ความสัมพันธ์ของการเปิดเผยความรับผิดชอบต่อสังคมที่ส่งผลต่อมูลค่าบริษัท อย่างยั่งยืน: กรณีศึกษาบริษัทจดทะเบียนในตลาดหลักทรัพย์แห่งประเทศไทย
คำสำคัญ:
ความรับผิดชอบต่อสังคม, รายงาน, มูลค่าบริษัทบทคัดย่อ
การศึกษาความสัมพันธ์ของการเปิดเผยความรับผิดชอบต่อสังคมที่ส่งผลต่อมูลค่าบริษัท
อย่างยั่งยืน ทำการศึกษาผ่านรายงานทางการเงินในปี 2558 ของบริษัทโดยทำการศึกษาจาก 313
บริษัทที่จดทะเบียนในตลาดหลักทรัพย์แห่งประเทศไทย ผลการศึกษาพบว่า โมเดลตาม
สมมติฐานสอดคล้องกับข้อมูลเชิงประจักษ์ โดยมีค่าสถิติทดสอบไคสแควร์ เท่ากับ 93.58 ค่า
ความน่าจะเป็นทางสถิติ (p) เท่ากับ 0.091, ค่าองศาอิสระ (df) เท่ากับ 55 ค่า χ2/2 เท่ากับ 1.70
ค่า RMSEA เท่ากับ 0. 047 ค่า SRMR เท่ากับ 0. 040 ค่า GFI เท่ากับ 0.96 ค่า CFI เท่ากับ 0.99
และ ค่า AGFI เท่ากับ 0.97 ผลการศึกษาพบว่าการเปิดเผยความรับผิดชอบต่อสังคมมีอิทธิพล
ทางตรงเชิงบวกต่อมูลค่าบริษัทด้วยค่าสัมประสิทธิ์อิทธิพลเท่ากับ 0.94 และมูลค่าบริษัทมีอิทธิพล
ทางตรงเชิงบวกต่อความยั่งยืนของบริษัทด้วยค่าสัมประสิทธิ์อิทธิพลเท่ากับ 0.98 ที่ระดับนัย
สำคัญทางสถิติ 0.01 โดยพบว่าการเปิดเผยความรับผิดชอบต่อสังคมที่มีอิทธิพลสูงที่สุด 3 อันดับ
แรกประกอบด้วยด้านการจัดทำรายงานความยั่งยืน (CSR10) มีอิทธิพลสูงที่สุด รองลงมาคือด้าน
การมีนวัตกรรมและการเผยแพร่นวัตกรรม (CSR9) และการต่อต้านทุจริตคอรัปชั่น (CSR3) ด้วย
ค่าอิทธิพล 0.25**, 0.16** และ 0.13** ตามลำดับ
เอกสารอ้างอิง
วันที่ 10 มกราคม 2559, จาก รายชื่อบริษัทจดทะเบียนในตลาดหลักทรัพย์แห่งประเทศไทย
ตลาดหลักหลักทรัพย์แห่งประเทศไทย เว็บไซต์ :http://www.set.or.th/th/company/
companylist.html
ตลาดหลักหลักทรัพย์แห่งประเทศไทย. (2557). SET AWARDS 2014. สืบค้นเมื่อวันที่ 3 เมษายน
2559, จากการประกวดรางวัลความรับผิดชอบต่อสังคม ตลาดหลักหลักทรัพย์แห่งประเทศไทย
เว็บไซต์ :https://www.set.or.th/sustainable_dev/th/sr/sd/files/CSRAwards2014_v2.pdf
ตลาดหลักทรัพย์แห่งประเทศไทย. สถาบันธุรกิจเพื่อสังคม. (2555). แนวทางการเปิดเผยความรับผิดชอบ
ต่อสังคมของกิจการ. (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพมหานคร: บริษัท เมจิกเพรส จำกัด.
พวงชมพู โจนส์. (2557). กิจการเพื่อสังคม: ความรับผิดชอบต่อสังคมเพื่อการพัฒนาอย่างยั่งยืนของ
ธุรกิจโรงแรมและภัตตาคาร. วารสารธุรกิจปริทัศน์, 6(2), 199–216.
อรรถพล ธรรมไพบูลย์ นุช สิทธาฉัตรมงคล และลาวรรณ์ อนันต์ชลาลัย. (2559). การรับรู้เกี่ยวกับการ
จัดการห่วงโซ่อุปทานสีเขียวและผลกระทบต่อภาพลักษณ์องค์กร. วารสารธุรกิจปริทัศน์, 8(2),
109–128.
อาณัติ ลีมัคเดช. (2556). การส่งสัญญาณด้วยรางวัลรับผิดชอบต่อสังคม: กรณีศึกษาของบริษัท
จดทะเบียนในตลาดหลักทรัพย์แห่งประเทศไทย. วารสารบริหารธุรกิจ, 36(139), 27–42.
Adelopo, I. (2010). Voluntary Disclosure Practices among Listed Company in Nigeria. Advances
in Accounting, Incorporating Advances in International Accounting, 27(2011), 338–345.
Brennan, M. J., & Copeland , T. E. (1988). Stock Splits, Stock Prices, and Transaction Costs.
Journal of Financial Economics, 22(1), 83-101.
Chih, H. L., Shen, C. H., & Kang, F. C. (2008). Corporate Social Responsibility, Investor
Protection, and Earning Management: Some International Evidence. Journal of Business
Ethics, 79(1), 179–198.
Christensen, D. M. (2016). Corporate Accountability Reporting and High-profile Misconduct. The
Accounting Review, 90(2), 377-399.
Khan, M., Serafeim, G., & Yoon, A. (2015). Corporate Sustainability: First Evidence on
Materiality. Working Paper Harvard Business School, 1(1), 15-73.
Brealey, R., Leland, H. E., & Pyle, D. H. (1977). Informational Asymmetries, Financial Structure,
and Financial Intermediation. Journal of Finance, 32(2), 371–388.
Erhemjamts, O., Li, Q., & Venkateswaran, A. (2013). Corporate Social Responsibility and Its
Impact on Firms Investment Policy, Organizational Structure and Performance. Journal of
Business Ethics, 118(2), 395-412.
Ross, S.A. (1977). The Determination of Financial Structure: The Incentive Signaling Approach.
The Bell Journal of Economics, 8(1), 23–39.
Singhvi, S. S., & Desai, H. B. (1971). An Empirical Analysis of the Quality of Corporate
Financial Disclosure. Accounting Review, 46(1), 129–138.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์จะเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารธุรกิจปริทัศน์
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ และคณาจารย์ท่านอื่น ๆ ในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใด ๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
