การพัฒนาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาภาษาญี่ปุ่นโดยใช้วิธีการเรียนรู้แบบ Audio-Lingual ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 โรงเรียนกระแสพัฒนา ด้วยกระบวนการ E-PLC
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาประสิทธิภาพของแผนการจัดการเรียนรู้ การพัฒนาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาภาษาญี่ปุ่นโดยใช้วิธีการเรียนรู้แบบ Audio-Lingual ด้วยกระบวนการ E-PLC ให้มีประสิทธิภาพ ตามเกณฑ์ 80/80 2) เพื่อศึกษาค่าดัชนีประสิทธิผลการจัดการเรียนรู้การพัฒนาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาภาษาญี่ปุ่น และ 3) เพื่อเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนก่อนและหลังเรียนของผู้เรียน ที่เรียนด้วยการเรียนรู้ การพัฒนาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาภาษาญี่ปุ่นโดยใช้วิธีการเรียนรู้แบบ Audio-Lingual ด้วยกระบวนการ E-PLC ประชากรและกลุ่มตัวอย่างที่ศึกษาคือนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 โรงเรียนกระแสพัฒนา เครื่องมือที่ใช้ในการศึกษาประกอบด้วย 1) แผนการจัดการเรียนรู้ และ 2) แบบทดสอบวัดผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน สถิติที่ใช้ได้แก่ ค่าความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และ การทดสอบค่า t-test ผลการศึกษาพบว่า 1) ผลการวิเคราะห์หาประสิทธิภาพการจัดการเรียนรู้เรียนรู้การพัฒนาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาภาษาญี่ปุ่นโดยใช้วิธีการเรียนรู้แบบ Audio-Lingual ด้วยกระบวนการ E-PLC พบว่า มีประสิทธิภาพด้านกระบวนการ (E1) คิดเป็นร้อยละ 81.30 และมีประสิทธิภาพด้านผลลัพธ์ (E2) คิดเป็นร้อยละ 84.81 สูงกว่าเกณฑ์มาตรฐานที่กำหนดไว้ 80/80 หรือ E1/E2 เท่ากับ 81.30/84.81 2) ผลการวิเคราะห์ดัชนีประสิทธิผลของการจัดการเรียนรู้จัดการเรียนรู้เรียนรู้การพัฒนาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาภาษาญี่ปุ่นโดยใช้วิธีการเรียนรู้แบบ Audio-Lingual ด้วยกระบวนการ E-PLC มีค่าดัชนีประสิทธิผลในการเรียนรู้ (E.I) โดยรวมเท่ากับ 0.6974 โดยค่าดัชนีประสิทธิผลในการเรียนรู้ สูงกว่าเกณฑ์ที่กำหนดไว้ 3) ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนก่อนเรียนและหลังเรียนของนักเรียน ที่ผ่านการจัดการเรียนรู้จัดการเรียนรู้การพัฒนาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาภาษาญี่ปุ่นโดยใช้วิธีการเรียนรู้แบบ Audio-Lingual ด้วยกระบวนการ E-PLC พบว่า คะแนนทดสอบหลังเรียนสูงกว่าคะแนนทดสอบก่อนเรียนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ .05 และ 4) ผลวิเคราะห์ค่าความพึงพอใจของผู้เรียนที่มีต่อการจัดการเรียนรู้การพัฒนาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาภาษาญี่ปุ่นโดยใช้วิธีการเรียนรู้แบบ Audio-Lingual ด้วยกระบวนการ E-PLC พบว่า ผู้เรียนมีความพึงพอใจต่อการจัดการเรียนรู้ ดูจากค่าเฉลี่ยรวมของประเด็นวัดความพึงพอใจอยู่ที่ 4.01 ซึ่งอยู่ในระดับมาก
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
• บทความทุกเรื่องได้รับการตรวจสอบทางวิชาการโดยผู้ทรงคุณวุฒิ จำนวน 3 ท่าน ต่อ 1 เรื่อง จากภายในและภายนอกวิทยาลัยบัณฑิตเอเซีย
• การตีพิมพ์และเผยแพร่ของวารสารวิทยาลัยบัณฑิตเอเซียนี้ เนื้อหาบทความ ทรรศนะและข้อคิดเห็นใด ๆ ในวารสารถือว่าเป็นของผู้เขียน โดยเฉพาะทางกองบรรณาธิการวารสาร หรือวิทยาลัยบัณฑิตเอเซีย ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย
เอกสารอ้างอิง
กนกวรรณ เลาหบูรณะกิจ คะตะกิริ. (2555). กรอบมาตรฐานภาษาญี่ปุ่น (Japanese Language Standard) ด้านการพูดและการฟังสำหรับผู้เรียนภาษาญี่ปุ่นเป็นวิชาเอกในสถาบันอุดมศึกษา: กรณีศึกษาของจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. อักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 41(1); 1-35.
กนกวรรณ เลาหบูรณะกิจ คะตะกิริ. (2561). การเรียนการสอนภาษาญี่ปุ่นเพื่อพัฒนาการเรียนรู้แบบตื่นตัวและไตร่ตรอง. วารสารอักษรศาสตร์, 47(2); 331-391.
กนกวรรณ เลาหบูรณะกิจ คะตะกิริ. (2565a). ภาษาศาสตร์ประยุกต์เพื่อการเรียนการสอนภาษาต่างประเทศ. โครงการเผยแพร่ผลงานวิชาการ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
กนกวรรณ เลาหบูรณะกิจ คะตะกิริ. (2565b). มองภาษาญี่ปุ่นผ่านการเปรียบต่าง. โครงการเผยแพร่ ผลงานวิชาการ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. วิรัช วงศ์ภินันท์วัฒนา. ม.ป.ป. ภาษากับการสื่อสารมวลชน (เอกสารประกอบการสอน). คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
กวิตา ฟองสถาพร. (2564). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนตามทฤษฎีการจัดการความหมายร่วมกันและแนวคิดการอ่านบทละครเพื่อส่งเสริมความสามารถในการพูดสื่อสารภาษาญี่ปุ่นสำหรับผู้เรียนระดับต้น. (วิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, คณะครุศาสตร์, หลักสูตรและการสอน
กัณฑาทิพย์ สิงหะเนติ. ม.ป.ป. วิธีการสอนโดยอาศัยการฟังพูด. น. 20-33.
กุลิสรา จิตรชญาวณิช. (2562). การจัดการเรียนรู้. กรุงเทพ ฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เกรียงศักดิ์ ฐานะกอง และ นิธิดา อดิภัทรนันท์. (2560). การใช้กิจกรรมการสอนภาษาเพื่อการสื่อสารเพื่อเพิ่มพูนความสามารถในการฟัง-พูด ภาษาอังกฤษและความรู้ด้านไวยากรณ์ของนักศึกษาระดับปริญญาตรี. ศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 19(4); 51-64.
ทัศนีย์ เมธาพิสิฐ และ วรรณิษา ไวยฉายี. (2553). การจัดการเรียนการสอนภาษาญี่ปุ่นมุ่งสู่โรงเรียนมาตรฐานสากล. วารสารญี่ปุ่นศึกษา, 27(2); 87-100.
ทิศนา แขมมณี. (2562). ศาสตร์การสอน องค์ความรู้เพื่อการจัดการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. (พิมพ์ครั้งที่ 23). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
บุญชม ศรีสะอาด. (2553). การวิจัยเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 8). กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
พิสมร ชูเอม. (2561). การพัฒนาความสามารถในการพูดของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 4ด้วยการใช้เทคนิคเพื่อนคู่คิด. วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต. ภาควิชาหลักสูตรและวิธี สอน บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.
วรวุฒิ จิราสมบัติ. (2550). การศึกษาภาษาญี่ปุ่นในประเทศไทย. วารสารอักษรศาสตร์, 36(2); 83-91.
สุมาลี วังทรายทอง. (2562). การพัฒนากิจกรรมการเรียนเพื่อส่งเสริมความสามารถทางการเรียน ภาษาญี่ปุ่นเบื้องต้น สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 โดยใช้รูปแบบการเรียนแบบร่วมมือเทคนิค TGT. (วิทยานิพนธ์, คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา).
อาภรณ์ ใจเที่ยง. (2553). หลัการสอน. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: โอ.เอส.พริ้นติ้งเฮาส์.
Anchunda, H. Y., & Kaewurai, W. (2021). Instructional Model Development Based on Collaborative and Communicative Approaches to Enhance Lower Secondary Students’ English-Speaking Skills in Thailand. Kasetsart Journal of Social Sciences, 42(2); 287–292. Retrieved from https://so04.tci-thaijo.org/index.php/kjss/article/view/250923.
