The Study of Translation of Chinese Philosophical Composition : Analects of Confucius in early Rattanakosin Period by Amon Moli (Ji) Priest

Main Article Content

Siriwan Likhidcharoentham

Abstract

This paper aims to explore the Thai translated version of the Chinese Philosophical Composition during the early Rattanakosin period, which is considered the most initial translation of Chinese philosophical composition in Thailand. One of the initial translation works of Chinese philosophy is the Analects by Confucius; its title in Thai is 'Suphasit Kongju,' this version was translated by Amon Moli (Ji) Priest in 1826. Since no one knew well of both Chinese and Thai during that time, several translation strategies were needed to help Thai readers understand the content better. The strategies included a direct sentence-to-sentence translation, abridgment, and explication.


       The results show that the Analects' translation strategies in the early Rattanakosin period are deletion, explication, text modification, and example-addition. Besides these strategies, the translator also added some text from other Chinese philosophical literature into the translation. Consequently, it leads to a large discrepancy between the Thai and Chinese versions. In addition, transliterated Chinese words into Thai, such as personal names, were referred to Zhangzhou accent of the Hokkien dialect. The author proposes that the translator of the Analects intended to promote the Chinese philosophy and moral principles to Thai society.


 

Article Details

Section
Articles

References

กนกพร นุ่มทอง. (2552). การศึกษาการแปลวรรณกรรมจีนเรื่องไซ่ฮั่นในสมัยรัชกาลที่ 1.
วารสารมนุษยศาสตร์.16 (2), 86-98.

กนกพร นุ่มทองและศิริวรรณ ลิขิตเจริญธรรม. (2562). หลักและข้อควรระวังในการแปลจีน-
ไทย ไทย-จีน. วารสารจีนศึกษา.12(2), 105-151.

กรมศิลปากร. (2479). สุภาษิตขงจู๊ กับ เรื่องนางเคงเกียงสอนบุตร. (ที่ระลึกเนื่องในงาน
พระราชทานเพลิงพระศพพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหมื่นพงศาดิศรมหิป วันที่ 27
มกราคม 2479).[ระบบออนไลน์].แหล่งที่มา https://vajirayana.org/สุภาษิตขงจู๊-กับ-
เรื่องนางเคงเกียงสอนบุตร (29 พฤษภาคม 2563)

คณะกรรมการการสืบค้นประวัติศาสตร์ไทยในเอกสารภาษาจีน สำนักเลขาธิการ
นายกรัฐมนตรี. (2540). เกณฑ์การถ่ายถอดเสียงภาษาจีนแมนดารินด้วยอักขรวิธีไทย.
กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

ไช่จื้อจง เขียน, ถาวร สิกขโกศล อดุลย์ รัตนมั่นเกษมและกนกพร นุ่มทอง แปล. (2562). ตูน’
ปรัชญาขงจื่อ. สมุทรสาคร: พิมพ์ดี.

ดำรงราชานุภาพ, สมเด็จกรมพระยา. (2554). ตำนานหนังสือสามก๊ก. กรุงเทพฯ: สุขภาพใจ.

ถาวร สิกขโกศล. (2556). สุภาษิตขงจู๊และนางเคงเกียงสอนบุตร.วารสารจีนศึกษา. 6(1), 1-24.

เถกิง พันธุ์เถกิงอมร. (2528). เรื่องจีน : พัฒนาการ บทบาท และอิทธิพลในไทย. วารสาร
วิชชา มหาวิทยาลัยราชภัฏนครศรีธรรมราช. 9(3), 21-69.

พลาดิศัย สิทธิธัญกิจ.“วรรณกรรมจีนภูมิเรียนรู้สู่สังคมต้นรัตนโกสินทร์: สมเด็จเจ้าพระยา
บรมมหาศรีสุริยวงศ์.” แนวหน้า. 14 มิถุนายน 2558, หน้า 13.

วินัย สุกใส. (2553๗. วิวัฒนาการวรรณกรรมจีนในภาษาไทย ตั้งแต่พ.ศ. 2411-2475
(ตอนที่ 1) .วารสารจีนศึกษา. 3(1), 212-240.

สาขาวิชาศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช. (2546). เอกสารการสอนชุดวิชา
พัฒนาการวรรณคดีไทย. พิมพ์ครั้งที่ 6.นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช

สุวรรณา สถาอานันท์. (2551). หลุนอี่ว์ : ขงจื่อสนทนา.กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่ง
จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

อมร ทองสุก. (2553). คัมภีร์หลุนอี่ว์. พิมพ์ครั้งที่ 3. ปทุมธานี: บริษัทชุนหวัตร จำกัด.

傅佩荣.(2012) .论语之美..长沙:湖南文艺出版社.

傅佩荣.(2015).论语300讲(上).北京:中华书局.

傅佩荣.(2015).论语300讲(下).北京:中华书局.

中国社会科学院语言研究所词典编辑室.(2016).现代汉语词典(第7版).
北京:商务印书馆.