โปรแกรมการเรียนรู้แบบอีเลิร์นนิงเรื่องระบบการบริหารผลงานและสมรรถนะทรัพยากรมนุษย์ ยุคสมัยแห่งการเปลี่ยนแปลง
DOI:
https://doi.org/10.14456/ojed.2022.57คำสำคัญ:
บทเรียนอีเลิร์นนิง, โปรแกรมการเรียนการสอนอิเล็กทรอนิกส์, การเรียนรู้โดยใช้สื่อมัลติมีเดีย, การบริหารผลงานและสมรรถนะทรัพยากรมนุษย์บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) จัดทำโปรแกรมการเรียนรู้แบบอีเลิร์นนิงเรื่องระบบการบริหารผลงานและสมรรถนะทรัพยากรมนุษย์ ยุคสมัยแห่งการเปลี่ยนแปลง และ 2) เพื่อประเมินโปรแกรมการเรียนรู้แบบอีเลิร์นนิงเรื่องระบบการบริหารผลงานและสมรรถนะทรัพยากรมนุษย์ ยุคสมัยแห่งการเปลี่ยนแปลง โดยผู้ใช้ระบบหรือผู้เรียนโปรแกรมการเรียนรู้แบบอีเลิร์นนิง คือ นักพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ ผู้บริหาร นักศึกษาด้านการบริหารทรัพยากรมนุษย์ หรือผู้เกี่ยวข้องในงานด้านบริหารและพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ และผู้เชี่ยวชาญด้านการผลิตสื่อ ซึ่งผู้วิจัยได้ใช้วิธีการคัดเลือกแบบเฉพาะเจาะจง จำนวน 6 ท่าน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ บทเรียนอีเลิร์นนิง แบบฝึกหัดท้ายบท แบบสัมภาษณ์จากการสนทนากลุ่ม ลักษณะเป็นคำถามแบบปลายเปิด และแบบสอบถามความพึงพอใจ ลักษณะเป็นแบบมาตราส่วนประมาณค่า 5 ระดับ สถิติที่ใช้วิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการวิจัย พบว่า 1) ผลการจัดทำโปรแกรมการเรียนรู้แบบอีเลิร์นนิงตามตัวแบบ ADDIE ได้สื่อมัลติมีเดียจำนวน 10 บทเรียน 1 บทสรุป และแบบฝึกหัดท้ายบทจำนวนบทละ 5 ข้อ และ
2) ผลประเมินการใช้งานของผู้เรียนต่อโปรแกรมการเรียนรู้แบบอีเลิร์นนิง มีค่าเฉลี่ยความพึงพอใจโดยรวมอยู่ในระดับมาก (M = 4.1, SD = 0.75) เมื่อพิจารณารายด้านพบว่าด้านที่มีความพึงพอใจมากที่สุด คือ ด้านการใช้งานบทเรียนอีเลิร์นนิง (M = 4.3, SD = 0.69) รองลงมาคือด้านเนื้อหา (M = 4.2, SD = 0.77) และด้านสื่อมัลติมีเดียและเทคนิคการถ่ายทอด (M = 3.8, SD = 0.72) ตามลำดับ
เอกสารอ้างอิง
กานตพร เจาะล้ำลึก และ อนิรุทธ์ สติมั่น. (2561). ผลการเรียนอีเลิร์นนิงแบบใช้ปัญหาเป็นฐานที่มีต่อการคิดอย่างมีวิจารณญาณ ความสามารถในการแก้ปัญหาและการทำงานร่วมกันของนักศึกษาระดับปริญญาตรี คณะศึกษาศาสตร์. วารสารอิเล็กทรอนิกส์ Veridian มหาวิทยาลัยศิลปากร (มนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์และศิลปะ), 11(2), 1422-1439.
นรินธร์ นนทมาลย์. (2561). วิดีโอปฏิสัมพันธ์ในการเรียนแบบเปิดในศตวรรษที่ 21. วารสารครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 46(4), 211-227.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ สำนักนายกรัฐมนตรี. (2560). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคม แห่งชาติ ฉบับที่ 12. สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
รติรัตน์ อินต์ธะวิชัย. (2562). รายงานการวิจัย การพัฒนาการจัดการศึกษาเพื่อยกระดับผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของนักศึกษาหลักสูตรการศึกษานอกระบบระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551 กศน. อำเภอลอง จังหวัดแพร่. สำนักงานส่งเสริมการศึกษานอกระบบและการศึกษาตามอัธยาศัย จังหวัดแพร่.
เลิศชัย สุธรรมานนท์. (2560). กลยุทธ์การบริหารทรัพยากรมนุษย์เพื่อองค์กรยั่งยืน. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อนิรุทธ์ สติมั่น และ ฐาปนีย์ ธรรมเมธา. (2555). การพัฒนาชุดบทเรียนออนไลน์ เรื่อง วิธีการเรียนการสอนอีเลิร์นนิงสำหรับผู้สอนในสถาบันการศึกษา. วารสารศึกษาศาสตร์มหาวิทยาลัยศิลปากร, 10(1), 91-105.
อุบลรัตน์ วิเชียร, ทัศนันท์ ทุมมานนท์, ณัฐพร มีสุข, และ ทศพร รานุรักษ์. (2562). ประสิทธิผลการเรียนการสอนโดยใช้บทเรียนอีเลิร์นนิงสำหรับนักศึกษาหลักสูตรสาธารณสุขศาสตรบัณฑิต สาขาวิชาทันตสาธารณสุข วิทยาลัยการสาธารณสุขสิรินธรจังหวัดชลบุรี. วารสารพยาบาลทหารบก, 21(1), 406-412.
Aguti, B. (2015). A model to facilitate effective e-learning in technology-enhanced learning environments within universities [Unpublished doctoral dissertation]. Southampton University.
Goyal, S. (2012). E-Learning: Future of education. Journal of Education and Learning, 6(2), 239-242.
Rivera, J. (2021, March 18). Ten strategies for a successful e-learning experience. https://online.wlu.ca/news/strategies-successful-online-learning.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2022 วารสารอิเล็กทรอนิกส์ทางการศึกษา
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
