การวิเคราะห์แหล่งความรู้ภายในและภายนอกเพื่อการจัดการนวัตกรรมแบบเปิดของ อุตสาหกรรมยานยนต์ไทย
คำสำคัญ:
วิจัยและพัฒนา, แหล่งความรู้, นวัตกรรมแบบเปิด, อุตสาหกรรมยานยนต์บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาถึงแหล่งที่มาของความรู้และการนำองค์ความรู้ไปใช้การสร้างนวัตกรรมแบบเปิดของอุตสาหกรรมยานยนต์ไทย สามารถระบุปัจจัยแหล่งความรู้หลักที่ทำการศึกษานี้ได้ 11 ปัจจัย เก็บข้อมูลโดยใช้เครื่องมือ แบบสัมภาษณ์เชิงลึก ทำการวิเคราะห์ข้อมูลโดยพิจารณาจากร้อยละของแหล่งความรู้รวมสูงสุดที่ได้จากการสัมภาษณ์ทั้ง 5 บริษัท เพื่อหาปัจจัยร่วมของแหล่งความรู้ที่ถูกนำมาใช้ในองค์กร จากนั้นทำการวิเคราะห์แบ่งแหล่งความรู้ตามแหล่งความรู้ที่พบเป็นกลุ่มของแหล่งความรู้จากภายในและแหล่งความรู้จากภายนอก
ผลการวิจัยแสดงให้เห็นถึงแหล่งความรู้รวมสูงสุด 4 อันดับที่มีการนำมาใช้ในอุตสาหกรรมยานยนต์ คือ 1.แหล่งความรู้จากการวิจัยและพัฒนาในบริษัทเอง (In-House R&D) และ 2.แหล่งความรู้การได้จากลูกค้า (Joint with customer) ซึ่งสอดคล้องกับมิติของการตลาดยุคใหม่ที่มีแนวคิดของลูกค้าเป็นผู้ร่วมสร้าง (Customer Co-Creation) 3.แหล่งความรู้จากการทำงานที่เรียกว่าลองผิดลองถูก (Trial and Error) และ 4.แหล่งความรู้จากการปฏิบัติที่ให้ผลดีเลิศ (Best Practice)
เอกสารอ้างอิง
กรมทรัพย์สินทางปัญญา (2559). จำนวนสิทธิบัตรจดทะเบียนแยกตามประเทศ. สืบค้นเมื่อ 3 มกราคม 2559, เว็บไซต์: https://www.ipthailand.go.th/th/patent-012.html
ปรเมศวร์ เอี่ยมอุไร และคณะ. (2563) a. กรอบแนวคิดการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ด้านนวัตกรรมขององค์การธุรกิจไทยในยุคดิจิตอล. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์มหาวิทยาลัยธนบุรี, 14(2), 144-153.
ปรเมศวร์ เอี่ยมอุไร และคณะ. (2563) b. อิทธิพลของปัจจัยการสนับสนุนด้านความรู้จากองค์การและจากตัวพนักงานที่มีต่อศักยภาพด้านนวัตกรรมในอุตสาหกรรมยานยนต์ไทย ภายใต้ตัวแปรกำกับประเภทผู้ผลิต. วารสารวิชาการบริหารธุรกิจ สมาคมสถาบันอุดมศึกษาเอกชนแห่งประเทศไทย ในพระราชูปถัมภ์สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี, 9(1), 22-43.
Belussi, F., Rullani, E., & Gottardi, G. (2002). Knowledge creation, collective learning and variety of institutional arrangements. London: Kluwer Press.
Capello, R. (1999). Spatial transfer of knowledge in high technology milieu: Learning versus collective learning processes. Regional Studies, 33(4), 353-365.
Chesbrough, H. W. (2003). Open Innovation: The New Imperative for Creating and Profiting from Technology. Boston, Massachusetts: Harvard Business School Press, 37(1), 15-30.
Chesbrough, H. W. (2004). Managing Open Innovation. Research-Technology Management, 47(1), 23-26.
Claycomb, C., Droge, C., & Germain, R. (2005). Applied Customer Knowledge in a Manufacturing Environment: Flexibility for Industrial Firms. Industrial Marketing Management, 34(6), 629-640.
Cohen, W. M., & Levinthal, D. A. (1990). Absorbtive capacity: A New Perspective on Learning and Innovation (Special Issue). Administrative Science Quarterly, 35(1), 128-152.
Cooke, P. (2010). Organizing Regional Innovation Support: Sweden’s Industrial Development Centres as Regional Development Coalitions. European Planning Studies, 18(11), 1909-1910.
Davenport, T. H., Harris, J. G., & Kohli, A. K. (2001). How do They Know Their Customers So Well?. MIT Sloan Management Review, 42(2), 63-73.
Hadjimanolis, A. (1999). Barriers to innovation for SMEs in a small less developed country (Cyprus). Technovation, 19(9), 561-570.
Johnson, B., Lorenz, E., & Lundvall, B. A. (2002). Why all this fuss about codified and tacit knowledge?. Industrial and Corporate Change, 11(2), 245–262.
Lundvall, B., & Nielsen, P. (1999). Competition and transformation in the learning economy: The Danish case. Revue d’Economie Industrielle, 88(2), 67-90.
McAdam, R., McConvery, T., & Armstrong, G. (2004). Barriers to innovation within small firms in a peripheral location. International Journal of Entrepreneurial Behavior & Research, 10(3), 206-221.
Pavitt, K. (1998). Technologies, Products and Organization in the Innovating Firm: What Adam Smith Tells Us and Joseph Schumpeter Doesn’t. Industrial and Corporate Chang, 7(3), 433-452.
Poramet, E., Napaporn, K., & Rapeepun, P. (2019). A Study of Intrinsic Factors and Extrinsic Factors that Affect the Knowledge Absorption of Employee’s in the Thai Automotive Industry. Journal of Engineering and Applied Sciences, 14(21), 8109-8113.
Reichwald, R., & Piller, F. (2006). Interaktive Wertschopfung. Open Innovation, Individualisierung und neue Formen der Arbeitsteilung. Gabler: Wiesbaden Press.
Rowley, J. (2002). Eight Questions for Customer Knowledge Management in e-Business. Journal of Knowledge Management, 6(5), 500-511.
Sabir, R. I., & Sabir, R. M. (2010). Managing technological innovation: China’s strategy and challenges. Journal of Technology Management in China, 5(3), 213-226.
Salomann, H., Dous, M., Kolbe, L., & Brenner, W. (2005). Rejuvenating Customer Management: How to Make Knowledge For, From and About Customers Work. European Management Journal, 23(4), 392-403.
Santos, D. (2000). Innovation and Territory: Which Strategies to Promote Regional Innovation Systems in Portugal?. European Urban and Regional Studies, 7(2), 147-157.
Steiner, M., & Hartmann, C. (2006). Organizational learning in clusters: A case study on material and immaterial dimensions of cooperation. Regional Studies, 40(5), 493-506.
Thorpe, R., Holt, R., Macpherson, A., & Pittaway, L. (2005). Using knowledge within small and medium-sized firms: A systematic review of the evidence. International Journal of Management Reviews, 7(4), 257-281.
Xie, X. M., Zeng, S. X., & Tam, C. M. (2010). Overcoming barriers to innovation in SMEs in China: A perspective based cooperation network. Journal Innovation: Organization & Management, 12(3), 298-310.
Yeung, H. W. C. (2005). The Firm as Social Networks: An Organizational Perspective. Growth and Change, 36(3), 307-328.
Zanjani, M. S., Rouzbehani, R., & Dabbagh, H. (2008). Proposing a Conceptual Model of Customer Knowledge Management: A Study of CKM Tools in British Dotcoms. International Journal of Social, Behavioral, Educational, Economic, Business and Industrial Engineering, 2(2), 51-55.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์จะเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารธุรกิจปริทัศน์
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ และคณาจารย์ท่านอื่น ๆ ในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใด ๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
