดับปานกลาง (M = 3.19) และมากที่สุด (M = 4.57) ตามลำดับ โดยด้านที่มีลำดับความต้องการจำเป็นสูงสุด คือ ด้านการวัดประเมินผล (PNImodified = 0.46) รองลงมา คือ ด้านการพัฒนากระบวนการเรียนรู้ (PNImodified = 0.43) และด้านการพัฒนาหลักสูตร (PNImodified = 0.41) ความต้องการจำเป็นในภาพรวม คือ 0.43 (PNImodified = 0.43) ทั้งนี้ โรงเรียนสามารถนำผลการวิจัยไปใช้ในการวางแผนแนวทางการบริหารวิชาการ เพื่อให้มีการพัฒนาหลักสูตร กระบวนการเรียนรู้ และการวัดประเมินผลที่ส่งเสริมความฉลาดรู้เรื่องดิจิทัลได้เหมาะสมกับการเรียนรู้ของผู้เรียน
เอกสารอ้างอิง
กฎกระทรวง กำหนดหลักเกณฑ์และวิธีการกระจายอำนาจการบริหารและการจัดการศึกษา พ.ศ. 2550. (2550, 16 พฤษภาคม). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 124 ตอนที่ 24. หน้า 29-30.
จรุณี เก้าเอี้ยน. (2557). เทคนิคการบริหารงานวิชาการในสถานศึกษา: กลยุทธ์และแนวทางการปฏิบัติสำหรับผู้บริหารมืออาชีพ. พิมพ์ครั้งที่ 2. สงขลา: ชานเมืองการพิมพ์.
จามจุรี จำเมือง. (2552). คู่มือเตรียมสอบผู้บริหารสถานศึกษาและผู้บริหารการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: เจริญดีมั่นคง.
เจนเนตร ประเสริฐวิทย์ และ ชญาพิมพ์ อุสาโห. (2562). แนวทางการพัฒนาการบริหารวิชาการตามแนวคิดการส่งเสริมความคิดสร้างสรรค์ของนักเรียน. วารสารการบริหารและนวัตกรรมการศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2(3), 1-16.
ปรียา ผาติชล. (2559). Trend Talk โลกแห่งการเรียนรู้ไร้พรมแดน. The Knowledge, 1(1), 22-23.
ปรียาพร วงศ์อนุตรโรจน์. (2553). การบริหารงานวิชาการ. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์สื่อเสริมกรุงเทพ.
ปองสิน วิเศษศิริ. (2555). เอกสารประกอบการสอนวิชา 2747732 การบริหารงานวิชาการกับการประกันคุณภาพการศึกษา [เอกสารอัดสำเนา]. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พิมพันธ์ เดชะคุปต์ และ พเยาว์ ยินดีสุข. (2560). ทักษะ 7C ของครู 4.0. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ยุทธศาสตร์ชาติ (พ.ศ.2561-2580). (2561, 13 ตุลาคม). ราชกิจจานุเบกษา. เล่มที่ 135 ตอนที่ 82. หน้า 9.
รุ่งชัชดาพร เวหะชาติ. (2550). การบริหารงานวิชาการสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน. สงขลา: ศูนย์หนังสือมหาวิทยาลัยทักษิณ.
โรงเรียนสตรีวัดอัปสรสวรรค์. (2561). รายงานประจำปีของสถานศึกษา โรงเรียนสตรีวัดอัปสรสวรรค์ [เอกสารอัดสำเนา] กรุงเทพมหานคร: แรบบิท 4 พริ้นท์.
แววตา เตชาทวีวรรณ และ อัจศรา ประเสริฐสิน. (2559). การพัฒนาแบบวัดการรู้ดิจิทัลสำหรับนักศึกษาระดับปริญญาตรี. (รายงานผลการวิจัย). กรุงเทพมหานคร: คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
สถาบันคุณวุฒิวิชาชีพ. (2562). หนังสือสถาบันคุณวุฒิวิชาชีพ ที่ สคช.ว 2836/2562 ลงวันที่ 20 ธันวาคม 2562 เรื่อง แจ้งผลการประเมินสมรรถนะความสามารถด้านการใช้ดิจิทัล (Digital Literacy). กรุงเทพมหานคร: สถาบันคุณวุฒิวิชาชีพ.
สมศรี เณรจาที และ วัชรี ชูชาติ. (2560). รูปแบบการบริหารสถานศึกษาเพื่อพัฒนาคุณภาพของผู้เรียนให้มีคุณลักษณะพึงประสงค์ในศตวรรษที่ 21. วารสารบริหารการศึกษา มศว, 14(27), 10-20.
สมาน อัศวภูมิ. (2551). การบริหารการศึกษาสมัยใหม่: แนวคิด ทฤษฎีและการปฏิบัติ. พิมพ์ครั้งที่ 4. อุบลราชธานี: อุบลกิจออฟเซท.
สรัญญา จันทร์ชูสกุล, อัจศรา ประเสริฐสิน, และ พินดา วราสุนันท์. (2560). การพัฒนามาตรวัดการรู้เท่าทันสื่อและสารสนเทศสำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษา. (รายงานผลการวิจัย). กรุงเทพมหานคร: สถาบันทดสอบทางการศึกษาแห่งชาติ (องค์การมหาชน)
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2552). คู่มือการปฏิบัติงานข้าราชการครู. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2553). การเรียนรู้ดิจิทัลเทคโนโลยีโรงเรียนมาตรฐานสากล. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2561). แนวทางการประเมินคุณภาพตามมาตรฐานการศึกษาระดับปฐมวัย ระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน และระดับการศึกษาขั้นพื้นฐานศูนย์การศึกษาพิเศษ. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2563). นโยบายสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน ปีงบประมาณ พ.ศ. 2563. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
สำนักงานคณะกรรมการข้าราชการพลเรือน. (ม.ป.ป.). Digital literacy Project โครงการพัฒนาทักษะความเข้าใจและใช้เทคโนโลยีดิจิทัลของข้าราชการและบุคลากรภาครัฐ. สืบค้นจาก https://www.ocsc.go.th/DLProject/mean-dlp
สำนักงานพัฒนาธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์. (2562, 25 กุมภาพันธ์). รายงานผลการสำรวจพฤติกรรมผู้ใช้อินเทอร์เน็ตในประเทศไทย ปี 2561. สืบค้นจาก https://www.etda.or.th/publishing-detail/thailand-internet-user-profile2018.html
สำนักงานราชบัณฑิตยสภา. (2562). พจนานุกรมศัพท์ศึกษาศาสตร์ร่วมสมัย ชุดความฉลาดรู้. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานราชบัณฑิตยสภา.
สุกานดา จงเสริมตระกูล. (2556). ระบบการเรียนแบบกลุ่มสืบสอบบนแหล่งทรัพยากรด้านการศึกษาแบบเปิดเพื่อส่งเสริมการรู้สารสนเทศดิจิทัลและการรับรู้ทางจริยธรรมทางสารสนเทศของนิสิตนักศึกษาครุศาสตร์ศึกษาศาสตร์. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต) สืบค้นจาก http://cuir.car.chula.ac.th/handle/123456789/43162
สุวิมล ว่องวาณิช. (2558). การวิจัยประเมินความต้องการจำเป็น. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อติพร เกิดเรือง. (2560). การส่งเสริมการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21 เพื่อรองรับสังคมไทยในยุคดิจิทัล. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง, 6(1), 173-184.
Best, J. W. (1981). Research in Education. 4 ed. New Jersey: Prentice – Hall.
California Emerging Technology Fund. (2008). California ICT Digital Literacy Assessments and Curriculum Framework. Retrieved from http://www.ictliteracy.info/ rf.pdf/California%20ICT%20Assessments%20and%20Curriculum%20Framework.pdf
Ferrari, A. (2012). Digital Competence in Practice: An Analysis of Frameworks. Seville. Spain: European Commission.
Karpati, A. (2011). Digital Literacy in Education. Moscow: UNESCO Institute for Information Technologies in Education.
Krejcie, R. V. & Morgan, D. W. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607-610.
Leahy, D., & Dolan, D. (2014). Digital Literacy: A Vital Competence for 2010? In Key Competencies in the Knowledge Society. New York: Springer.
Netsafe. (n.d.). Digital Citizenship in New Zealand School; Overview. Retrieved from https://www.netsafe.org.nz/wp-content/uploads/2015/09/Digital_Citizenship_in_New_Zealand_Schools_Overview.pdf
UNESCO. (2018). A Global Framework of Reference on Digital Literacy Skills for Indicator 4.4.2. Retrieved from http://uis.unesco.org/sites/default/files/documents/ip51-global-framework-reference-digital-literacy-skills-2018-en.pdf
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2020 วารสารอิเล็กทรอนิกส์ทางการศึกษา
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
