การพัฒนาช่องทางการจัดจำหน่ายปลาสลิดบางบ่อผ่านเครือข่าย วิสาหกิจชุมชนในพื้นที่ต่าง ๆ ของประเทศไทย
คำสำคัญ:
การพัฒนาช่องทางจัดจำหน่าย, เครือข่ายวิสาหกิจชุมชน, ปลาสลิดบางบ่อบทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาสภาพปัจจุบันในการบริหารงานของวิสาหกิจชุมชนอนุรักษ์ปลาสลิดบางบ่อและแปรรูป ต.คลองด่าน อ.บางบ่อ จังหวัดสมุทรปราการ เพื่อนำไปสู่แนวทางในการพัฒนารูปแบบการบริหารงานอย่างมีประสิทธิภาพ และการนำเสนอแนวทางการพัฒนาช่องทางการจัดจำหน่ายสินค้าผ่านเครือข่ายวิสาหกิจชุมชนในพื้นที่ต่าง ๆของประเทศไทย การวิจัยนี้ใช้ระเบียบวิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ ผู้ให้ข้อมูลหลักคือ กลุ่มสมาชิกของวิสาหกิจชุมชนอนุรักษ์ปลาสลิดบางบ่อและแปรรูปจำนวน 8 ราย เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ประกอบด้วย การสัมภาษณ์เชิงลึก การสังเกตแบบมีส่วนร่วม การสนทนากลุ่ม และใช้วิธีการตรวจสอบคุณภาพข้อมูลแบบสามเส้า ผลการวิจัยพบว่า มีจำนวนเกษตรกรผู้เลี้ยงและแปรรูปปลาสลิดบางบ่อมีจำนวนลดลงเหลือเพียง 30 กว่ารายในปีนี้ สมาชิกกลุ่มอยู่ในห่วงโซ่การผลิตปลาสลิด ทั้งต้นน้ำ กลางน้ำ และปลายน้ำ และมีบทบาทสำคัญในการขับเคลื่อนกลุ่มเกษตรกรเลี้ยงปลาสลิดแปลงใหญ่เน้นการเลี้ยงและการแปรรูปตามแนวทางอนุรักษ์แบบภูมิปัญญาดั้งเดิมเพื่อสืบทอดอาชีพแบบรุ่นสู่รุ่นในตำบลคลองด่าน อำเภอบางบ่อ เน้นการใช้วัตถุดิบจากธรรมชาติเป็นส่วนประกอบหลัก และจำหน่ายสินค้าในราคายุติธรรมต่อผู้ผลิตและผู้บริโภค ปัญหาที่พบคือการขาดแคลนเงินทุนสำหรับการดำเนินงานทำให้เกิดอุปสรรคสำหรับการพัฒนากลุ่ม ในด้านช่องทางจัดจำหน่ายของกลุ่มวิสาหกิจชุมชนอนุรักษ์ปลาสลิดบางบ่อและแปรรูป สามารถพัฒนาการจัดจำหน่ายผ่านเครือข่าย 3 กลุ่ม คือ 1.เครือข่ายวิสาหกิจชุมชนในพื้นที่อื่น 2. บริษัท ไปรษณีย์ไทย จำกัด และ 3. มหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ
เอกสารอ้างอิง
กษมาพร พวงประยงค์ และ นพพร จันทรนำชู. (2556). แนวทางการพัฒนาวิสาหกิจชุมชนกลุ่มการแปรรูปและผลิตภัณฑ์ จังหวัดสมุทรสงคราม. วารสารศิลปากรศึกษาศาสตร์วิจัย, 5(1), 108-120.
กรกมล ซุ้นสุวรรณ ธัชตะวัน ชนะกูล ณัฐพล ทุ่งเย็น จุฑามณี มีโชค และวรางคณา เอ็มเล่ง. (2560). การพัฒนาระบบพาณิชย์อิเล็กทรอนิกส์สำหรับจัดการผลิตภัณฑ์วิสาหกิจชุมชนกลุ่ม แม่บ้านควนน้ำใส จังหวัดสตูล. การประชุมหาดใหญ่วิชาการระดับชาติและนานาชาติ ครั้งที่ 8, 22 มิถุนายน 2560 มหาวิทยาลัยหาดใหญ่.
กิตติชัย ปรีน้อย. (2560). กลยุทธ์ Re-Targeting กับการตัดสินใจซื้อสินค้าของธุรกิจ SMEs ประเภทวัสดุอุปกรณ์ และวัตถุดิบ ที่ใช้สำหรับการผลิตและแปรรูป (B2B). วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
กังสดาล กนกหงส์. (2561). แนวทางการพัฒนาและการจัดการเครือข่ายของกลุ่มวิสาหกิจชุมชนพืชผักอินทรีย์ จังหวัดเชียงใหม่. วารสารการพัฒนาชุมชนและคุณภาพชีวิต, 6(2), 261-270.
โกสินทร์ ชำนาญพล และ สุดาใจ โล่วนิชชัย. (2562). การพัฒนารูปแบบเทคโนโลยีดิจิทัลเพื่อส่งเสริมศักยภาพผู้ประกอบการ. วารสารราชพฤกษ์, 17(2), 130-138.
ชญานิศ จิตรีปลื้ม. (2558). กลยุทธ์การทำรีมาร์เก็ตติ้งผ่าน Google Display Network กับประสิทธิ ภาพของการ โฆษณาสำหรับธุรกิจ B2B ประเภทโรงงานผลิตเครื่องสำอาง. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัย กรุงเทพ.
ชนพงษ์ อภรณ์พิศาล. (2560). ปัจจัยที่มีผลต่อประสิทธิผลการบริหารจัดการวิสาหกิจชุมชนในภาคกลางของไทย. ดุษฎีนิพนธ์หลักสูตรปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาการจัดการ, มหาวิทยาลัยสยาม.
เชิดชัย ธุระแพง. (2551). รายงานวิจัยการพัฒนารูปแบบเครือข่ายวิสาหกิจชุมชนเพื่อเพิ่มช่องทางการจัดจำหน่ายสินค้าในการดำเนินการของโครงการตามพระราชประสงค์ดอนขุนห้วย จังหวัดเพชรบุรี. สำนักการจัดการศึกษาภายนอก มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบุรี, 2551
ธารทิพย์ ธรรมสอนและคณะ. (2549). การวิจัยเชิงปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วมเพื่อพัฒนาเครือข่ายวิสหกิจชุมชนกลุ่มแม่บ้านผู้ผลิตกรณีศึกษา : ผลิตภัณฑ์ประเภทอาหาร จังหวัดกำแพงเพชร. สักทอง.วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 12(2), 71-80.
นุรนัจมาร์ แวโด. (2557). ปัจจัยแห่งความสำเร็จของกลุ่มวิสาหกิจชุมชน จังหวัดนราธิวาส. วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจบัณฑิต, มหาวิทยาลัยหาดใหญ่.
นงคราญ ไชยเมือง. (2558). การพัฒนาการจัดการของกลุ่มวิสาหกิจชุมชนสู่การพึ่งพาตนเองอย่างยั่งยืน. วารสารมหาวิทยาลัยพายัพ, 25(1), 15-39.
บุญดี บุญญากิจ และกมลวรรณ ศิริพานิช. (2545). Benchmarking ทางลัดสู่ความเป็นเลิศทางธุรกิจ. กรุงเทพฯ: สถาบันเพิ่มผลผลิตแห่งชาติ.
ปริญญา จิยิพงศ์. (2559). อาหาร OTOP ของไทย ก้าวไกลไปกับ วศ. วารสารกรมวิทยาศาสตร์บริการ, 64(201), 28-29.
มินระดา โคตรศรีวงศ์. (2559). การพัฒนาวิสาหกิจชุมชนสู่ความสำเร็จ กรณีศึกษากลุ่มทอผ้าไหมบ้านหวายหลึม ตำบลมะบ้า อำเภอทุ่งเขาหลวง จังหวัดร้อยเอ็ด. วารสาร Veridian – E journal, 9(3), 1632–1645.
ยุพิน พิทยาวัฒนชัย. (2550). การจัดการช่องทางการตลาด. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: ซี.วี.แอล การพิมพ์.
ศุภชัย เหมือนโพธิ์ และ ธีรศักดิ์ อุ่นอารมณ์เลิศ. (2561). การพัฒนาศักยภาพผู้ประกอบการชุมชน ตามแนวคิดเศรษฐกิจสร้างสรรค์. วารสารศิลปากรศึกษาศาสตร์วิจัย, 10(1), 131-144.
สัจจา บรรจงสิริ บุญญฤทธิ์ มุ่งจองกลาง ปาลีรัตน์ การดี (2554). การพัฒนาวิสาหกิจชุมชนตามหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง. วารสารอิเล็กทรอนิกส์การเรียนรู้ทางไกลเชิงนวัตกรรม มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช, 1(1), 178-197.
สัญญา เคณาภูมิ. (2559). บทวิเคราะห์ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง : ความเชื่อมโยงแนวปฏิบัติทฤษฎีอื่น. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 10(2) , 69-84.
สุพัตรา รักการศิลป์ ปิยาภรณ์ ศิริภานุมาศ และสาธิต ผลเจริญ. (2557). บทบาทของผู้นำที่มีต่อกระบวนการจัดการความรู้ วิสาหกิจชุมชน ที่ประสบความสำเร็จ ภายใต้โครงการ สินค้าประเภทหนึ่งตำบลหนึ่งผลิตภัณฑ์ ระดับ 5 ดาว จังหวัดบุรีรัมย์ : ถอดบทเรียน. Rajabhat Maha Sarakham University Journal, 8(3), 139-151.
สิรวุฒิ รวีไชยวัฒน์. (2561). คัดเน้น ๆ 77 สุดยอดอาหารตัวท๊อปมาตรฐาน Primary GMP อย. สืบค้นเมื่อ 2 พฤษภาคม 2562, จาก Truehits.net เว็บไซต์ : http://truehits.net/stat.php?login=manager.
สำนักงานคณะกรรมการอาหารและยา. (2561). อย. 4.0 ส่งเสริมการผลิตอาหารพื้นเมืองด้วยนวัตกรรมเพิ่มมูลค่าผลิตภัณฑ์สร้างความมั่งคั่งให้เศรษฐกิจไทย ชุมชนมีคุณภาพชีวิตที่ดี. สืบค้นเมื่อ 2 พฤษภาคม 2562, จากข่าวประชาสัมพันธ์ เว็บไซต์ : http://www.fda.moph.go.th/
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2550). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 12 (พ.ศ.2560-2564). สืบค้นเมื่อ 2 พฤษภาคม 2562, จากสำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ เว็บไซต์: https://www.nesdc.go.th/ewt_news.php?nid=6420&filename=develop_issue
Argyris, C., & Schon, D. A. (1978). Organizational Learning: A Theory of Action Perspective. Massachusetts: Addison Wesley.
Bogan, C. E., & English, M. J. (1994). Benchmarking for best practices: Winning through innovative adaptation. USA : McGraw-Hill.
Dey, I. (1993). Qualitative data analysis: A user-friendly guide for social scientists. London: Routledge.
Marquardt, M.J. (2002). Building the learning organization: A system approach to quantum improvement and global success. New York: McGraw-Hill.
Patton, M.Q. (2002). Qualitative evaluation and research methods. Newbury Park, California: Sage Publications.
Senge, P. M. (1990). The Fifth Discipline: The Art and Practice of the Learning Organization. New York: Doubleday.
Stapenhurst, T. (2009). The Benchmarking Book A How-to-guide to Best Practice for Managers and Practitioners. UK: Elsevier.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์จะเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารธุรกิจปริทัศน์
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ และคณาจารย์ท่านอื่น ๆ ในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใด ๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
