การศึกษาติดตามการเรียนรู้รูปแบบร่วมในคำวิเศษณ์ “Jiu” และคำช่วยเสริมท้ายประโยค “Le” ในภาษาจีนของนักศึกษาไทย A Longitudinal Study on the Acquisition of the Co-occurrence Construction of the Chinese adverb “Jiu” and the sentence final particle “Le” by Thai University Students
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้ใช้คลังเรียงความของนักศึกษาไทยระดับชั้นปีที่สองกระทั่งถึงปีที่สี่จากกลุ่มเดียวกัน โดยศึกษาสภาพการใช้รวมถึงลักษณะเฉพาะ ประเภทข้อผิดพลาดและการจำแนกลักษณะเด่นข้อผิดพลาด ลำดับการเรียนรู้และปัญหาอื่นของรูปแบบร่วมในคำวิเศษณ์ “Jiu” และคำช่วยเสริมท้ายประโยค “Le” ในภาษาจีน ผลการศึกษาพบว่า 1) ความถี่ในการใช้รูปแบบร่วมของนักศึกษาไทยมีความสัมพันธ์อย่างแน่นแฟ้นกับรูปแบบ การเขียนบทความ ความถี่การใช้ “Jiu” ในความหมายต่างๆ และระดับความสามารถในการเขียนเรียงความของนักศึกษา 2) จากภาพรวมสภาพลำดับการเรียนรู้รูปแบบร่วมของนักศึกษาไทยค่อนข้างอยู่ในเกณฑ์ธรรมดา เมื่อมีระดับชั้นสูงขึ้นภาพรวมอัตราความผิดพลาดลดลงในแนวดิ่ง การเรียนรู้ประเภทข้อผิดพลาดของรูปแบบร่วมต่างๆ และการปรากฏข้อผิดพลาดของรูปแบบร่วมมีการจำแนกได้อย่างมีศูนย์รวม การไม่ปรากฏรูปของ “Le” ในรูปแบบร่วมต่างๆ จัดเป็นจุดยากสำหรับการเรียนรู้ของนักศึกษาไทย 3) เมื่อเทียบแล้วรูปแบบร่วมที่นักศึกษาไทยเรียนรู้ได้ง่ายที่สุดคือ “JL4.1” โดยมีเกณฑ์ความถูกต้องถึงระดับมาตรฐานของการประสบความสำเร็จทางการเรียนรู้ ทั้งนี้รูปแบบร่วมที่ค่อนข้างง่ายต่อการเรียนรู้ ทว่ายังไม่ถึงระดับประสบความสำเร็จทางการเรียนรู้คือ “JL4.2, JL1, JL2, JL3.1” ส่วน “JL3.2 ”และ “JL3.3” ทั้งสองประเภทจัดอยู่ในรูปแบบร่วมที่นับว่ายากที่สุดในการเรียนรู้ โดยลำดับการเรียนรู้นี้สอดคล้องกับความหมายต่างๆ ของ “Jiu” และความถี่ในการใช้รูปแบบร่วมต่างๆ จากผลการศึกษาผู้วิจัยได้เสนอแนวทางการสอนรูปแบบร่วมต่างๆ ของคำวิเศษณ์ “Jiu” และคำช่วยเสริมท้ายประโยค “Le” สำหรับนักศึกษาไทย
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ผลงานทางวิชาการที่ลงตีพิมพ์ในวารสารจีนศึกษา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ เป็นลิขสิทธิ์ของผู้เขียนหรือผู้แปลผลงานนั้น หากนำลงในวารสารจีนศึกษาเป็นครั้งแรก เจ้าของผลงานสามารถนำไปตีพิมพ์ซ้ำในวารสารหรือหนังสืออื่นได้โดยมิต้องแจ้งให้ทราบล่วงหน้า แต่หากผลงานที่ได้รับพิจารณานำลงในวารสารจีนศึกษา เป็นผลงานที่เคยตีพิมพ์ที่อื่นมาก่อนเจ้าของผลงานต้องจัดการเรื่องปัญหาลิขสิทธิ์กับแหล่งพิมพ์แรกเอง หากเกิดปัญหาทางกฎหมาย ถือว่าไม่อยู่ในความรับผิดชอบของวารสารจีนศึกษา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ทั้งนี้ ความคิดเห็นต่างๆ ในบทความเป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียน ไม่เกี่ยวกับกองบรรณาธิการวารสารจีนศึกษา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์
เอกสารอ้างอิง
安福勇.(2015). 不同水平 CSL 学习者作文流畅性、句法复杂度和准确性分析——一项基于T单位测量法的研究.语言教学与研究,3,11-20.
陈佳宏.(2019).从量级衍推看“才”、“就”与句尾“了”的共现制约. 国际汉语学报,1,128-141.
陈俊光.(2008).对比分析与教学应用.台北.文鹤出版有限公司.
范立珂.(2009).副词“就”的三种句式的语义、语用分析.长沙大学 学报,6,106-108.
范立珂、陈忠.(2009).“就”与“了”的隐现问题:“衔接”义和“完成”义的“一致性”.社科纵横,9,92-94.
郭继懋、郑天刚.(2002).似同实异.北京.中国社会科学出版社.
黄露阳.(2009).外国留学生多义副词“就”的习得考察.语言教学与 研究,2,54-60.
金立鑫、于秀金.(2013).“就/才”句法结构与“了”的兼容性问题.汉语 学习,2013(3):3-14.
孟艳丽.(2010).“就”“才”及相关副词与句尾“了”共现的不对称现象 及成因.语言应用研究, 1,51-53.
李大忠.(1996).外国人学汉语语法偏误分析.北京.北京语言大学出版社.
刘林、陈振宇.(2015). 从与“了2”的共现关系谈汉语副词的意义类型. 语言教学与研究,5,102-112.
刘月华等.(2001).实用现代汉语语法(增订本).北京:商务印书馆.
吕叔湘.(1999).现代汉语八百词.北京:商务印书馆.
施家炜.(1998).外国留学生22类现代汉语句式的习得顺序研究.世界汉语 教学,4,77-98.
王青云.(2012).论副词“才”、“就”和语气助词“了”的共现.安徽职业技术学院学报,9,59-62.
王冬梅、姜炫先.(2015).从肯定和叙述的角度看副词“就、才”和句末“了、的”的共现.语言教学与研究,6,45-52.
王媚、张艳荣.(2007).俄罗斯留学生“了”字句使用偏误分析.云南师范 大学学报,5(1):47-51.
吴继峰、王亚琼.(2014). 第二语言习得顺序研究工具———蕴含量表评介.云南师范大学学报(对外汉语教学与研究版),12(1):40-47.
岳中奇.(2000).“才”、“就”句中“了”的对立分布与体意义的表述. 语文研究,3,19-27.
祝东平、王欣.(2008).“就”字句、“才”字句表主观量“早”、“晚”与“了”的隐现.宁夏大学学报,7,14-18.
张莹.(2012).认知视角下的“就”、才”主观性溯源兼论“就”、“才”中“了”的隐现.海外华文教育,1,39-45.
Brown, R. (1973) . A First Language: The Early Stages. Cambridge, Mass.: Harvard University Press.
Dulay, H., Burt, M. and Krashen, S. (1982). Language Two. New York: Oxford University Press.
Lai, H. L. (1995). Rejected Expectations: The scalar particles CAI and JIU in Mandarin Chinese. Pro-Quest Dissertations and Theses (PQDT), The University of Texas at Austin.
Lin, C. J. (2019). A Longitudinal Study of the Acquisition of Chinese Multi-Meaning Adverb “Jiu” by Thai University Students in the Native Language Environment. Journal of Humanities and Social Sciences, 7(2), 125-155.
Lyons, J. (1977). Semantics. Cambridge: Cambridge University Press.
Reichenbach, H. (1947). Elements of Symbolic Logic. New York: Free press.
