กิจกรรมดนตรีที่ส่งเสริมการเรียนการสอนตามหลักสูตร
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1. วิเคราะห์เนื้อหาวิชาดนตรีตามหลักสูตรของมหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา 2. ศึกษากิจกรรมทางดนตรีที่ส่งเสริม และพัฒนานักศึกษาตามหลักสูตรดนตรี มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา มีขั้นตอนการดำเนินการวิจัย 4 ขั้นตอนได้แก่ ขั้นตอนที่ 1 การศึกษาค้นคว้าข้อมูล ทฤษฎี แนวคิด จากเอกสารงานวิจัยที่เกี่ยวข้อง และหลักสูตรดนตรี ขั้นตอนที่ 2 การการพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนด้าน กิจกรรมดนตรีที่ส่งเสริมการเรียนการสอนตามหลักสูตร เพื่อส่งเสริมการเรียนรู้ของผู้เรียน ขั้นตอนที่ 3 การนำรูปแบบการเรียนการสอนที่ได้พัฒนาไปใช้ทดลอง ขั้นตอนที่ 4 การประเมินประสิทธิผลของรูปแบบการเรียนการสอนที่นำไปใช้ โดยขั้นตอนที่ 3 ผู้วิจัยได้นำรูปแบบการเรียนการสอนที่ผู้วิจัยพัฒนาขึ้นและผ่านการปรึกษาจากผู้เชี่ยวชาญแล้วนำไปทดลองกับกลุ่มนักศึกษาชั้นปีที่ 2 สาขาวิชาดนตรี คณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฎสวนสุนันทา โดยจัดเป็นการทดลองให้นักศึกษาได้นำความรู้จากการเรียนในห้องเรียนไปใช้ในกิจกรรมที่เกิดจากสถานการณ์จริงแล้ววัดผลจากความพึงพอใจของนักศึกษา ผลปรากฎว่า นักศึกษาได้เกิดผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนรู้ที่ผ่านจากกิจกรรมซึ่งส่งผลต่อความพึงพอใจและส่งผลต่อทักษะและศักยภาพทางดนตรีในด้านต่างๆ รวมไปถึงด้านความมีวินัย ความรับผิดชอบใน การทำงานร่วมกัน การคิดวิเคราะห์และการแก้ปัญหาที่ได้ผลลัพธ์ไปในทางที่ดีขึ้น
Article Details
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารศิลป์ปริทัศน์ ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการวารสารไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใดๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารศิลป์ปริทัศน์ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารศิลป์ปริทัศน์
References
กระทรวงศึกษาธิการ. (2545). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์
การเกษตรแห่งประเทศไทยจำกัด.
กันตาภา สุทธิอาจ. (2561). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนแบบเน้นประสบการณ์ตามสภาพจริง เพื่อส่งเสริมคุณลักษณะ
การเรียน ด้วยการนำตนเองของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น(ศึกษาศาสตร์ดุษฎีบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัย
ธุรกิจบัณฑิตย์.
ราชบัณฑิตยสภา. (2558). พจนานุกรมศัพท์ศึกษาศาสตร์ร่วมสมัย. กรุงเทพฯ: ห้างหุ้นส่วนสามัญนิติบุคคล เจี้ยวฮั้ว
รุ่งระวี สมะวรรธน. (2553). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนสุขศึกษาโดยใช้ภาษาอังกฤษเป็นสื่อตามทฤษฎีการเรียนรู้เน้น
ประสบการณ์และแนวคิดการบูรณาการเนื้อหากับภาษา เพื่อเสริมสร้างพฤติกรรมสุขภาพและความสามารถในการสื่อสารเป็นภาษาอังกฤษของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น (ปริญญานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
ธัชกร สุวรรณจรัส. (2553). การพัฒนารูปแบบการจัดการความรู้ด้วยการเรียนจากประสบการณ์บนเครือข่ายเพื่อส่งเสริม
ความสามารถในการสร้างนวัตกรรมทางการศึกษาของครู สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน (ปริญญา
นิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
ทิศนา แขมมณี. (2555). ศาสตร์การสอน : องค์ความรู้เพื่อการจัดการกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. พิมพ์ครั้งที่6.
กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
บุญชม ศรีสะอาด. (2545). การวิจัยเบื้องต้น (พิมพ์ครั้งที่ 7 ). กรุงเทพฯ สุวีริยาสาส์น
สุนีย์ ละกำปั่น. (2541). การพัฒนารูปแบบกิจกรรมส่งเสริมความสามารถในการดูแลสุขภาพตนเองสำหรับนักศึกษาประถมปีที่
(ปริญญานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
Burnard, P. (1996). Acquiring interpersonal skills: A hand of experiential learning for health professionals ( 2nd
ed). London: chapman & Hal
Calhoun, L. G. (2004). Target Article: "Posttraumatic Growth: Conceptual Foundations and Empirical Evidence". Psychological Inquiry.
Conner, M. L. (1997). Leaning from experience. (n.p.): Ageless Learner.
Dewey,John. (1983). Eeperience and education. New York: Macmillan.
Evans, N. (1994). Experiential learning foe all. New York: Cassel
Eggen, P. D., & Kauchak, D. P. (2006). Strategies and models for teacher: Teaching content and thinking skills.
Boston: Pearson Education, Inc.
Jaques, D. (1993). Designing and evaluation courses. New South Wales: Educational Methods Unit. Oxford
Brooke University.
Joyce, B., & Weil, M. (1996). Model of teaching. Toronto: Allyn & Baoon.