การพัวพันเชิงความหมายและการใช้คำลักษณนาม “เปิ่น” “เกิน” และ “จู” The Semantic Entanglement and Quantifier Usage of “Ben”, “Gen”, and “Zhu”

บทคัดย่อ

บทความวิจัยฉบับนี้มุ่งศึกษาและวิเคราะห์การพัวพันเชิงความหมายที่เกี่ยวข้องกับ “รากต้นไม้” ของคำว่า “เปิ่น” “เกิน” และ “จู” ในภาษาจีนโบราณ และพบว่า “เปิ่น” “เกิน” และ “จู” มีความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดกัน      ซึ่งความหมายดั้งเดิมของ “เปิ่น” ที่หมายถึง “รากต้นไม้” จะรวมถึงส่วนลำต้นที่อยู่ใกล้กับรากของต้นไม้ด้วย ต่อมาคำว่า “เกิน” หมายถึงส่วน “ลำต้น” ในพื้นดิน และ “จู” หมายถึงส่วน “ลำต้น” เหนือพื้นดิน แทนที่ความหมายส่วน “ลำต้น” ของ “เปิ่น” ซึ่งเดิมทีหมายถึงทั้ง “ราก” และ “ลำต้น” ส่งผลให้ความหมายของ “เปิ่น” เหลือเพียงส่วนที่เป็น “รากต้นไม้” เท่านั้น ช่วงเวลาต่อมา “จู” ได้เข้ามาแทนที่ความหมายส่วน “ลำต้น” ใต้พื้นดินของ “เกิน” อย่างสมบูรณ์ ส่วน “เกิน” เข้าแทนที่ความหมายของ “เปิ่น” นอกจากนี้ บทความยังอภิปรายถึงการใช้คำลักษณนาม “เปิ่น” “เกิน” “จู” “ชู่” และ “เคอ” โดยสืบค้นข้อมูลจากฐานข้อมูล พบว่าเริ่มแรก “เปิ่น” ถูกนำมาใช้เป็นลักษณนามของพืชสมุนไพรสมัยก่อนราชวงศ์ฉิน ต่อมา “สู้” มีบทบาทมากขึ้นในราชวงศ์ฮั่น เนื่องจากมีการปรากฏความหมายคำลักษณนามขึ้นหลังจากปรากฏความหมายคำนาม และถูกแทนที่ด้วย “จู” และ “เกิน” ในยุคหกราชวงศ์ ซึ่งในยุคดังกล่าว “จู” และ “เกิน”ถูกนำมาใช้เป็นลักษณนามของ พืชสมุนไพร และถูกแทนที่ด้วย “เคอ” ในเวลาต่อมา ซึ่ง “เคอ” ได้กลายเป็นคำลักษณนามสำคัญของต้นไม้ อีกทั้งมีบทบาทอย่างต่อเนื่องในภาษาจีนสมัยใหม่